คณิกาของกังเฉิน(อ่านฟรี)

บทที่ 2 คณิกาอันดับหนึ่ง

องครักษ์หนุ่มในชุดคุณชายหล่อเหลานั่งลงโต๊ะด้านในลึกเข้าไปด้านหลังเกือบริมสุด เขากวาดตามองไปรอบๆ ด้วยความพึงพอใจ หออิงราตรี*แห่งนี้สมกับเป็นสำนักโคมเขียวอันดับหนึ่งของแคว้นหมิง ไม่ว่าบุรุษระดับใดล้วนแล้วแต่เคยแอบเข้ามาแล้วทั้งนั้น บุรุษในราชวงศ์ที่มีการปรามกันไว้เป็นนัยๆ ว่าไม่ควรย่างเท้าเข้ามาแต่หลายครั้งก็ปรากฏองค์ชายปลอมตัวเข้ามายลหญิงงามรวมทั้งหมิงฮ่องเต้ผู้นั้นด้วย

“กังเฉิน ตกลงว่าเจ้าคิดจะมาหาผู้ปรนนิบัติหรือมาสืบข่าวกันแน่?”

“ที่ใดมีบุรุษรวมตัวกันอยู่มาก ที่นั่นย่อมมีข่าวที่เราต้องการ และที่ใดมีสตรีรวมกันอยู่มาก ที่นั่นย่อมมีข่าวเล็ดลอดออกมาเสมอ”

จงเหยียนยกสองมือขึ้นทำท่าคารวะ “ข้าซูฮกเจ้า! ว่าแต่มาถึงที่นี่แล้วสอน กลยุทธ์กำราบให้สตรีให้ข้าได้หรือไม่?”

“เจ้าต้องตามใจและทำสิ่งที่นางพอใจ”

ในเมื่อผู้เป็นเจ้าของตำนานตระเวนสามห้องบอกเคล็ดลับ จงเหยียนไม่รอช้ารีบซักไซ้ในทันใด “อย่างไรหรือ?”

“หากเจ้าเอาแต่ปฏิบัติกามกิจตามใจตัวไม่สังเกตว่านางพอใจหรือไม่? ไม่ซักถามว่านางชอบใจหรือไม่? เจ้าจะทำสิ่งที่นางพอใจได้อย่างไร?”

จงเหยียนพยักหน้าหงึกหงักที่ผ่านมายามเข้ามาร่วมห้องกับหญิงงามที่นี่เข้าก็รีบทำรีบเสร็จเท่านั้น หากได้สนใจพูดคุยไต่ถามสิ่งใดไม่?

“แต่ยามร่วมเตียงกับพวกนาง ข้าก็เห็นพวกนางร้องครวญครางอยู่นี่?”

“สตรีที่นี่ล้วนถูกสอนให้เสแสร้งทำเหมือนบุรุษเก่งเต็มประดาแทบทั้งนั้น แม้ความจริงพวกนางจะไม่ชอบในสิ่งที่เจ้าทำหรือเจ็บปวดรำคาญบ้างพวกนางก็ไม่อาจบอกเจ้าตรงๆ เพราะเกรงว่าเจ้าจะไม่พอใจ นางจึงได้แต่อดทนให้เจ้าทำจนเสร็จๆ ไปก็เท่านั้น”

“เจ้าพูดมีเหตุผล เช่นนั้นคืนนี้ข้าจะลองดูใหม่ก็แล้วกัน พวกเราค่อยสืบหลังจากเสร็จกิจก็แล้วกันนะ” ใบหน้าเคร่งขรึมของจงเหยียนที่ขึ้นชื่อเรื่องการทารุณผู้ต้องสงสัยค่อยผ่อนคลายลงเมื่อตกลงใจว่าการปลดปล่อยอารมณ์ในคืนนี้เขาจะทำอย่างที่สหายแนะนำ ที่ผ่านมาตัวเขาก็เป็นหนึ่งในคนแบบที่กังเฉินว่าในเมื่อมาปลดปล่อยความต้องการทางเพศจึงตั้งหน้าตั้งตาทำให้เสร็จไปโดยมิได้สนใจความรู้สึกของคณิกาที่นอนอยู่ใต้ร่างตนเองว่ารู้สึกอย่างไร?

