“เฮเดน...เฮเดน”
มนัสวีได้แต่กระซิบเสียงพร่าเพื่อหวังให้เขาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง เธอได้ยินเสียงลมหายใจของเขาราวกับยังหอบเหนื่อยแต่เขาจะสำนึกได้ถึงความปวดร้าวของเธอบ้างหรือไม่ เขาจะรู้ไหมว่าร่างกายของเธอใกล้แหลกสลาย เวลาผ่านไปชั่วครู่ซึ่งสำหรับหญิงสาวเนิ่นนานราวชั่วชีวิตก่อนที่เฮเดนจะค่อย ๆ ผงกศีรษะขึ้น นัยน์ตาสีอำพันทรงอำนาจบนใบหน้าหล่อเหลาจ้องมองไปยังเธอ เขาเห็นและได้ยินเสียงมนัสวีสะอื้นไห้จนกายสั่นเทา
“เฮเดน...ปล่อยมือฉันที...ฉันเจ็บมาก...เจ็บมาก”
เสียงแหบโหยทำให้หัวใจคนฟังอ่อนยวบลงหากก็เพียงปัจจุบันขณะก่อนที่เขาจะทำสีหน้าเยือกเย็นใส่อีกครั้ง ชายหนุ่มบิดริมฝีปากขณะหยัดกายขึ้นนั่งบนร่างอรชรที่นอนเหยียดยาวใต้ร่าง เขาโน้มตัวลงไปอีกครั้งเพื่อเอื้อมมือปลดเงื่อนเชือกที่รัดข้อมือหญิงสาวไว้ และเมื่อเชือกสีแดงหลุดจากข้อมือเรียวบางเฮเดนก็ต้องตระหนกเมื่อเห็นเลือดซึมออกมาจากรอยช้ำบนเนื้อขาวผ่องที่ถู
