ตอนที่ 5
1025 Words
“ไม่ค่ะ... ”
สาวน้อยรีบส่ายหน้า
“คุณลุงกำลังปลูกต้นอะไรคะ”
อันที่จริงลีนาไม่ได้สนใจต้นไม้ ที่ถามก็เพราะอยากชวนคุย
“เมื่อวานเสี่ยชัชสั่งต้นหมากเหลืองมาลงสิบกว่าต้น วันนี้ผมเลยขุดดินปลูก”
“ค่ะ... ”
หญิงสาวพยักหน้า
‘เซ็กซี่อ่ะ... ’
ลีนาชมในใจ สายตาแทบไม่ละจากเรือนกายกำยำไปด้วยมัดกล้าม แผงอกนูนแน่นแข็งแกร่ง แลเห็นเส้นขนสีดำแผ่กระจายคลุมลามออกมาถึงหัวนมสองข้าง ที่เห็นก็เพราะว่าลุงเข้มไม่ได้สวมเสื้อ ต่ำลงมาที่สะดือมีขนสีดำเลื้อยเป็นแนวยาวลงมาใต้ขอบกางเกง
ลีนาพยายามบอกตัวเอง ว่าอย่ามองตรงนั้น ทว่าสายลมเจ้ากรรมก็พัดกรรโชกเข้ามาอย่างได้จังหวะ เหมือนรู้ใจหล่อน ทำให้กางเกงผ้าร่มขาสั้นบางๆ แนบเน้นต้นขากำยำของลุงเข้ม
‘อู้ว... ’
ลีนาเกือบอุทานออกมา เห็นสรีระสำคัญตรงนั้นเด่นนูนขึ้นมาเป็นรูปเป็นลำ ทำเอาใบหน้าของหล่อนร้อนผ่าว เดาว่าลุงเข้มไม่ได้สวมกางเกงในอย่างแน่นอน
“คุณลุงอายุเท่าไรแล้วคะ”
ลีนารีบชักสายตาออกมาจากสิ่งที่เผลอเพ่งมอง รีบถามเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของตัวเองออกมาจากสิ่งเร้า ทำเอาหัวใจเต้น
“สี่สิบครับ”
คนตัวใหญ่ตอบ ยังคงกระแทกเสียมลงดินเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
“ไม่น่าเชื่อนะคะ... ”
หัวคิ้วของสาวน้อยชิดเข้าหากัน ยิ่งพินิจใบหน้าเข้มใกล้ๆ ก็เห็นว่าผู้ชายคนนี้ยิ่งมีเสน่ห์นัก
“ถามทำไมหรือครับคุณหนู”
“นึกว่าสามสิบต้นๆ ค่ะ”
อิอิ... แอบหัวเราะในใจ เด็กจีบผู้ใหญ่มันดูแปลกๆ แต่ก็จีบไปแล้ว
“โอ้ว... ขนาดนั้นเชียวหรือครับ”
คนหน้าเข้มยิ่งดูน่ารักตอนยิ้มเขิน
“ค่ะ... หนูพูดจริงนะคะ”
ลีนาชอบรอยยิ้มของผู้ชายคนนี้
“จริงอ่ะ... ”
ลุงเข้มชะงัก หยุดขุดดิน เหลือบตามองใบหน้าสวยของคุณหนู
“จริงสินะ... คุณลุงยิ้มน่ารัก”
ลีนาตอบ ก็ใครจะคิดว่ายิ้มน้อยๆ ที่จุดขึ้นตรงมุมปาก สามารถกลบเกลื่อนใบหน้าดุจนเกือบเย็นชาของลุงเข้ม ทำให้ดูอบอุ่นขึ้นมาได้อย่างเหลือเชื่อ
และที่สำคัญ ลีนามองเห็นประกายเร่าร้อนบางอย่างที่เต้นระยับอยู่เบื้องหลังดวงตาคมกริบ ทำให้หล่อนเกิดอาการแก้มร้อนวูบวาบขึ้นมาอีก มันเป็นอาการแปลกๆ ที่เพิ่งเกิดขึ้นหลังจากได้เจอหน้าคนสวนสุดหล่อคนนี้
“อาจเป็นเพราะว่าลุงชอบออกกำลังกาย... ก็เลยแก่ช้า”
คุณลุงผู้ยังฟิตแอนด์เฟิร์มสะดุดตาสาว ไขข้อสงสัยของสาวน้อย เพราะว่าลีนาไม่ใช่คนแรกที่ฉงนใจเรื่องอายุของเขา
“ก็ว่าอย่างนั้นแหละค่ะ... ดูสิคะ กล้ามเป็นมัดเลยค่ะ”
สายตาชื่นชมกวาดสำรวจเรือนร่างกำยำของคนตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ท่านั่งยองๆ แมนๆ จับเสียบกระแทกลงดิน ทำเอาคุณหนูลีนารู้สึกใจเต้น
