ตอนที่ 2
1608 Words
เพราะในตู้เสื้อผ้าไม่มีชุดสวยๆ ใดเลยที่พอจะใส่ไปงานเลี้ยงหรูหราได้ และหล่อนก็ไม่อยากจะไปหยิบชุดราคาแพงของกานติมามาสวมใส่อีก หล่อนจึงกำเงินออกมาจากคฤหาสน์หรู เพื่อมาหาซื้อชุดราตรีเพื่อใส่ไปงานเลี้ยง
“เชิญค่ะ คุณลูกค้า ไม่ทราบว่าสนใจชุดประมาณไหนคะ”
ทันทีที่เหยียบย่างเข้ามาภายในร้านเสื้อที่ตั้งอยู่ริมถนน พนักงานสาวสวยก็รีบออกมาต้อนรับ แม้จะมองหล่อนด้วยสายตาเหยียดๆ หน่อย เพราะการแต่งกายแสนธรรมดาของหล่อนก็ตาม
“เอ่อ... ต้องการชุดราตรีสักชุดน่ะค่ะ เอาแบบที่ถูกที่สุดในร้านนะคะ”
“ถ้าถูกที่สุดในร้านก็ประมาณชุดล่ะแปดพันค่ะคุณลูกค้า”
ทันทีที่ได้ยินราคา ปรางสิตาก็เบิกตาโต ก่อนจะควักเงินออกมาจากกระเป๋ากระโปรง แล้วนับ โดยมีสายตาเหยียดๆ ของพนักงานสาวสวยมองอยู่ตลอดเวลา เพราะลุ้นว่าลูกค้าที่แต่งตัวกระจอกจะมีเงินจ่ายค่าชุดที่ราคาถูกที่สุดในร้านของตนเองหรือเปล่า
“สองหมื่นแปด สองหมื่นเก้า สามหมื่น...”
ปรางสิตานับธนบัตรครบทุกใบแล้วก็เงยหน้าขึ้นระบายยิ้มผ่อนคลายให้กับคู่สนทนา ซึ่งพนักงานขายเองก็ยิ้มกว้างทันทีเมื่อรู้ว่าลูกค้ามีเงินพอซื้อชุดในร้าน
“ฉันมีสามหมื่นค่ะ แต่ขอแค่ชุดละแปดพันก็พอค่ะ เพราะฉันต้องไปหาซื้อรองเท้า กับกระเป๋าถือใบเล็กๆ อีกสักใบ” ปรางสิตาบอกคู่สนทนาไปตามความจริง
“งั้นเอาอย่างนี้ไหมคะ ทางร้านของเรามีทั้งชุด รองเท้า และกระเป๋าตามที่คุณลูกค้าต้องการค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะจัดรวมชุดให้ เอาที่เข้ากัน และราคารวมกันไม่เกินงบของคุณลูกค้านะคะ สนใจไหมคะ”
“เอ่อ...”
