บทที่ 16 พบพานอีกครั้ง 1
กาลเคลื่อนคล้อยไปอีกน้อย หญิงสาวต้องใช้ความพยายามอยู่นานกว่าจะเปิดเปลือกตาขึ้นได้ในที่สุด
กุ้ยหลินเบือนหน้าพยายามเขม็งมองสำรวจรอบบริเวณ สิ่งที่เห็นคือกระโจมขนาดย่อมซึ่งไม่คุ้น ทางปากเข้ากระโจมถูกเปิดแง้มให้แสงรัตติกาลลอดผ่านเข้ามาเล็กน้อย เงาร่างบุรุษผู้หนึ่งทำให้นางตะลึงลาน จนรีบตะแคงตัวลุกขึ้น ทว่าความเจ็บปวดแล่นแปลบปลาบในทรวงอก ทำให้นางต้องหยุดการกระทำ ยกมือขึ้นมากุมหน้าอกตนเอง
บนโลกนี้ยังมีพิษใดที่สามารถคร่าชีวิตนางได้อีก เดิมทีนางคิดว่าร่างกายตนเองทนทานต่อพิษทุกชนิด จึงไม่ได้ตระหนักถึงการระแวดระวัง หวังเพียงคอยหลบคมดาบคมกระบี่ นึกไม่ถึงว่าความเคยชินจะเป็นจุดบอดให้นางตกอยู่ในอันตรายเสียเอง!
นางเม้มริมฝีปากนิ่งเงียบ
ความรู้สึกทรมานจวนเจียนขาดใจ กลิ่นคาวโลหิตและสังขารที่ไร้เรี่ยวแรง นานแค่ไหนแล้วที่นางไม่ได้สัมผัสความรู้สึกที่ใกล้จะไปเยือนประตูผีเช่นนี้!!
