Friends with benefits เพื่อนกันอันตราย!

ตอนที่ 5

กุ๊กไก่ตอบตกลงอชิโดยไม่ลังเลแล้วในตอนนี้ เธอเป็นคนที่ไม่มีอะไรจะเสียกระทั่งตัวของตัวเองในตอนนี้ยังพร้อมมอบให้เขา เอาล่ะดีกว่ามอบให้คนอื่นที่ไม่รู้จักก็แล้วกัน

เธอไม่ใช่ยัยนาชาที่ยังซิงขายได้ราคาไม่พอยังพบสามีของตัวเองจากการขายตัวอีกและเธอก็ไม่ใช่ยัยลูกเกดที่มีพ่อหนุ่มอิตาลี่คลั่งรักมาขอแต่งงานจนกลายเป็นคุณนายไฮโซข้ามชาติไปอีกคน

ในเมื่อวาสนาไม่ได้สูงส่งเหมือนเพื่อนสาวทั้งสองกุ๊กไก่ก็ต้องยอมรับโชคชะตาของตัวเองแล้วล่ะ เธอเผชิญหน้ากับเขาที่เอาแต่ทำหน้าเคร่งขรึมและเย็นชาทั้งยังท่าทางที่เข้มงวดเหมือนกำลังติวหนังสือให้เธอตอนสมัยมัธยมเป๊ะแบบนั้น

กุ๊กไก่ทำเสียงอ่อนเสียงหวานเธอในตอนนี้ไม่เหลือศักดิ์ศรีแล้วเพราะกลัวเขาจะเปลี่ยนใจด้วยข้อเสนอที่มากมายขนาดนั้น คนตกงานทั้งยังบริหารร้านจนย่ำแย่เพราะโง่ให้คนอื่นโกงแบบเธอจะทำอะไรได้

"อชินายจะไม่เข่ียนสัญญาหน่อยเหรอ"

"สัญญาอะไร"

กุ๊กไก่ทำหน้ากรุ้มกริ่ม

"ก็สัญญาประเภทว่าถ้าใครเปลี่ยนใจก็ต้องถูกปรับอะไรแบบนั้น"

อชิส่ายหน้า "ไม่หรอกไม่จำเป็น หรือว่าเธอจะเปลี่ยนใจ"

กุ๊กไก่เริ่มเล่นตัว

"ก็ไม่แน่นะ"

"อืม เหรอ งั้นก็ตามใจฉันจะลองหาคนอื่นแล้วกัน"

คราวนี้กุ๊กไก่ที่นั่งอยู่ที่มุมโซฟาอีกด้านถึงกับดีดตัวขึ้นมา น้ำเสียงของเธอดังโวยวายจนคนฟังปวดหู

"นี่นายจำไม่ได้เหรอว่าฉันรับปากแล้วก็ต้องทำ ฉันเป็นคนโลเลตั้งแต่เมื่อไหร่ ฉันเสียชีพไม่เสียสัตย์ฉันเป็นคนรักษาคำพูด"

กุ๊กไก่ทำสัญลักษณ์ลูกเสือสามนิ้วเป็นการยืนยัน อชิมองเธอด้วยสีหน้าราบเรียบ

"เธอนี่แหละตัวโลเล ยังเล่นละครเก่งด้วย ฉันได้ยินข่าวเธอว่าเป็นพริตตี้ยังรับงานแสดงฉันยังคิดว่าจอมเสแสร้งอย่างเธอจะไปได้สวยในอาชีพนักแสดงเสียอีก"

กุ๊กไก่ไม่รู้ว่าจะโกรธหรือดีใจดีที่เขาทั้งชมเธอและด่าเธอไปพร้อม ๆ กัน หญิงสาวทำตาโต

"นี่นายกลายเป็นคนปากจัดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ คนเลวรีบคายอชิที่แสนดีของฉันออกมานะ นายกินอชิคนเดิมของฉันเข้าไปแล้วใช่หรือเปล่า"

