มิจฉารักลวงใจ

“เดี๋ยวกูจะจัดการด้วยวิธีของกูเอง

“ฮ่า ๆ กูคิดแล้วขำยังไงไม่รู้ ไอ้หน้าโง่นั้นมันจะทำยังไง เมื่อรู้ว่าเราเอาโกศกระดูกเมียมันมาเรียกค่าไถ่”

“จะทำไงได้วะนอกจากทำหน้าโง่” โขงเอ่ย

“ฮ่า ๆ”

“ไอ้ผู้ชายคนนี้มันไม่ได้โง่เลยนะ มันฉลาดมันเจ้าเล่ห์ เราต้องเตรียมตัวตั้งรับให้ดี ผู้ชายคนนี้มีเงินมีอำนาจ มีทุก ๆ อย่าง ถ้าเราต้องการจะทำแบบนี้ เราต้องต้องรับให้ได้ แล้วโกศกระดูกเมียของผู้ชายคนนั้นอยู่ที่ไหนไอ้โขง”

“พอดีว่ากูรู้สึกสยอง กูก็เลยเอาโกศกระดูกไปไว้ข้าง ๆ รั้ว ให้ผีมันไปนอนอยู่ข้างรั้วแหละดีแล้ว”

“โธ่ไอ้เวร ไปเอามาเลย”

“ให้มันอยู่ข้างรั้วแหละดี มึงจะให้กูไปเอามาทำไม”

“ถ้าหมาคาบไปมึงจะเอาที่ไหนไปคืนเขา รีบไปเอามาเลย”

“เออ ๆ” โขงรีบลงจากบ้านไปเอาโกศกระดูกแล้วรีบวิ่งเข้ามาในบ้าน

ตึง!

“เชี่ย หลุดมือ” คนซุ่มซ่ามสบถแล้วรีบกวาดผงที่มีลักษณะเหมือนแป้งใส่โกศ

“กระดูกทำไมมันแปลก ๆ วะ!”

“ยังไง?”

“มันเหมือนแป้ง! กินหอมๆ แต่เป็นสีเทา”

“กระดูกผสมขี้เถ้าผสมน้ำอบน้ำปรุงล่ะมั้ง”

ติ้ง! เสียงข้อความของตองเก้าดังขึ้น

“ข้อความเข้าไปอ่านสิ”

“อืม” ตองเก้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอ่านก็จะคลี่ยิ้มออกมาเมื่อข้อความนั้นส่งมาว่าอะไร

คลิตอริส : ฉันยอมทำตามข้อตกลงแล้วจะให้ฉันเอาเงินไปไว้ไหน

“มันถามว่าให้เอาเงินไปไว้ไหน เพื่อแลกกับโกศอัฐิ” ตองเก้าว่าแล้วยื่นข้อความในโทรศัพท์ให้เพื่อนรักทั้งสองดู

“อีตอง มึงตั้งชื่อมันได้โคตรทุเรศเลยวะ ฮ่า ๆ” หมัดหัวเราะอย่างพอใจ คลิตอริส ตองเก้าก็ช่างตั้งชื่อเหลือเกิน

“มึงอย่าเพิ่งมาพูดเรื่องนี้ แล้วเราจะให้มันเอาเงินไปไว้ที่ไหนดี”

“นั่นน่ะสิ แต่ที่แน่ ๆ ห้ามใกล้แถวนี้ เพราะกูกลัวว่ามันจะเอาตำรวจมาลากคอเขาเราเข้าตาราง”

“วิธีไหนดีวะ จะให้เอาไปไว้ที่อื่นกูก็กลัวคนอื่นเขาเอาไป เงินจำนวนสามสิบล้านเลยนะมึง มันไม่ใช่น้อย ๆ ถ้าแบ่งกันแล้วได้คนละสิบล้านเราก็ไปสร้างเนื้อสร้างตัวกันได้สบาย” ตองเก้าทำท่าทางครุ่นคิด

ติ้ง! เสียงข้อความดังขึ้นอีกครั้งในขณะที่ทั้งสามกำลังคิดไม่ตกว่าจะเอาอย่างไรดี ถ้าจะให้เอาเงินไปไว้ที่อื่น พวกเขาก็ไม่ไว้ใจกลัวว่าคนอื่นจะเอาเงินไป

คลิตอริส : หรือจะให้โอนไปให้ก็ได้นะถ้ากลัวคนอื่นเอาไป

(แนบรูปภาพ) เงินเต็มกระเป๋า

ตองเก้าถึงกับตาโตกับเงินมากมายนั้น สำหรับพวกคนรวยก็คงจะไม่ได้เยอะแยะอะไร แต่สำหรับคนจน ๆ อย่างเธอกับเพื่อน ๆ ต่อให้หาไปตลอดทั้งชีวิต ก็ไม่มีวันที่จะได้มันมาครอบครอง

