Toxic love พี่มาร์คตามรัก

บทนำ การเจอกันในรอบ2ปี

'พี่มาร์คคะวันนี้ตุ้ยนุ้ยไปสอบชิงทุนมาค่ะ'

'จริงเหรอคะ แล้วทำได้มั้ย'

'ข้อสอบหนูทำได้ค่ะแต่ไม่รู้ว่าจะได้รึเปล่า อยากได้กำลังใจจากพี่จัง'

'ได้สิ ถ้าหนูสอบได้พี่จะบินไปหาค่ะ'

'จริงนะคะ'

หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างดีใจที่ชายหนุ่มจะเดินทางมาหาที่ต่างจังหวัด ผู้ชายคนนี้คือคนที่บังเอิญเจอกับเธอเมื่อสองปีก่อน เขาไปทำธุระอะไรสักอย่างส่วนเธอไปทัศนศึกษา เขาเข้ามาหาพร้อมกับขอเบอร์ติดต่อ เธอให้ไปไม่ได้คิดอะไรเพราะเห็นว่าพี่เขาหล่อดี แต่ไม่คิดว่าเขาจะโทรมาจริงๆ และนี่ก็เป็นเวลาสองปีที่เราสองคนคุยกันมาตลอด พี่เขาน่ารักมากและคอยให้คำปรึกษาดีที่สุด และถ้าเธอสอบชิงทุนเรียนฟรีที่มหาวิทยาลัยดังที่กรุงเทพได้ ถึงตอนนั้นเธอจะได้เจอกับเขาทุกวันเลย

'จริงค่ะ คิดถึงนะคะตุ้ยนุ้ยของพี่มาร์ค อวยพรให้หนูสอบได้ เราจะได้เจอกันทุกวัน'

'ขอบคุณนะคะที่เป็นกำลังใจตุ้ยนุ้ยตลอดเลย รักพี่มาร์คที่สุดเลยค่ะ'

'พี่ก็รักหนูค่ะ จริงๆอยากเป็นผัวแต่หนูอายุยังน้อยพี่เป็นกำลังใจให้ไปก่อนแล้วกัน'

'คนบ้า...! หนูเรียนมัธยมอยู่นะเดี๋ยวโดนพรากผู้เยาว์หรอก'

'ลบข้อความก่อน เดี๋ยวจะได้เดินเข้าซังเต 555'

'หนูอ่านหนังสือสอบก่อนนะคะ'

'ค่ะคนเก่ง ตั้งใจเรียนนะ'

ชายหนุ่มเผยยิ้มออกมาเปื้อนบนใบหน้า ตุ้ยนุ้ยคือเด็กผู้หญิงที่เขาแอบชอบและเต๊าะมาตลอดสองปีมานี้ เธอเป็นผู้หญิงที่น่ารักและพูดจาไพเราะ มองโลกในแง่ดี นิสัยอ่อนโยนเวลาที่เราคุยกันเขามีความสุขมากที่สุดเลยล่ะ

"ยิ้มอะไรครับคุณมาร์ค"

"มีความสุขที่ได้คุยกับสาวไง"

"สาวหรือเด็ก..."

ผู้ช่วยของเขาเอ่ยแซวขำขัน ชายหนุ่มทำท่าจะหาเรื่องก่อนจะหยิบกล่องสร้อยคอออกมาจากลิ้นชักใต้โต๊ะ สั่งทำพิเศษเพิ่งได้มาวันนี้ ว่าจะส่งไปให้ตุ้ยนุ้ยเป็นของขวัญครบรอบสองปีที่คุยกันมา แค่คิดไปคิดมาเอาไปให้ด้วยตัวเองดีกว่า ตั้งแต่คุยกันมาเธอไม่เคยร้องขออะไรเลยสักอย่างเดียว ขอแต่กำลังใจจากเขาในทุกวันเพียงเท่านั้น

"จะส่งไปให้เหรอครับ"

"ไม่อ่ะจะไปให้ด้วยตัวเอง จองตั๋วเครื่องบินให้ผมหน่อยนะบินไปพรุ่งนี้เช้าเลย ไปสักสองวันไปนานไม่ได้พ่อบ่น"

"ได้ครับ ผมจัดการให้"