“ถ้าซื้อทั้งชุด กระเป๋า และรองเท้าจากร้านของเรา จะได้ส่วนลดค่ะ ซึ่งดิฉันมั่นใจว่าคุณลูกค้าหาราคางามๆ แบบนี้ที่ไหนไม่ได้อีกแล้วละค่ะ”
ปรางสิตาไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อนจึงทำได้แค่คล้อยตามคำชี้ชวน
“งั้น... รบกวนด้วยค่ะ”
“ขอบคุณมากค่ะ”
พนักงานสาวฉีกยิ้มกว้าง กล่าวขอบคุณ และพาหล่อนเข้าไปเลือกชุดด้านในของตัวร้าน
“คุณลูกค้าต้องการชุดสีอะไรเหรอคะ มีสีในใจไหมเอ่ย ถ้าไม่มีดิฉันจะได้ช่วยเลือกให้ค่ะ”
“ฉันชอบเกือบทุกสีเลยค่ะ เลยไม่รู้ว่าควรจะใส่ชุดไหนดี หากจะไปงานเลี้ยงตอนกลางคืน”
“งั้นสีทองไหมคะ ขับผิวด้วยค่ะ ยิ่งผิวคุณลูกค้าขาวปานน้ำนมแบบนี้ ต้องสีทอง เหมาะแน่นอนค่ะ”
“เอ่อ... งั้นก็ได้ค่ะ”
พนักงานขายสาวระบายยิ้ม ก่อนจะผายมือเชื้อเชิญไปทางชุดสีทองที่มีให้เลือกอยู่สี่ห้าชุด
“ชอบยาว ชอบสั้น หรือชอบแบบไหน ลองเลือกก่อนนะคะ”
ปรางสิตามองชุดราตรีสวยๆ ตรงหน้าด้วยความชื่นชม มันสวยทุกชุดเลย และหล่อนก็เลือกไม่ถูกเลยจริงๆ จนพนักงานขายต้องเสนอแนะขึ้น
“ให้ดิฉันช่วยเลือกไหมคะ”
“เอ่อ ได้ค่ะ” ปรางสิตาระบายยิ้มเกรงใจ
พนักงานขายมองรูปร่างของหล่อน ก่อนจะตัดสินใจแนะนำชุดราตรีสีทองพอดีมาให้ ความยาวของมันเหนือหัวเข่าขึ้นมาสูงพอสมควรเลยทีเดียว
“คุณลูกค้าน่าจะเหมาะกับชุดนี้ค่ะ”
“เอ่อ... มันจะไม่... สั้นไปใช่ไหมคะ”
“ไม่นะคะ โชว์ขาเล็กๆ เซ็กซี่ออกค่ะ และที่สำคัญ หุ่นคุณลูกค้าถือว่าดีเลยทีเดียว มีหน้าอก มีเอว สะโพกก็ผาย ก้นก็งอน รับรองเลยค่ะว่าชุดนี้เกิดแน่นอน”
ปรางสิตายังคงรู้สึกไม่มั่นใจนัก “คือฉัน... ไม่อยากจะเด่นอะไรหรอกค่ะ แค่ให้มีใส่ไปงานโดยไม่อายคนอื่นก็พอค่ะ”
“ชุดนี้นี่แหละค่ะ ใส่ยังไงก็ไม่อายใครค่ะ หรูและเซ็กซี่เล็กๆ เชื่อดิฉันเถอะค่ะ”
เมื่อถูกคะยั้นคะยอหนักเข้า ปรางสิตาก็เกรงใจ ไม่กล้าที่จะขัดข้อง จำต้องตอบรับ
“งั้น... เอาชุดนี้ก็ได้ค่ะ”
“โอเคค่ะ งั้นเชิญคุณลูกค้าเข้าไปลองชุดเลยนะคะ เสร็จแล้วก็ไปให้ดิฉันดูที่หน้าร้านนะคะ”
“ได้ค่ะ” ปรางสิตาตอบรับ
พนักงานขายส่งชุดให้กับหล่อน ก่อนจะพูดขึ้น
“งั้นเดี๋ยวดิฉันขอไปเลือกกระเป๋าถือให้เข้ากับชุดก่อนนะคะ ส่วนรองเท้ารอคุณลูกค้าออกไปเลือกด้วยกันค่ะ”
“ค่ะ” ปรางสิตาตอบรับอีกครั้ง ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัว และจัดการเปลี่ยนชุด