คลิตอริส : จะเอายังไง อย่าเงียบสิอยากได้เงินไม่ใช่เหรอ รีบจ่ายรีบเสร็จรีบเอาคืนมาให้ฉัน ฉันไม่อยากจะเสียเวลากับคนอย่างพวกโจรกระจอกอย่างพวกแกหรอก

คลิตอริส : (ส่งอีโมจิสีม่วงแสยะยิ้มมา)

คนไร้สาระ : ห้ามแจ้งตำรวจ เพราะถ้าทำแบบนั้นนายจะไม่ได้โกศคืน

คลิตอริส : หึ! แจ้งทำไม ฉันมีปัญญาเคลียร์เองไม่ต้องให้ถึงมือคนพวกนั้นหรอก

คนไร้สาระ : ดี

คลิตอริส : เอาไว้ไหน

เหมือนเขารู้ความคิดของพวกเธอเลยตอนนี้ทั้งสามกำลังคิดไม่ตกว่าจะเอายังไงกับสถานที่ที่จะเอาเงินไปไว้ แต่พอเขาส่งข้อความมาบอกว่าจะโอนมาให้ทั้งสามก็ยิ่งตื่นเต้น

“เราให้เขาโอนมาให้เราไหม” โขงเอ่ย

เพี๊ยะ!

ฝามืออรหันต์ของหมัดฟาดลงบนศีรษะโขงแรง ๆ จนหน้าคะมำ

“มึงนี่โง่จริง ๆ”

“ถ้าโอนมาจะบัญชีใครล่ะแต่คงไม่ใช่บัญชีกูแน่นอน ชื่อโชว์หราขนาดนั้น ถ้าโอนมาหมายเลขบัญชีกู มันก็ต้องขึ้นชื่อกูแล้วคนที่ซวยก็คือกู” ตองเก้าเอ่ยคนอย่างคริสโตเฟอร์เจ้าเล่ห์จะตาย เธอต้องตามเขาให้ทัน หรือไม่เธอก็ต้องเก่งกว่า จากที่เธอสัมผัสมา เขาเป็นผู้ชายที่เจ้าเล่ห์ และดูจะฉลาดมาก

“ส่งให้มันเอาเงินไปส่งที่ศาลาสวนสาธารณะ กูกับไอ้โขงจะเล่นละครเป็นขอทานเพื่อจับตาผู้ชายคนนั้น ส่วนมึงอีตองมึงเป็นคนเอากระดูกผีไปให้มัน”

“ทำไมต้องกูวะ”

“เพราะมึงวิ่งเร็วที่สุด”

ตองเก้ากดส่งข้อความให้คริสโตเฟอร์นัดแนะให้เอาเงินไปไว้ข้างพุ่มไม้ศาลาเวลาแปดโมงเช้าพรุ่งนี้ ก่อนจะล้มตัวนอนข้างๆเพื่อนทั้งสาม

ตอนเช้า

ตองเก้าหิ้วถุงผ้าเดินตรงไปที่ศาลาสวนสาธารณะ เธอปลายตามองเพื่อนรักที่นอนอยู่ที่ศาลาแสร้งเป็นขอทาน แล้วยกยิ้มมุมปากเบา ๆ

โกศกระดูกถูกวางไว้ที่พุ่มไม้ห่างออกไปประมาณห้าร้อยกิโลเมตร เธอเดินเตร่เพื่อดูลาดเลา สักพักก็มีรถหรูขับมาจอด

ชายสวมชุดดำหิ้วกระเป๋าสองใบเอาไปวางไว้ที่ข้างต้นไม้ตรงศาลา ตองเก้ามองทุกอย่างอย่างพอใจ เมื่อทุกอย่างมันเป็นไปตามแผนที่เธอกับเพื่อนวางไว้อย่างง่ายดาย ไม่เคยคิดเลยว่าคนเจ้าเล่ห์อย่างคริสโตเฟอร์ใจยอมทำตามง่าย ๆ

ข้อความเด้งเข้ามาที่เครื่องของเธอรัว ๆ ตองเก้าเปิดอ่านข้อความนั้น ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา

เธอแคปหน้าจอแล้วส่งไปให้เพื่อนสนิททั้งสอง โขงกับหมัดรีบเดินไปเปิดดูกระเป๋าเงิน เมื่อเห็นว่าเงินเต็มกระเป๋าพวกเขาก็รีบวิ่งไปขึ้นรถที่จอดเตรียมการเอาไว้อยู่แล้ว อย่างรวดเร็ว

ไร้สาระ : โกศอัฐิอยู่ที่ข้างพุ่มไม้นะคะ อยู่ข้าง ๆ ต้นไม้ใหญ่ ขอบคุณนะสำหรับเงิน ตองเก้าพิมพ์ตอบแล้วรีบเดินไปทันที

