ย้อนกลับไปเมื่อไลอ้อนอายุได้เพียงห้าปี...
เด็กหญิงตัวเล็กน่ารักกำลังนั่งเล่นบ้านตุ๊กตาอยู่อย่างโดดเดี่ยวและเดียวดายเนื่องจากว่าเธอไม่มีเพื่อนผู้หญิงเหมือนกับใครคนอื่นเขา
เพราะว่าเธอนั้นมีไอคิวสูงมากกว่าเด็กปกติทั่วไป ทำให้เวลาตอบคำถามเธอมักจะตอบได้ก่อนเด็กคนอื่น ๆ เสมอ แต่นั่นมันกลับส่งผลให้เด็ก ๆ คนอื่น ๆ ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านั้นหมั่นไส้เธอ จึงพากันหนีหายจากโดยที่เด็กหญิงไม่ได้ทำอะไรเลย
“ยอจา...”
“อปป้า!” เด็กหญิงตัวน้อยร้องตะโกนอย่างดีใจในทันทีเมื่อพี่ชายที่ตัวเองเฝ้ารอคอยนั้นได้เดินกลับเข้ามายังสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า
ก่อนที่เธอจะวิ่งเข้าไปหาเขา และสวมกอดเอาไว้แนบแน่นที่อกของเด็กชายซึ่งอายุมากกว่าเธอถึงสามปี และเอาหน้าถูไปถูมาอย่างออดอ้อนจนเด็กชายต้องยกมือขึ้นมาลูบศีรษะของเธอเอาไว้อย่างสุดรัก
“ทำไมไม่ไปเล่นกับคนอื่น ๆ ล่ะ?” เขาถามออกมาให้เด็กหญิงที่ยกยิ้มอยู่นั้นหน้าเศร้าลงไป
