เฮียคลั่ง

3| สิทธิพิเศษจากพี่ขา

"หนูเล็กจะไปไหนเหรอ"

"อ๋อ มีธุระนิดหน่อย ว่าจะไปหาพี่เน็ตสักแป๊บนึง พวกแกไปก่อนเลยเดี๋ยวเราตามไป" หลังจากส่งงานเสร็จหนูเล็กก็รีบวิ่งไปที่ชมรมจิตอาสาที่มีภูผาเป็นประธานอยู่ทันที เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะไปช้าแต่เพราะส่งงานอาจารย์ช้าก็เลยมาสาย

คนตัวเล็กวิ่งลัดสนามหญ้าฝ่าแดดเปรี้ยงเพื่อที่จะไปให้ถึงเร็วที่สุด หนูเล็กไม่อยากมีปัญหา ไม่อยากกให้มันกลายเป็นเรื่องใหญ่ โดยเฉพาะเรื่องคืนนั้นที่เธอกับภูผา...

"แฮ่ก แฮ่ก"

"รายละเอียดพี่จะให้พี่ปุ้ยชี้แจงอีกที ส่วนใบขออนุญาตผู้ปกครองพี่จะจัดการให้ถ้าใครไม่สะดวกหรือว่าผู้ปกครองคนไหนไม่เห็นด้วยพี่โอเคนะ พี่เข้าใจเรื่องนี้ดี" เท้าที่กำลังจะก้าวเข้าไปต้องหยุดชะงักเอาไว้ก่อนเพราะในห้องไม่ได้มีแค่พี่ภูผา มีสมาชิกชมรมอยู่กันหลายคน หนูเล็กได้ข่าวมาว่าชมรมจิตอาสากำลังจะมีกิจกรรมพัฒนาโรงเรียนบนดอย

คนตัวเล็กยืนนิ่งฟังประธานชมรมชี้แจงรายละเอียดให้กับสมาชิกฟัง ถ้าตัดเรื่องส่วนตัวออกไปภูผาคือนักศึกษาและผู้ชายที่มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่ที่ดีคนหนึ่ง เขามีภาวะเป็นผู้นำสูงและเป็นการเป็นงานมากๆ

"พี่ผาครับแล้วเรื่องที่พักโอเคหรือยังครับ"

"คุณครูที่นั่นบอกว่าเราสามารถพักที่ศาลาเอนกประสงค์ของหมู่บ้านได้เรื่องน้ำกับไฟไม่ต้องห่วงเข้าถึงแน่นอน"

"แล้วห้องน้ำล่ะคะ" สมาชิกผู้หญิงคนหนึ่งยกมือสอบถามเรื่องห้องน้ำ หนูเล็กจำได้ว่าผู้หญิงคนนี้ภูผาเคยควงไปแล้ว

"มีแน่นอนครับ มีใครจะถามอะไรอีกมั้ย" ชายหนุ่มมองนาฬิกาข้อมือแล้วเงยหน้าขึ้นมองสมาชิกชมรมต่อ เมื่อทุกคนไม่มีคำถามก็สั่งเลิกประชุม หนูเล็กที่ยืนรออยู่นานแล้วรีบเดินเข้าไปทันที

"หนูเล็กไม่ได้มาสายใช่มั้ยคะ"

"ก็เกือบ กินข้าวมาหรือยัง " ดวงตากลมโตกะพริบถี่ๆเป็นเชิงสงสัย ทำไมวันนี้ถึงไม่ดุเหมือนเมื่อวานเลยหรือว่าเมื่อวานเขาเมา

"ยังเลยค่ะ เลิกเรียนแล้วก็รีบมาหาพี่ขาเลยค่ะ วิ่งลัดสนามมาด้วยร้อนมากเลย" เหงื่อที่เปียกชุ่มตามไรผมของเธอเป็นหลักฐานได้ดีทีเดียว ภูผาเชื่อเพราะหนูเล็กโกหกไม่เนียน ถึงจะเนียนแค่ไหนก็ไม่รอดพ้นสายตาของเขาสักครั้ง

"ไปกินข้าวกัน พี่หิว"

"พี่ขามีอะไรจะคุยกับหนูเล็กหรือเปล่าคะ ทำไมต้องให้หนูเล็กมาหาด้วย"

"แค่หาเพื่อนกินข้าว ไอ้เน็ตไปกินข้าวกับสาว"

