ลิลลี่มองเด็กหญิงตัวน้อยที่ถูกยัดเยียดมาให้อุ้ม แล้วเธอจะเอาไปโยนให้ใครได้ เห็นตากลมๆ ของแม่หนูแล้วก็นึกเอ็นดูแกมสงสารเด็ก แต่ไม่นึกสงสารลุงของเธอสักนิด
“ฉันพาตัวเธอมาที่นี่ก็เพราะนอกจากจะเป็นการสั่งสอนพี่ชายเธอ แล้วฉันก็เห็นประโยชน์ของเธอตรงนี้ คือคนบ้านนี้ไม่เคยมีใครเคยเลี้ยงเด็ก ส่วนใหญ่เป็นสาวแก่ และแม่ม่าย”
“ฉันสงสารเซียงเซียงที่มีผู้ปกครองแบบคุณ คิดจะเอามาเลี้ยงแต่โยนแกไปมา จำอะไรไม่ดีไปบ้างแล้วก็ไม่รู้”
“เซียงเซียงเป็นเด็กดี รู้ว่าอะไรควรจำ อะไรไม่ควรจำ” ดีแลนยักคิ้วกวนๆ บอก
ลิลลี่ลอบเบะปาก พลางส่ายหน้า “เด็กก็เหมือนผ้าขาว ขึ้นอยู่กับว่าผู้ใหญ่จะวาดสีสันอะไรลงไป ฉันกลัวว่าเด็กน้อยอย่างเซียงเซียงจะกลายเป็นผ้าเลอะเมื่ออยู่ในมือผู้ใหญ่เละๆ อย่างคุณ”
“ถ้างั้นระหว่างอยู่ที่นี่เธอก็ช่วยฉันเลี้ยงเซียงเซียงสิ เธออยากเรียกค่าจ้างเท่าไรก็เรียกมา ฉันเปย์ไม่อั้น เซ็นเช็คเปล่าให้ไว้เลยก็ได