หญิงงามอันดับหนึ่งแห่งหออิงราตรีก้าวเท้ากรีดกรายเข้ามาเข้ามานั่งบนตักของกังเฉินมือซ้ายลูบสาบเสื้อหน้าอกชายหนุ่มเบาๆ อีกมืออ้อมไปด้านหลังวางทาบบนบ่าแข็งแรง

“คุณชายกัง ท่านมาเสียที ข้ามองหาท่านทุกค่ำคืนเลยเจ้าค่ะ”

กังเฉินที่มิได้พกพาอาวุธใดๆ ประคองเอวของนางด้วยแขนข้างหนึ่ง หัวเราะเบาๆ ก่อนจะยกสุราที่นางรินเอาใจใส่ปากสองจอกติดกัน เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำใกล้หูของนาง

“คืนนี้เจ้างดรับแขกไปเลยดีหรือไม่? ถือว่าข้าชดเชยที่หายหน้าไปนาน” คุณหชายกังวางจอกสุราแล้ววางมือลงบนหน้าขาของนางบีบเบาๆ ทำเอาผานเจาจวินยิ้มหวานหยดย้อยให้กับเขา

“คืนนี้ท่านไม่รีบไปไหนใช่หรือไม่?” สองแขนอ้อนแอ้นของหญิงสาวโอบรอบคอเขาไว้ ปลายนิ้วเลื่อนไล้ลูบที่ต้นคอของชายหนุ่ม นางยื่นหน้ามาใกล้จนกลิ่นกายที่ประโคมเครื่องหอมนั้นลอยฟุ้งเข้าจมูกเขา

“เจ้าใช้กลิ่นใหม่แล้วหรือ?”

“เจ้าค่ะ เพิ่งได้มาจากพ่อค้าเมืองเหลียนที่มาถึงเมื่อวานนี้”

“เจ้าได้มาด้วยวิธีใด? เขาให้เจ้าบนเตียงหรือให้เจ้าเพราะเจ้าซื้อ” กังเฉินเลื่อนมือเรียวใหญ่แหวกไปตามขอบกระโปรงของนางก่อนจะใช้ปลายนิ้วชี้กับนิ้วกลางจิกลงบนเนื้อผ้าบริเวณขาอ่อนของนางแล้วเริ่มไล้เบาๆ เป็นวงกลม

ห้องที่เขากับจงเหยียนขึ้นมานั่งดื่มสุรานี้เป็นห้องส่วนตัวของหญิงงามอันดับหนึ่งแห่งหออิงราตรี “ผ่านเจาจวิน” ในบรรดาหญิงงามทั้งหลายมีสตรีที่ถูกนับเป็น “ระดับหนึ่ง” เพียงสิบคนจากร่วมสามร้อยคน อันดับหนึ่งจากระดับหนึ่งก็คือ แม่นางผานผู้นี้ ซึ่งได้ห้องพักโอ่อ่ากว่าผู้ใด ห้องของนางจะรับรองเพียงผู้ที่พร้อมจะจ่ายเงินโดยไม่เสียดายเท่านั้น ไม่เพียงแต่มีเงินหากแต่ตัวนางต้องยินยอมที่จะร่วมห้องด้วย เล่าลือกันว่าผานเจาจวินมักจะเลือกบุรุษมีฐานะและรูปร่างหน้าตาดูดี ที่สำคัญนางไม่เลือกนอนกับบุรุษสูงวัย

หญิงงามที่จงเหยียนหมายตาไว้เดินเข้ามาในห้อง คุณชายจงยกยิ้มมุมปากก่อนจะกระดกสุรา คณิกาชั้นหนึ่งอีกคนของหอของหออิงราตรีปราดเข้ามานั่งข้า