อชิเบ้ปาก "นายอชิคนเดิมนั่นไม่ได้ดีไปกว่าฉันเท่าไหร่หรอก ยังปฏิเสธเธอด้วยไม่ใช่เหรอเขาทำให้เธอเสียใจ หน้าแหกลืมแล้วหรือไง"

กุ๊กไก่หน้าแดง ทำไมเขาต้องมารื้อฟื้นเรื่องนี้ตอนนี้กันนะ ใช่เธอถูกนายหมูตอนหน้าสิวตัวใหญ่ยักกะยักษ์คนนั้นปฏิเสธคำสารภาพรักแล้วยังไง เธอลืมไปหมดแล้วไม่แค้นใครแล้วแค่เจ็บแล้วจำยังฝังมันเอาไว้ในกระดูกดำอีกด้วย

"เฮ๊ะ ฉันลืมไปแล้วเรื่องนั้นน่ะอย่าพูดอีกเลย"

อชิเอียงคอ ใบหน้าหล่อ ๆ ของเขานั่นทำให้กุ๊กไก่เกือบลืมหายใจ

"เรื่องอะไรล่ะ ยังไม่ได้พูดเลย ไหนเรื่องไหนว่ามาซิ"

ดวงตาของกุ๊กไก่เคียดแค้นทั้งยังกัดฟันพูด

"ก็เรื่องนายไม่รับรักฉัน โอ๊ะ"

ตายแล้ว กุ๊กไก่ปิดปาก เธอโป๊ะแล้วไม่นะ

อชิยิ้มฝืน ๆ เป็นรอยยิ้มที่เสแสร้งแต่กลับดูหล่อเหลาร้ายกาจยิ่งนัก นายคนนี้ไปทำศัลยกรรมาหรือเปล่านะทำไมหล่อวัวตายควายล้มได้ขนาดนี้ ใช่แน่ ๆ ต้องขึ้นเขียงผ่านมีดหมอมาแน่ ๆ กุ๊กไก่ผู้ประสบการณ์สูงย่อมมั่นใจ กระทั่งเขายังพูดเหน็บเธอไม่หยุด

"เธอนี่มันโง่จริง ๆ"

คนสองคนที่ไม่ได้เจอกันนานจนลืมหน้ากันไปแล้วไม่น่าเชื่อว่าจะสามารถต่อปากต่อคำและต่อกันติดได้เร็วขนาดนี้ อชิคนที่เคยเคร่งขรึมมักจะหน้าแดงทุกครั้งที่เธอเข้าใกล้จนกุ๊กไก่เข้าใจผิดว่าเขาเองก็ชอบเธอนั้นหายไปไหนแล้วนะ

"นายมันก็ดีแต่ว่าฉัน ตอนนั้นฉันมันก็แค่เด็กคนหนึ่งที่ชอบคนเก่งถ้าจะว่ากันจริง ๆ นายไม่ใช่สเปคฉันเลยถือว่าตอนนั้นฉันตาบอดไป หลังจากนั้นแฟนฉันแต่ละคนก็หล่อลากไส้ระดังแถวหน้าเมืองไทยอย่างนายเทียบไม่ติดหรอก"

กุ๊กไก่มองอชิตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แต่พ่อเจ้าประคุณลุนช่องในตอนนี้นายคนนี้หล่อระดับร้อยเต็มสิบ หล่อทะลุปรอทไปแล้วจึงเป็นการยากลำบากที่เธอจะทำสายตาดูถูกรูปร่างหน้าตาของเขา แต่เธอก็พยายามแสดงด้วยฝีมือระดับนักแสดงรางวัลออสก้าให้เขาเชื่อว่าเธอกำลังดูถูกเขา

อชิพยักหน้าหล่อ ๆ ของเขาช้า ๆ

"อ้อ แต่สุดท้ายก็ถูกคนพวกนั้นทิ้งอยู่ดี แสดงว่าเธอสวยไม่พอล่ะสิ"

กุ๊กไก่เท้าสะเอว

"นี่ ฉันต่างหากที่เทพวกเขา อย่างนายจะไปรู้อะไร"

