หนึ่งเดือนที่สามพี่น้องสกุลเซี่ย ได้ฝึกฝนการเขียนตัวอักษรกับถานจ้าน พวกเขาก้าวหน้าได้อย่างรวดเร็ว จนคนสอนอย่างถานจ้านนึกตกใจ โดยเฉพาะภรรยาตัวน้อยของเขา ตำราพันอักษรที่เขาสอน นางจดจำได้เกือบหมด ช่างน่าทึ่งจริง ๆ
ระหว่างนั่งกินข้าวเย็นกันอยู่ ถานจ้านได้เอ่ยเรื่องที่เขาคิดเอาไว้ออกมา
“ต่อไปพวกเจ้าควรได้ฝึกการใช้พู่กันกับกระดาษแล้วล่ะ” อาจารย์เฉพาะกิจอย่างถานจ้าน เริ่มพัฒนาการสอนของเขา นอกจากเขาจะสอนเรื่องตัวอักษรแล้ว ถานจ้านยังสอนเรื่องคุณธรรมอันดีงามแก่พวกเขาอีกด้วย
“ข้าจะเข้าไปในตำบล หาซื้ออุปกรณ์การเรียนเอง” เซี่ยซือซือยกมืออาสา
ถานจ้านรู้ว่าเซี่ยซือซือขึ้นเขาไปวันเว้นวัน และนางมักจะได้ของป่าติดมือกลับมา นางนำของป่าเข้าไปขายในตำบลอยู่บ่อยครั้ง ทุกครั้งที่นางกลับมาจากตำบล บ้านของเขาจะมีอาหารอร่อยกินกัน ตอนนี้พวกนางไม่ได้ผอมแห้งเหมือนตอนแรกที่มา สีหน้าและแววตาดูสดใสมากขึ้น หากยังเป็นอย่า