เขายิ้มออกมาก่อนจะคิดว่าควรจะให้อะไรหญิงสาวอีก แต่เดี๋ยวไปเปย์สาวสวยที่นั่นดีกว่า พาไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าเผื่อเธออยากจะได้อะไรค่อยซื้อให้แล้วกัน อย่างเขาเนี่ยสายเปย์ระดับตัวพ่อนะใครอยู่ด้วยมีทุกอย่างที่ต้องการ แต่รายนี้ค่อนข้างแปลกเพราะไม่ค่อยขออะไรเลยแถมดูจะไม่ฟุ่มเฟือยเหมือนผู้หญิงคนอื่น

เมื่อคิดได้ดังนั้นมาร์คก็รีบเร่งเคลียร์เอกสารในห้องทำงาน จากนั้นเขาก็เดินทางกลับมาที่บ้านเตรียมกระเป๋าใส่เสื้อผ้าไม่กี่ชุด เพราะยังไงเขาก็ไม่สามารถไปอยู่กับเด็กสาวได้นานหลายวัน ช่วงนี้เขาต้องเข้ามาเรียนรู้งานที่บริษัทเพราะว่าใกล้จะเรียนจบแล้ว ไหนจะต้องฝึกงานอีกแทบจะไม่มีเวลาของตัวเองเลย แต่เรื่องของตุ้ยนุ้ยเขาบอกเลยนะว่าสำคัญพอๆกับเรื่องงาน ไม่รู้ทำไมเหมือนกันที่เขารู้สึกรักและเอ็นดูเด็กคนนี้มาก ตอนแรกกะว่าจะคุยสนุกแต่เอาไปเอามานี่ก็ผ่านไป 2 ปีแล้ว เขารู้สึกรักและผูกพันกับเธอมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะมาก

ชายหนุ่มแทบจะอดทนรอไม่ไหวพยายามที่จะสงบสติอารมณ์ของตัวเองหลับตาลงเพื่อให้ผ่านพ้นคืนนี้ไปและพรุ่งนี้เขาจะได้เจอผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดแล้ว จะโทรศัพท์ไปคุยกับเธอเกรงว่าจะเป็นการรบกวนเพราะว่าหญิงสาวกำลังอ่านหนังสือสอบอยู่

เช้าวันต่อมา...

ตุ้ยนุ้ยในชุดนักเรียนเดินทางไปโรงเรียนอย่างเช่นทุกวัน วันนี้คนขับรถที่ไร่ไปส่งเธอตั้งแต่เช้าตรู่ ส่วนคุณพ่อคุณแม่ตื่นไปทำไร่ตั้งแต่เช้า ที่บ้านของเธอทำไร่เกี่ยวกับผลไม้นำเข้าและส่งออกไปยังประเทศจีนและอีกหลายประเทศในเอเชีย แต่ด้วยความที่คุณพ่อทำผิดพลาดในอดีต ท่านได้เอาที่ดินทั้งหมดที่มีไปจำนองไว้กับธนาคารเป็นจำนวนเงิน 70 ล้านบาท เพราะหวังว่าจะลงทุนเปิดบริษัทส่งออกสินค้ากับเพื่อน แต่แล้วมิตรภาพก็ไม่มีจริงเพื่อนของคุณพ่อเอาเงินไปจนหมด ท่านถึงกับเครียดเกือบฆ่าตัวตายแต่พอนึกขึ้นได้ว่ายังมีลูกน้องคนอื่น ๆไหนจะภรรยาที่กำลังตั้งครรภ์ลูกน้อย เขาจึงไม่สามารถจบชีวิตตัวเองลงได้ พยายามอย่างหนักที่จะฟื้นตัวเองกลับมาถึงแม้ว่าตอนนี้จะยังคงผ่อนหนี้ธนาคารอยู่แต่ว่าก็ลดไปเยอะมากแล้วถ้าเทียบกับจำนวนเงิน 70 ล้านบาท ท่านจะพยายามบอกเธอเสมอว่าพวกคนรวยไว้ใจไม่ได้อย่าไปคบเด็ดขาด

"ขอบคุณนะคะคุณลุงที่มาส่ง ส่วนตอนเย็นเดี๋ยวตุ้ยนุ้ยจะโทรศัพท์บอกอีกทีนะคะเพราะไม่รู้ว่าจะต้องทำรายงานกับเพื่อนจนค่ำหรือเปล่า"

"ได้ครับคุณหนูมีอะไรก็โทรศัพท์มาเรียกลุงได้เลยนะ"

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะหนูไปก่อนละ"

