พอพวกเขาเดินทางกลับถึงหมู่บ้าน ชาวบ้านที่ยืนอยู่บนถนนสองข้างทาง ต่างจับจ้องมาที่ลาเทียมเกวียนของพวกเขา ต่างตื่นเต้นและตกตะลึงกันหมด ที่ครอบครัวยากจนอย่างคนบ้านสกุลถาน กับเด็กบ้านสามแห่งสกุลเซี่ย สามารถซื้อเสบียงมาตุนเอาไว้ได้ ในจำนวนมากมายถึงเพียงนี้
“ท่านแม่ท่านเข้าใจที่เราคุยกันไว้ใช่ไหม” เซี่ยซือซือไม่สบายใจกับสายตาของชาวบ้าน เรื่องนี้ต้องรู้ไปถึงหูของแม่เฒ่าเซี่ยอย่างแน่นอน
“ข้ารู้เจ้าคิดสิ่งใดอยู่ซือซือ เจ้าไม่ต้องห่วงไปหรอก ของของข้าใครหน้าไหนก็มาแย่งเอาไปไม่ได้” นางถานตบลงบนหลังมือของลูกสะใภ้เบา ๆ “พวกเจ้าก็ด้วยซานซานเสี่ยวซือหยาง เรื่องที่พวกเราไปกินของอร่อย หรือว่าพี่สาวเจ้ามีเงินนั้น ห้ามเอาไปพูดให้คนอื่นได้ยินเด็ดขาด โดยเฉพาะเจ้าเสี่ยวซือหยาง เจ้าเล่นกับเสี่ยวเป่าบ่อย ๆ เจ้าอย่าเผลอไปเล่าให้นางฟังล่ะ”
“ขอรับท่านป้า” เซี่ยซือหยางนั่งไม่นิ่ง หน้าตาเริ่มเลิ่กลั่ก เขาเคยเล่าเรื่
