ทั้งสองทำสีหน้าท่าทางวิตกกังวลไม่น้อย ที่จะต้องได้แต่งงานกันตามที่ผู้ใหญ่ต้องการ อิงทัชลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แล้วใช้มือหนาจับข้อมือนิวรินให้ลุกขึ้นยืน สายตาคมตวัดมองใบหน้าเรียวมนให้ลุกขึ้นตามเขา เธอทำตามอย่างว่าง่าย
“พวกเราขอคุยกันเป็นการส่วนตัวได้ไหมครับ”
เสียงทุ้มต่ำของอิงทัชเอ่ยขึ้น ทั้งสองกุมมือกันไว้แน่นราวกับคู่รักจนเหงื่ออาบชุ่มไปทั้งมือ นิวรินส่งยิ้มบางๆ ให้ผู้ใหญ่ทั้งสี่ ที่กำลังจ้องมองพวกเขาไม่ละตา ราวกับว่ากำลังจะจ้องกับผิดพวกเขาอยู่
“งั้นหนูสองคนขอตัวกันก่อนนะคะ”
“ผมไปส่งน้องนิวรินเลยนะครับ”
อิงทัชและนิวรินพูดจบ พวกเขาก็พากันเดินออกไปจากห้องอาหารทันที ปล่อยพวกผู้ใหญ่คุยกันตามปกติ ราวกับว่าเรื่องนี้เป็นตามที่ตกลงกันไว้ว่า “ทั้งสองต้องแต่งงานกัน”
“คุณทำบ้าอะไรของคุณเนี่ยอิงทัช”
นิวรินเอ็ดเขาทันทีที่เดินออกมาจากด้านใน ทำทีท่าหน้าตาขึงขังบึ้งตึง จ้องมองอิงทัชอย่างเอาเรื