เพราะแบบนี้หนูเล็กก็เลยต้องมานั่งในโรงอาหารแล้วมองคนที่อยู่ตรงหน้ากินข้าว ไม่ใช่ครั้งแรกที่ต้องมานั่งแบบนี้แต่ทุกครั้งจะต้องมีพี่ชายอยู่ด้วย ครั้งนี้ไม่มีพี่ชายสายตาของผู้หญิงที่เดินผ่านก็จะแปลกๆ หน่อย

"กินสิ ไม่หิวหรือไงนั่งมองอยู่นั่น"

"ค่ะ " หนูเล็กพยายามทำตัวให้ปกติ ตักข้าวเข้าปากไม่สนสายตาที่มองมา ภูผาพยายามกินข้าวให้เร็วที่สุดเพื่อจะได้พาเธอออกไปจากตรงนี้เพราะเขาก็รู้สึกไม่ชอบสายตาแบบนั้นเหมือนกัน

พอกินเสร็จหนูเล็กก็อาสานำจานไปเก็บระหว่างทางมีผู้หญิงกลุ่มหนึ่งตั้งใจเดินมาชนจนทำให้เธอล้มหัวเข่ากระแทกกับพื้น จานในมือล่วงหล่นพื้นเสียงดังทำให้เป็นจุดเด่นของโรงอาหาร เท่านั้นยังไม่พอผู้หญิงปากแดงคนหนึ่งเทน้ำแดงในแก้วราดลงบนหัวเธอจนเปียกชุ่มอีกด้วย

"ว๊าย หิวก็ไม่บอก"

"ทำไแบบนี้ทำไมคะ " น้ำเสียงสั่นเครือของหนูเล็กยิ่งทำให้พวกหล่อนหัวเราะสะใจ

"มีอะไรกัน" หนูเล็กตกใจมาก เธอร้องไห้อยู่ตรงนั้นทั้งอายแล้วก็รู้สึกเจ็บที่เข่า ภูผาต้องรีบเข้าไปประคองร่างเล็กที่เอาแต่นั่งร้องไห้ขึ้นมาจากพื้นแล้วส่งสายตาดุดันไปที่ผู้หญิงพวกนั้น

"คือว่า คือว่า น้องล้มเอง "

"เจ็บตรงไหน" เขาไม่ได้สนใจคำพูดไร้สาระแก้ตัวน้ำขุ่นๆพวกนั้นสักนิด

"ฮึก หนูเล็กไม่ได้ล้มเองมีคนผลักหนูเล็กแล้วก็เอาน้ำแดงมาราดหัวหนูเล็กด้วย" น้ำแดงที่ราดลงบนหัวหยดลงบนเสื้อนักศึกษาสีขาวจนทำให้เห็นบลาสีดำลูกไม้ที่เธอสวมใส่ชัดขึ้นเรื่อยๆ

"เสื้อเปียกหมดแล้ว" ภูผารีบถอดแจ็กเกตของตัวเองสวมให้หญิงสาวทันที

"หนูเล็กอายค่ะ"

"อายทำไม คนที่อายไม่ใช่เธอสักหน่อย" สายตาดุดันของภูผามองหญิงสาวกลุ่มนั้นอย่างคาดโทษอีกครั้ง

" หนูเล็กอยากไปจากตรงนี้" คนเริ่มเข้ามามุงและซุบซิบนินทา ภูผาเห็นท่าไม่ดีเลยช้อนตัวหนูเล็กขึ้นแนบอกแล้วพาไปที่ห้องชมรมเพื่อเปลี่ยนเสื้อใหม่

พอมาถึงห้องชมรมเขาก็รีบไปหยิบเสื้อนักศึกษาของตัวเองมาให้เธอเปลี่ยนทันที

"เสื้อพี่เองเอามาติดไว้เผื่อฉุกเฉิน"

"ออกไปก่อนสิคะ"

"ไม่ออก แล้วก็จะช่วยเปลี่ยนด้วย"

"อ๊ะ" หนูเล็กถูกดันตัวจนหลังติดกับผนังห้อง ภูผาค่อยๆ ใช้มือแกะกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดอย่างช้าๆ การกระทำของเขาทำให้หญิงสาวลมหายใจติดขัด รู้สึกร้อนและนึกถึงเรื่องเมื่อคืนอย่างไม่ได้ตั้งใจ

"เป็นอะไร ร้อน?"

"หนูเล็กอยากขอบคุณพี่ขา"

"ยังไงดีล่ะ? "

"แล้วแต่พี่ขาเลยค่ะ "

_____________________________