อชิเพียงแต่ยกมุมปากน้อย ๆ เหมือนรู้ทัน ในขณะที่กุ๊กไก่หัวร้อนไปแล้วใบหน้าของเธอแดงแจ๋กลายเป็นรองเขาโดยไม่ต้องพูดถึงเลย นายคนนี้มาเพื่อฆ่าเธอชัด ๆ แต่จะทำยังไงได้ล่ะเขาดันเป็นมัจจุราชที่มีเงิน เอ๊ะ แต่ว่าเธอยังไม่ได้พิสูจน์เลยว่าเขามีเงินจริง หรือเขาจะหลอกฟันเธอเล่น ๆ แล้วเอาเงินเข้าล่อ กระทั่งบ้านยังไม่มียังขออาศัยคอนโดของเธออยู่เลย

นั่นไงกระเป๋าของเขาที่เป็นพยานได้มันยังวางอยู่ตรงนั้น

"ว่าแต่ฉันจะเชื่อนายได้ยังไงว่าไม่หลอกฉัน"

กุ๊กไก่จ้องเขาไม่ละสายตาพยามยามจับผิดอย่างเต็มที่

"ความจริงเธอต้องถามคำถามนี้เป็นอันดับแรก ไม่ใช่ตกลงกับฉันก่อน"

เออแฮะ กุ๊กไก่เห็นด้วยกับความคิดของเขา ความจริงเธอเป็นคนฉลาดมากแต่เมื่อมาเจอเขากุ๊กไก่กลับกลายเป็นคนโง่ไร้ไอคิวโดยไม่คาดคิด

"ฉันแค่ลืมคิดไป นายอย่าเปลี่ยนเรื่องพิสูจน์มาว่ามีเงินจริง"

อชิดีดนิ้ว

"เอางี้เขียนสัญญาแยกต่างหากอีกฉบับ ความจริงยังมีตำแหน่งว่างที่ฉันต้องการคนพอดี แต่โง่แบบเธอจะทำได้หรือเปล่า"

กุ๊กไก่กอดอก "เห๊อะ นายอย่าดูถูกฉันให้มาก ฉันเก่งแค่ไหนนายไม่รู้หรอกมีอะไรให้ทำว่ามา"

อชิยิ้มหยัน

"คณิตศาสตร์ ภาษาไทย ภาษาอังกฤษ กระทั่งพละศึกษาเธอยังทำคะแนนรั้งท้ายเพื่อนในห้องเดือดร้อนฉันต้องมาติวให้กว่าจะผ่านมาได้ ฉันไม่รู้จักเธอแล้วใครจะรู้จัก ชีวิตนี้นอกจากสวยแล้วมีอะไรดีบ้าง"

กุ๊กไก่ขมวดคิ้วเรียว อยากจะฟาดฝ่ามือใส่หลังเขาแรง ๆ สักที แต่คำว่าสวยทำให้เธอคลายโกรธลงได้เล็กน้อย อย่างน้อยเขาก็ชมว่าเธอสวยล่ะวะ หญิงสาวยังเป็นรองอยู่จึงได้แต่กระแอมกลืนความเจ็บช้ำลงคอ แต่เธอยังเชิดหน้าด้วยความเย่อหยิ่ง

"เอาล่ะ นายว่ามาก่อนถ้าฉันทำได้ฉันจะทำแต่นายต้องจ่ายเงินให้เหมาะสม"

อชิยักไหล่กว้าง ๆ น่าซบของเขาแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

"คิวอาร์โคดเลขบัญชีของเธอเปิดสิจะจ่ายเงินเดือนให้ล่วงหน้า"

กุ๊กไก่แววตาไหววูบ ลืมความโกรธเมื่อสักครู่ไปอย่างสิ้นเชิง

"นายจะจ่ายเท่าไหร่ให้ทำอะไร"

"ไม่มีไรมากเป็นเลขาให้ฉันนอกจากเป็นเมียตามกฎหมาย ฉันต้องการคนช่วยพอดีเลย"

กุ๊กไก่มองเขาอย่างระแวง

"นายเป็นใครกันแน่?"