“คุณชายใจเย็นๆ สิเจ้าคะ ท่านดื่มติดๆ กันหลายจอกเช่นนั้นประเดี๋ยวก็หมดเรี่ยวหมดแรงกันพอดี” นางแสร้งยื่นมือมากุมมือจงเหยียนเอาไว้ ชายหนุ่มจึงดึงร่างนั้น ให้มานั่งบนตักเช่นกัน

“คืนนี้ข้าใจร้อนนัก พวกเรารีบเข้าห้องกันเถิด”

“ได้เจ้าค่ะ” หญิงงามลุกขึ้นจูงแขนจงเหยียนออกจากห้องนั้นไป

“ข้าไปล่ะ! แล้วจะมาบอกว่าสิ่งที่เจ้าแนะนำให้ผลเพียงใด?”

กังเฉินหัวเราะหึๆ มือข้างที่กอดเอวคณิกาคนงามเอาไว้เลื่อนลงไปที่บั้นท้ายของนาง เขาบีบเบาๆ อย่างยั่วเย้า ผานเจาจวินอมยิ้มก่อนซุกหน้าจูบแก้มคุณชายรูปงามแล้วไล้ริมฝีปากไปถึงใบหูของชายหนุ่ม เม้มสลับกับไล้ปลายลิ้นไปตามใบหูหนา

“อืม....เจ้ารู้วิธีเอาใจบุรุษเช่นนี้มิน่าของใช้จากพวกพ่อค้าต่างแดนถึงมากองอยู่ที่ห้องเจ้าตั้งหลายอย่าง”

ปากบางที่งับปลายหูของชายหนุ่มเผยอขึ้น “แต่ก็ไม่มีผู้ใดทำให้ข้าคะนึงถึงได้อย่างท่านนะเจ้าคะ”

“ต้องดูว่าที่เจ้าพูดมานี่เป็นเรื่องจริงหรือไม่?”

ผานเจาจวินไม่ตอบนางใช้ฝ่ามือทาบเข้ากับใบหน้าของชายหนุ่มให้เบือนมารับการจู่โจมด้วยปาก ทั้งสองจูบกันด้วยความร้อนแรง กังเฉินสอดมือเข้าไปในสาบเสื้อของนาง ประคองใต้ฐานหน้าอกอวบนุ่มผ่านเอี๊ยมสีส้มตัวน้อยแล้วเคล้นเบาๆ ลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดสร้างความรัญจวนให้คณิกาสาวสวยอย่างยิ่ง นางชอบการจูบของคุณชายกังยิ่งนักเพราะเขามักจะไล้ลิ้นแล้วดูดเม้มริมฝีปากสลับไปด้วย

กังเฉินปลดชุดของนางออกจากร่างอย่างคล่องแคล่วไม่นานก็เหลือเพียงเอี๊ยมตัวในกับกางเกงขาสั้นบางสีเดียวกันกับเอี๊ยม ชายหนุ่มสอดมือเข้าใต้เสื้อตัวน้อยใช้ปลายนิ้วชี้แตะบนยอดปทุมถันข้างหนึ่งแล้วค่อยๆ คลึงวนเป็นวงกลมในขณะที่นิ้วที่เหลือก็ขยับนวดก้อนเนื้อหยุ่นไปมา

ปากของเขาเลื่อนไปยังปลายหูดูดเม้มไปพร้อมกับการเคล้นหน้าอกนาง

“อือ....อา...” เสียงของนางกระเส่า มือของนางยกขึ้นลูบแขนชายหนุ่ม

กังเฉินพลิกร่างของนางให้หันออกจากร่างเขา ยามนี้หลังของนางพิงหน้าอกเขาอยู่ ชายหนุ่มเลื่อนมืออีกข้างสอดผ่านกางเกงตัวน้อยลูบเบาๆ ที่เนินเนื้อนูนอวบอูมที่ซ่อนอยู่ข้างใต้

***************************

*หออิงราตรี ปรากฏอยู่ในเรื่อง “ท่านหญิงจีจอมพลัง”