EPISODE 09 หวั่นไหว
803 Words
“มาเที่ยวเหรอ” ป๋าพงษ์เอ่ยถาม
“มาหาเจ้เกลียวค่ะ แล้วป๋าละคะ” ไม่ได้โกหกเอาหน้านะ ก็ฉันมาหาเจ้เกลียวจริง ๆ ยังไม่ได้ดื่มสักจิบ
“นัดเพื่อนไว้ พอดีเลยตัวเล็กช่วยไปเป็นคู่ควงให้ได้ไหมครับ” ป๋าพงษ์ส่งสายตาอ้อน ๆ มาให้ ซึ่งฉันก็เป็นอะไรไม่รู้ชอบแพ้สายตาคู่นี้ทุกครั้งที่เจอ
“คู่ควงได้ แต่ไม่เป็นคู่นอนนะคะ” ฉันตอบรับและส่งรอยยิ้มที่ดูทะเล้นทีเล่นทีจริงไปให้ป๋าพงษ์
“ถ้าเลือกได้จะไม่ให้เป็นคู่ควงหรือคู่นอนเลยครับ”
“...” ป๋าพูดแบบนี้ป๋ารังเกียจฉันงั้นเหรอ
“แต่อยากจะให้มาเป็นคู่รักแทน”
รอยยิ้มเขินอายเผยออกมาบนใบหน้าของฉันแน่ ๆ เลย ก็ตอนนี้ใบหน้าของฉันมันร้อนผ่าวหัวใจเต้นตึกตัก เมื่อกี้ยังร้องไห้อยู่เลยนะอีโม เมื่อไหร่จะเจียมกะลาหัว “ชอบหยอดชอบแกล้งตลอดเลยนะคะ”
“เผื่อวันหนึ่งเรารักกันจะได้ไม่ต้องปรับตัวยังไงล่ะ” ป๋ายังคงวกกลับมาพูดถึงเรื่องความรู้สึกของตนเองเขาพูดทีไรแววตาของเขามักจริงจังทุกครั้ง ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า
“โมบอกแล้วไงคะ ผู้หญิงแบบโมไม่คู่ควรกับป๋าสักนิดเลย” เอ่ยความรู้สึกก่อนจะก้มหน้ามองพื้นดิน
“ไม่มีใครกำหนดได้ว่าเราจะรักใคร ความรู้สึกจะเป็นตัวกำหนดเอง เหมือนที่ป๋ากล้าพูดได้เต็มปากว่าป๋ารักแตงโม” ป๋าทำหัวใจฉันเต้นตูมตามครั้งแล้วครั้งเล่า เอาอีกแล้วฉันเริ่มสับสนกับความรู้สึกของตัวเองแล้วนะ ความจริงหัวใจของฉันมันมีใครอยู่ข้างในกันแน่ ทำไมทำตัวโลภแบบนี้ ไหนว่าเตือนตัวเองอยู่ตลอดว่าไม่ควรโลภ
“เอ่อ เราไปกันได้หรือยังคะ ป๋าจะให้โมเป็นคู่ควงไม่ใช่เหรอ” การเปลี่ยนเรื่องคุยเป็นอะไรที่จะปรับเปลี่ยนบรรยากาศตรงหน้าได้ดีที่สุด
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ครับ ๆ พร้อมจะจับมือเดินคู่ไปกับป๋าหรือยังครับ” ป๋าปรับเปลี่ยนอารมณ์ตาม ทว่าแววตากลบความเศร้าไม่มิด ครั้งนี้ป๋ายื่นมือมาหาฉันอีกแล้ว ถ้าป๋าดึงฉันขึ้นจากความรู้สึกที่มันอัดอั้นครั้งนี้ได้ก็คงจะดี พอ ๆ คิดอะไรฟุ้งซ่านอีโม
“พร้อมแล้วค่ะ” ฉันจับมือป๋าพงษ์ไว้ รู้สึกอบอุ่นใจยังไงก็ไม่รู้ เราทั้งคู่เดินมาที่ลิฟต์ ผับนี้มีสี่ชั้น ชั้นแรกแบบธรรมดา ผู้คนเต้นโยกย้ายไปตามจังหวะ ชั้นสองแบบส่วนตัวแต่ก็ไม่ได้ส่วนตัวแบบสุด ๆ ชั้นสามระดับวีไอพีสำหรับพวกเสี่ยพวกป๋านัดสังสรรค์กัน ชั้นสี่ห้องพักเจ้เกลียว เจ้เกลียวมันเอาตัวเองย้ายมาอยู่ที่นี่จนกลายเป็นบ้านมันไปแล้ว
“โมจะไม่ทำให้ป๋าอายใช่ไหมคะ” ฉันถามระหว่างที่เราทั้งคู่อยู่ในลิฟต์ เพราะจู่ ๆ ฉันก็เกิดความรู้สึกประหม่าขึ้นมา เขาระดับไหน ฉันระดับไหน กลัวจะทำให้เขาอายเพื่อนจัง
“ตัวเล็กเป็นตัวของตัวเองแบบที่เคยเป็นน่ารักมากแล้วครับ” ป๋าตอบก่อนจะโน้มมาจูบลงที่หน้าผากของฉัน
“เฮ้ย! พาเด็กที่ไหนมาวะไอ้หมอ ปกติมาเจอเพื่อนไม่เคยพาใครมา” เสียงของผู้ชายคนหนึ่งถามป๋าพงษ์ เมื่อเราทั้งคู่เข้ามาในห้องวีไอพีที่ป๋าจองไว้
“หึ คนนี้คนพิเศษโว้ย” ป๋าจะรู้ตัวไหมว่าประโยคที่เขาเอ่ยทำให้ใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว
“ว้าว อย่างงี้มึงก็จะสละโสดแล้วดิ” เพื่อนชายอีกคนพูดขึ้น
“ยังหรอก รอเจ้าตัวเปิดใจก่อน” ป๋าตอบเพื่อนและหันมาส่งรอยยิ้มให้ฉัน
“อย่าคบมันนะหนู มันชอบซื้อเด็กไปนอนไปเที่ยวด้วย ไอ้นี่มันหมอขี้เหงา” เพื่อนคนแรกพูด เขาจะรู้ไหมว่าการที่ฉันได้รู้จักป๋าก็เพราะป๋าซื้อฉัน
“เงียบปากไปเลยไอ้แซม” ป๋าพงษ์หันไปดุเพื่อนคนแรกน่าจะชื่อแซมเพราะป๋าเพิ่งเอ่ยชื่อเขาไปเมื่อกี๊
“มึงก็เอาความจริงมาพูดอีกแล้วไอ้แซม” เพื่อนคนที่สองทักท้วง
“มึงอีกคนไอ้นพ” คนที่สองนี่น่าจะชื่อนพ
“มานั่งข้างเฮียดีกว่าเด็กน้อย” เพื่อนคนที่สามที่ดูเหมือนรอจังหวะพูดเอ่ยขึ้น
“ไอ้มิ้น คนนี้ห้ามยุ่ง” เสียงของป๋าหันไปบอกเพื่อนคนที่สามที่ชื่อมิ้น
“หวงว่ะ” สามหนุ่มประสานเสียงพร้อมกันและหันหน้าไปทางป๋าพงษ์
- Writer