"ฉันเป็นประธานบริษัท"

กุ๊กไก่คิดในใจ

นี่มันมุกหรือเปล่าวะ? กำลังฮิตซะด้วย แต่ท่าทางบื้อ ๆ แบบอชิคงไม่รู้จักอะไรพวกนี้หรอก

"แล้วฉันล่ะเป็นใคร" เธอชี้มาที่ตัวเอง

อชิยิ้มกระชากใจ หัวใจของกุ๊กไก่อ่อนระทวย เธอเป็นโรคแพ้ความหล่อขั้นรุนแรงเสียด้วย

ให้ตายเถอะหยุดยิ้มได้ไหม จะละลายอยู่แล้วไม่ยุติธรรมเลย สวรรค์ไม่ยุติธรรมเลยทำไมต้องให้เขามาในสภาพที่ดูดีในขณะที่เธอกำลังย่ำแย่ขนาดนี้ ขายหน้าเกินไปแล้ว

"เลขาไง เลขาของฉัน"

กุ๊กไก่ได้ยินว่าตัวเองกำลังจะได้งานทำ เธอดีใจมากถึงขนาดวิ่งไปหยิบกระดาษปากกามาวางบนโต๊ะ สมองประมวลผลอย่างรวดเร็ว

"ฉันจะเขียนเงินเดือนที่ฉันอยากได้ ถ้านายโอเคก็เซ็นรับรองให้ฉันนะ"

กุ๊กไก่หัวเราะในใจเธอแสร้งตีหน้าขรึม คิดจะเขียนเงินเดือนลงไปแต่เธอลังเลเล็กน้อย เลขานี่เงินเดือนเท่าไหร่นะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงเรียกไปเดือนละสามสี่แสนขำ ๆ เพราะเธอรวยมากไม่จ้างก็ช่าง แต่ตอนนี้หมดตัวแล้วคำนวนเงินเดือนเลขาจากบริษัทชั้นกลางคร่าว ๆ เพราะไม่คิดว่าบริษัทของอชิจะใหญ่โตอะไร ด้วยพื้นฐานบ้านของเขาที่เธอพอรู้มาบ้างในตอนนั้นเขาก็แค่เป็นลูกของคนชั้นกลางคนหนึ่ง พ่อแม่เหมือนจะทำงานบริษัทธรรมดาสักที่

เมื่อนึกอดีตได้ก็ตัดสินปัจจุบันทันที เอาวะ เท่านี้แล้วกันกลัวเขาไม่มีปัญญาจ้าง ไหนจะมาจ้างให้เธอให้แต่งงานด้วยอีก

กุ๊กไก่เขียนเลขลงไปในกระดาษ สีหน้าไม่มั่นใจเท่าไหร่ เธอไม่รู้จริง ๆ ว่าเลขานี่ต้องทำอะไร คงจะเป็นเรื่องจัดการงานประชุมอะไรแบบนั้น บริษัทอชิคงเป็นบริษัทเล็ก ๆ คงไม่มีอะไรให้เธอทำมากมายเท่าไหร่

เงินเดือน 50,000 บาทต่อเดือน

เธอเงยหน้ามองอชิทั้งเม้มปาก เขาจะจ่ายหรือเปล่านะมากไปหรือเปล่านะ แต่เธอต้องยืนยันราคานี้ เขามองด้วยสายตาแทบไม่เชื่อในสิ่งที่เธอเขียนลงไป

"เท่านี้ไม่ลดแล้วฉันจะตั้งใจทำงานรับรองได้"

อชิยิ้มเขายังไม่ได้ต่อรอง แต่เขาถามเธอ

"สมเหตุสมผลหรือเปล่า ประสบการณ์ล่ะ"

"ไม่มี"

"ไม่มีเหรอ ราคานี้จ้างเลขามืออาชีพได้เลยนะ"

"ฉันไม่ลดหรอก ถ้าไม่พอใจก็ไม่ต้องจ้างไปหาคนอื่นเลยฉันยุ่งจะตายที่ร้าน"