เด็กสาวยกมือไหว้บอกลาคุณลุงคนขับรถ บอกเลยว่าครอบครัวของเธอเลี้ยงดูอบรมสั่งสอนเธอมาอย่างดี เคารพและให้เกียรติทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน คุณแม่ของเธอจะสอนเสมอว่าไม่ว่าเขาจะทำอาชีพอะไรเขาจะเป็นใครก็ตามแต่ ท้ายที่สุดถ้าเขามีอายุมากกว่าเราก็ต้องเคารพและให้เกียรติเขา หรือแม้กระทั่งคนที่อายุรุ่นเดียวกันหรือเด็กกว่าเราก็ต้องให้เกียรติเขาเช่นกัน

"ตุ้ยนุ้ยมาแล้วเหรอ มานั่งตรงนี้สิ"

"มาเช้ากันจังเลยนะพวกแกเนี่ย"

"ก็เพราะพวกฉันนั่งรถของโรงเรียนมาไง แกจะไปรู้อะไรแกมีคนขับรถมาส่งนี่พวกฉันนะต้องตื่นตั้งแต่ตีห้ากว่า อาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ต้องมานั่งรอให้รถมารับตั้งแต่ 6 โมงเช้า ตอนนี้โคตรง่วงเลยเชื่อปะ"

เพื่อนสนิทของตุ้ยนุ้ยที่ชื่อเจเล่บ่นออกมาด้วยใบหน้าหงุดหงิด ถ้าเพียงแค่พวกเธอร่ำรวยเป็นลูกคุณหนูคุณนายก็คงไม่ต้องลำบากนั่งรถประจำโรงเรียนแบบนี้

"บ่นอยู่นั่นแหละการบ้านเสร็จหรือยัง"

"ตุ้ยนุ้ยฉันขอลอกแกหน่อยดิเมื่อคืนง่วงอะทำไม่เสร็จสักที"

"เอาไปสิอยู่ในกระเป๋านั่นแหละ"

เด็กสาวเอยออกมาพร้อมรอยยิ้มกว้างหยิบโทรศัพท์มากดเล่นในระหว่างที่รอเพื่อลอกการบ้านของเธอ จู่ๆก็มีข้อความจากผู้ชายที่เธอรักมากที่สุดเด้งเข้ามา

'ตอนนี้พี่อยู่ที่เชียงใหม่ค่ะอยากเจอตุ้ยนุ้ย'

เพียงแค่ประโยคเดียวทำให้หญิงสาวถึงกับยิ้มออกมาแก้มปริ ใบหน้าแสดงความตื่นเต้นอย่างออกนอกหน้า

'ล้อเล่นหรือเปล่าคะพี่มาร์ค'

'ไม่เลยค่ะพี่พูดจริงตอนนี้พี่อยู่ที่หน้าโรงเรียนของตุ้ยนุ้ย หนูออกมาหาพี่สักแป๊บนึงได้ไหม'

'ได้ค่ะพี่มาร์ครอหนูแป๊บนึงนะคะ'

เด็กสาวรีบลุกขึ้นออกจากโต๊ะโดยไม่ได้บอกเพื่อน ทุกคนดูแปลกใจที่อยู่ๆเพื่อนสนิทก็ยิ้มแก้มปริ รีบวิ่งออกไปจากตรงนั้น

"ยัยตุ้ยนุ้ยมันไปไหนอ่ะ"

"ไม่รู้ดิไปเข้าห้องน้ำมั้ง"

"งั้นเหรอ ช่างเหอะ"

ตุ้ยนุ้ยรีบวิ่งออกมาจากรั้วโรงเรียน มองหาชายหนุ่มก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับวิ่งเข้าไปสวมกอดเขาด้วยความคิดถึง ถึงแม้ว่าเราจะไม่ได้เจอกันเลยแต่เธอจำใบหน้าของเขาได้ดี

"พี่มาร์ค"

"ตุ้ยนุ้ยของพี่คิดถึงที่สุดเลยค่ะ"

มาร์คยืนอยู่ริมรั้วอ้าแขนรับเด็กสาวที่วิ่งเข้ามาสวมกอดเขาโดยไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าหล่อเหลาแสดงอาการดีใจที่ได้เจอเด็กสาวสักที เอาจริงหลังจากเจอกันครั้งแรกเขาก็ไม่เคยได้เจอกับหญิงสาวอีกเลย มีเพียงแค่โทรศัพท์เป็นสื่อความรักระหว่างทั้งสองคน หลังจากนี้เขาจะพยายามทำให้เราสองคนได้เจอกันบ่อยขึ้นและไม่ว่าจะมีอุปสรรคอะไรเขาจะฝ่าฟันเพื่อให้ได้เธอมาครอบครอง