“ฉันควรรู้หรือเปล่าว่าทำไมในห้องเธอถึงมีเสื้อมัน ?” มันไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่นี่เป็นประโยคบังคับให้ฉันตอบต่างหาก
คุณป๋ารวบตัวฉันแล้วดึงเข้าไปแนบชิดกับตัวเอง สายตาคู่นั้นมองฉันอย่างเอาผิด
“มันไม่มีอะไรแบบที่คุณป๋าคิดเลยค่ะ”
“รู้ได้ยังไงว่าฉันคิดอะไร หรือเธอทำแบบนั้น ?” คุณป๋าถามเหมือนกับว่าตัวเองไม่ได้คิดอะไร ทั้งที่ความจริงก็คิดเรื่องพวกนั้นอยู่
“อย่าหาเรื่องทะเลาะได้มั้ยคะ” ฉันดันตัวคุณป๋าออก แต่คุณป๋ากลับกำชับกอดแน่นขึ้น
“คุณป๋าปล่อยฝุ่นก่อน !!”
“เสื้อมันอยู่ที่ห้องเธอได้ยังไง ห๊ะ!!” ครั้งนี้ไม่ใช่การถามในโทนเสียงปกติ แต่คุณป๋าตะคอกใส่หน้าฉันเสียงดังลั่น
“คุณป๋า !! ทำไมต้องเสียงดังด้วยอยากให้คนอื่นรู้มากขนาดนั้นเลยหรอคะ ว่าฝุ่นกับคุณป๋าทำอะไรต่ำๆ ด้วยกัน” ฉันเริ่มจะหมดความอดทน จะว่ายังไงก็ได้ก็ควรพูดในตอนที่ไม่มีคนอยู่ด้วยสิ
“ต่ำๆ หึ!!” คุณป๋าหัวเราะออกมาเบาๆ ในลำคอ จากนั้