อชิหัวเราะ "ฉันอยู่หน้าร้านเธอเกือบสามชั่วโมงก่อนจะเข้าไปช่วยเธอ ฉันในตอนนั้นนั่งอยู่ที่ร้านคู่แข่งของเธอ ไม่มีคนเดินเข้าร้านสักคนนั่งตบยุงอ้าปากหาวแบบนั้นยังบอกยุ่ง เฮ้ย"

กุ๊กไก่แทบจะกระโดดถีบเขาอยู่แล้ว นายคนนี้อะไรกันทำไมเอาเรื่องจริงมาพูดให้คนเจ็บใจเล่นได้แบบนี้ อชิมองดูตัวเลขหยิบปากกาขึ้นมา

"ประสบการณ์ไม่มี ต้องทดลองงานก่อนเอาเป็นว่าฉันให้เท่านี้"

พูดจบเขาก็เขียนบางอย่างลงไปในกระดาษ ทั้งยังเซ็นทับลงไปเพื่อยืนยันยอด

กุ๊กไก่หน้ามืดตาลายคิดว่าเขากำลังจะกากบาทเลขศูนย์ด้านหลังออก ถ้าแบบนั้นเธอจะเหลือแค่เดือนละห้าพันเองนะ ให้ตายเถอะห้าพัน ค่าแรงขั้นต่ำยังไม่ได้เลยมันจะพอกินที่ไหน เธอไม่ยอม

"นี่นายคนเลว เป็นเจ้านายขี้งกใช้ได้ที่ไหน กดขี่กันเกินไปแล้ว ฉันจะฟ้องกรมแรงงานที่นายกดค่าแรงคนแบบนี้ ฉันจะฟ้องให้นายติดคุกไปเลยคอยดูสิ"

กุ๊กไก่ยกกระดาษขึ้นมาดู ปากกำลังจะด่าเขาต่อ แต่เลขศูนย์ที่ต่อท้ายนั่นทำให้เธอตาโตทั้งยังยกมือมาขยี้ตาแล้วเปลี่ยนคำพูดอย่างรวดเร็ว

"อชิ นายคิดถูกแล้วความจริงฉันก็ประเมินตัวเองไว้ที่ตัวเลขนี้แหละนะ นายช่างเป็นเจ้านายที่เอาใจใส่ ประเสริฐเลิศล้ำในปฏพี แสนดี หล่อเหลา เก่งกาจ เลิศเลอ เพอเฟค สุดยอด ยิ่งใหญ่ เกรียงไกร ยอดเยี่ยมสุดๆ ไปเลย เอาสิจ่ายล่วงหน้ามาเลยให้ฉันสบายใจหน่อยว่านายไม่เบี้ยวฉัน โอนมาเลย โอนเลย โอนเลย"

กุ๊กไก่รีบเปิดแอพโทรศัพท์กดคิวอาร์โคดเพื่อรับเงินอย่างคล่องแคล่วแล้วส่งให้เขา ปากก็เชียร์สุดใจเหมือนเชียร์ลีดเดอร์คนหนึ่ง

อชิทำหน้าตาเบื่อหน่ายคล้ายจะรำคาญ แต่เขากลับกดเข้าแอพธนาคารในมือถือแล้วแสกนคิวอาร์โคดโอนเงินให้เธอในทันที เห็นกุ๊กไก่ตื่นเต้นขนาดนั้นก็อดยิ้มเล็ก ๆ ออกมาไม่ได้

"ก็แค่เศษเงินเล็กน้อย เธอก็อวยยศเว่อร์วังแบบนี้ไงฉันถึงคิดว่าเธอจะไปได้ดีในงานแสดง ไม่คิดว่าจะตกอับแบบนี้"

คราวนี้กุ๊กไก่ไม่โกรธเลยสักนิด เพราะกำลังชื่นชมตื่นเต้นกับยอดเงินที่เข้าบัญชีมาสด ๆ ร้อน ๆ อชิคนนี้ไปร่ำรวยมาจากไหนกันนะ

27/12/64 20:30 น. บชX233650X เงินเข้า 500,000.00 คงเหลือ 500,120.21บ

มันเลิศมาก ยอดเยี่ยมจริง ๆ