“มีมี๊...วันนี้...เราทานอาหารเช้า...กันที่นี่หราคะ”
ไอสวรรค์เงยหน้าถามมารดาขณะมนัสวีจูงมือน้อย ๆ เดินเข้าไปในสวนป่าที่ใบไม้กำลังเปลี่ยนสีใกล้คฤหาสน์หลังใหญ่ยามเช้าที่แสงแดดอ่อนลอดผ่านกิ่งไม้ลงมาบางเบา มือข้างหนึ่งของหญิงสาวถือตะกร้าหวายมาด้วย เธอก้มลงยิ้มกับเด็กน้อย
“ใช่ค่ะ...วันนี้มีมี๊จะพาหนูไอซ์มาทานอาหารเช้าใต้ต้นไม้ หนูไอซ์ชอบมั้ยคะ?”
“ชอบค่ะ...ชอบๆ...หนูไอซ์ชอบต้นไม้ค่ะมีมี๊”
ไอสวรรค์ในชุดกระโปรงผ้าสำลีอ่อนนุ่มลายการ์ตูนมีฮู๊ดและสวมรองเท้าบู๊ทเล็ก ๆ ยิ้มอย่างร่าเริง เช้านี้มนัสวีรีบตื่นขึ้นมาและให้แม่บ้านช่วยจัดเตรียมอาหารเช้าใส่ตะกร้าเพื่อพาลูกสาวของเธอมายังสวนป่าเปลี่ยนสี มันเป็นสวนขนาดใหญ่ในพื้นที่หลายร้อยไร่ของคฤหาสน์เจคอปส์ เธอตั้งใจจะพาลูกสาวมาทานอาหารเช้าใต้ร่มไม้ก็ไม่ใช่ด้วยเหตุผลอื่นใดแต่เป็นเพราะไม่อยากให้ไอสวรรค์รู้สึกเหม