คริสโตเฟอร์จ้องมองข้อความที่เด้งมา ก่อนจะส่งข้อความไปหาลูกน้องคนสนิท คนพวกนี้กล้ามาก กล้าทำกับเขาได้ขนาดนี้ และเขาจะทำให้พวกโจรกระจอกได้รู้ว่า เขาไม่มีทางที่จะยอมให้พวกมันมาลูบคมเด็ดขาด

ริมฝีปากหนายกยิ้มอย่างพอใจ นัยน์ตาคมจ้องมองร่างบางที่เดินไปอย่างรวดเร็ว วันนี้แหละเธอเจอดีแน่ เธอจะได้รู้ว่าคนอย่างคริสโตเฟอร์เป็นคนยังไง

ตองเก้าสาวเท้ายาว ๆ เพื่อจะไปขึ้นรถแท็กซี่ แต่ทว่า... รถหรูสีดำขับมาตัดหน้าเธอ พร้อมกับเปิดประตูกระชากร่างบางเล็กให้ขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

“กรี๊ดด!!”

“บอกแล้วว่าอย่ามาซ่ากับฉัน เธอคิดว่าโจรกระจอกอย่างเธอ ฉันจะปล่อยไปง่ายๆเหรอ วันนี้แหละเราจำต้องชำระความกัน

“ปล่อยฉันไอ้บ้า”

ปึก! ผ้าขาวถูกปกเข้าที่จมูกของเธอกลิ่นสารบางอย่างเข้ามาในจมูก สติของเธอลืมเลือนลางพร้อมกับดับวูบลง

“เราจะเอายังไงดีกับไอ้พวกสองตัวนั้นครับนาย”

“เดี๋ยวกูชำระความกับผู้หญิงคนนี้ก่อน แล้วกูจะให้พวกมึงไปลากคอพวกมันมา ปล่อยให้มันพวกดีใจกับเงินก้อนนั้นก่อน เงินเเค่นั้นกูไม่เสียดายหรอก” คริสโตเฟอร์หัวเราะในลำคอเบา ๆ จ้องมองร่างบางเล็กในอ้อมแขนเขม่น ผู้หญิงที่เขาเจอในไนท์คลับกล้ามากที่กล้าทำแบบนี้

หมัดกับโขงจ่ายเงินค่าเเท็กซี่เสร็จเรียบร้อยพวกเขาก็รีบไปที่บ้านของตองเก้าเพื่อแบ่งเงินจำนวนนั้น

“อื้อหือ ปึกล่ะล้าน คนล่ะสิบปึก โอ้ยกูสั่นไปหมด เกิดมาไม่เคยเห็นเงินเยอะขนาดนี้” โขงเอ่ยพลางก้มลงจูบเงิน

“เบาได้เบานะมึง ยุคโควิดแบบนี้เชื้อโรคมันเยอะ มึงรีบเอาเงินส่วนของอีตองกับส่วนของมึงไปซ่อนไว้ อีตองยังไม่กลับกูรู้สึกสังหรณ์ใจแปลก ๆ”

“อืม” ทั้งสองรีบเอาเงินไปซ่อน ถ้าเกิดว่าถูกจับได้ คริสโตเฟอร์ก็จะเอาเงินไปไม่ได้

ผ่านไปอีกสองชั่วโมง

ร่างบางถูกตรึงร่างอยู่บนเตียงนุ่ม คริสโตเฟอร์มองตองเก้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง

“มัดมันไว้แล้วใช่ไหม” คริสโตเฟอร์เอ่ยถาม

“เรียบร้อยครับนาย ว่าแต่เราจะจัดการผู้หญิงคนนี้ยังไงครับ” แหลมเอ่ยถามอย่างงง ๆ คริสโตเฟอร์ให้พวกเขาแบกร่างผู้หญิงที่เป็นโจรเรียกค่าไถ่ขึ้นมาไว้บนห้อง พร้อมกับตรึงร่างของเธอเอาไว้ ข้อมือเล็กทั้งสองข้าง ถูกมัดกับหัวเตียงให้แยกออกจากกัน

เขาเองไม่เข้าใจในสิ่งที่นายให้ทำ ทั้งสองจะมาชำระความกันแบบไหน หรือว่าจะมาชำระความกันบนเตียง

“เดี๋ยวกูจะจัดการด้วยวิธีของกูเอง พวกมึงก็เอาโกศอัฐิของพนิดาไปเก็บไว้ให้เรียบร้อย กูกับผู้หญิงคนนี้ชำระความกันเสร็จ กูจะให้พวกมึงไปจัดการไอ้ผู้ชายสองคนนั้น”

“ครับนาย” ลูกน้องเอ่ยตอบรับอย่างสำรวมก่อนจะเดินออกไป คริสโตเฟอร์จ้องมองร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงคว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ เพื่ออาบน้ำชำระร่างกายให้ผ่อนคลาย