“ลุงเป็นลูกครึ่งอะไรคะ”
ดวงตาสีสนิมเหล็กและผิวสีแทนของลุงเข้ม เร่งเร้าให้สาวน้อยถามด้วยความอยากรู้
“ผมมีเชื้อสายลาตินครับ”
ลุงเข้มตอบ
“ว่าแล้วเชียว... ”
ลีนาหายสงสัย คิดอยู่แล้วเชียว ว่าที่แท้ผิวเข้มๆ และดวงตาคมเข้มสะกดใจสาวของคนตรงหน้า เป็นเพราะว่ามีเชื้อสายลาตินอเมริกานี่เอง
หล่อนไม่แปลกใจแล้วว่าเพราะเหตุใด ลุงเข้มจึงหล่อนัก ไม่ว่าจะมองมุมไหน ก็มีความเป็นชายชาตรีในทุกกระเบียดนิ้ว ผู้ชายผิวเข้มแบบนี้แหละสเปคของหล่อน... ใช่เลย
“ผมขอตัวทำงานต่อนะครับ”
มีความเกรงใจในน้ำเสียง ลุงเข้มหันไปคว้าเสียม กระชับแน่นไว้ในมือ แล้วก้มหน้าก้มตาขุดดิน
ลีนานั่งยังอ่านนิยายต่อไป บังเอิญอ่านมาถึงฉากที่พระนางกำลังเข้าด้ายเข้าเข็มพอดี
หล่อนเหลือบมองมาทางลุงเข้มเป็นระยะ ท่วงท่านั่งยองๆ ขุดดิน ต้นขากำยำเกร็งจนเห็นริ้วกล้าม ทุกจังหวะกระแทกเสียมลงดินของลุงเข้มช่างเข้ากับนิยายที่พระเอกกำลังทำโทษนางเอก
คุณหนูอ่านนิยายสลับมองลุงเข้มกระแทกเสียมลงดินไปพลาง ยิ่งทำให้รู้สึกฟินอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฟินถึงขั้นเกิดอาการวารีดำเนินออกมาโดยไม่รู้ตัว
เวลาล่วงเลยไปอีกพักใหญ่ๆ
ลีนายกหลังมือขึ้นมองนาฬิกา เข็มบอกเวลาใกล้เที่ยง ตอนนี้ป้าฉวีคงกำลังตั้งโต๊ะอาหารกลางวันเอาไว้รอ
ครั้นพอเหลือบมองไปทางลุงเข้ม ก็เห็นร่างสูงใหญ่เกินกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร กำลังเดินห่างออกไปทางแนวรั้วอีกฟาก
“ลุงเข้มคะ... ”
ลีนาตะโกนเรียก
“ครับคุณหนู”
ลุงเข้มหันกลับมามองหญิงสาว
“ลุงทานข้าวหรือยังคะ”
ความเป็นห่วงฉายอยู่ในสีหน้าและดวงตาของคุณหนู “ไม่ต้องห่วงผมหรอกครับ... ผมกินที่กระท่อม”
ลุงเข้มตอบสั้นๆ แล้วเดินลับไปจากสายตา ลีนาลุกขึ้นจากเตียง ไม่ลืมคว้าหนังสือนิยายติดมือมาด้วย
อึดใจสั้นๆ ต่อมา ใบหน้านวลชะโงกมองผ่านกรอบประตูกว้างเข้ามาในครัว
‘ป้าฉวีคะ’
เสียงใสร้องเรียกเก้อ ไร้เงาของคนที่ตัวเองกำลังมองหา ในครัวมีแต่อาหารที่ตั้งเอาไว้บนโต๊ะ หรือป้าฉวีอาจจะกำลังขึ้นไปตามเสี่ยชัชบิดาของหล่อนที่วันนี้นอนตื่นสาย ด้วยเมื่อคืนกลับมาดึก
ลีนาตัดสินใจเดินขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง ตั้งใจจะเอาหนังสือนิยายขึ้นมาเก็บไว้บนห้อง รอให้บิดาลงมาก่อนแล้วค่อยกินเมื้อเที่ยงพร้อมกัน
และในระหว่างที่หญิงสาวกำลังจะเดินเลยห้องนอนของเสี่ยชัชผู้เป็นบิดา ประตูห้องที่เปิดแง้มเอาไว้อย่างน่าสงสัย ทำให้มีเสียงแปลกๆ เล็ดลอดออกมาสะดุดหู
ลีนาหยุดชะงัก นิ่งฟังเสียงของคนในห้อง
“เสี่ย... อย่าทำเลยนะ... อูย นี่กลางวันแสกๆ แล้วคุณหนูก็อยู่... ไม่เอา ลงไปกินข้าวเถอะค่ะ”
- Writer