“คุณชอบชุดร้านนี้หรือ” คาฟาห์เอ่ยถามคู่ควงคนล่าสุดของตนเองด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ก่อนจะเดินไปทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาตัวยาวที่ทางร้านจัดเอาไว้ต้อนรับลูกค้า
“ใช่ค่ะ ร้านนี้ออกแบบสวยดีค่ะ” ชลันดา นางแบบสาวสวยที่ตอนนี้กำลังอยู่ในสถานะคู่นอนของนักธุรกิจหนุ่มผู้ร่ำรวยอย่างคาฟาห์ระบายยิ้มหวาน
“งั้นเชิญคุณเลิกตามสบาย ผมจะนั่งรอตรงนี้”
“ไม่เข้าไปเลือกด้วยกันเหรอคะ คาฟาห์”
“ไม่ละ ผมไม่ชอบ” น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่เต็มไปด้วยความหนักแน่นจนชลันดาไม่กล้าเซ้าซี้ต่อ
“ก็ได้ค่ะ งั้นดาขอตัวสักครู่นะคะ”
“ตามสบาย ไม่ต้องรีบ”
“ขอบคุณค่ะ”
ชลันดาเดินตามพนักงานขายอีกคนหนึ่งของร้านเข้าไปเลือกชุดด้วยความกระตือรือร้นและดีใจ เพราะคนที่จะจ่ายเงินให้ก็คือคาฟาห์นั่นเอง
หล่อนแค่นอนกับเขายามที่เขาเรียกหา แลกกับข้าวของมากมายที่เขาปรนเปรอให้อย่างเต็มที่ และหากโชคดีจริงๆ เขาอาจจะติดใจหล่อนจนเลือกหล่อนเป็นภรรยาในอนาคตก็เป็นได้
“สนใจชุดแบบไหนคะ คุณลูกค้า”
“ฉันต้องการชุดที่แพงที่สุดในร้าน”
พนักงานขายตาโต และฉีกยิ้มกว้าง “ได้เลยค่ะ จะนำมาให้ทุกแบบเลยค่ะ”
แล้วชลันดาก็เดินไปทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้นุ่ม ตวัดขาเรียวสวยไขว่ห้างรอคอยชุดเลิศหรูที่กำลังจะตกมาเป็นของตนเอง
ปรางสิตาเดินกระมิดกระเมี้ยนออกมาจากห้องแต่งตัว และเดินตรงมายังหน้าร้านตามที่พนักงานขายสั่งเอาไว้ โดยมัวแต่มองชุดของตัวเอง จนไม่ทันได้เห็นว่ามีผู้ชายอีกคนหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาว
“เอ่อ... ฉันว่าชุดนี้มันค่อยๆ รัดรูปไปหน่อยน่ะค่ะ”
พนักงานขายที่ในมือถือกระเป๋าถือเอาไว้สองใบเดินมาพอดี จึงเอ่ยขึ้นหลังจากกวาดตามองไปทั่วทั้งเรือนร่างของปรางสิตา
“ไม่นะคะ มันพอดีมากเลยต่างหากค่ะ สวยมากด้วย ชุดนี้คุณลูกค้าได้โชว์หุ่นเต็มที่เลยค่ะ”
“แต่ฉัน... รู้สึกว่ามันรัดเกินไป แล้วก็... รู้สึกโป๊ด้วย”
“ไม่เลยค่ะ สวยมาก ยิ่งใส่ชุดนี้ ยิ่งทำให้หุ่นของคุณลูกค้าสวยตรึงตราตรึงใจผู้พบเห็นค่ะ เชื่อฉันเถอะค่ะ”
“แต่ฉัน...” ปรางสิตายังคงเป็นกังวล มือพยายามดึงชุดสวยให้มันไม่รัดเนื้อตัวของตนเองจนเห็นสัดส่วนสาวอล่างฉ่างแบบนี้อย่างสุดความสามารถ แต่ก็ทำได้ไม่ถนัดนัก “ไม่ค่อยมั่นใจเลยค่ะ มันรัดๆ ยังไงก็ไม่รู้”
“แต่ชุดนี้มันจะทำให้จุดประสงค์ของเธอสัมฤทธิ์ผลได้ง่ายดายกว่าใส่กระโปรงทรงสุ่มนะ กานติมา”
หลังจากที่สามารถหุบปากที่เผยอค้างเพราะตกตะลึงกับหุ่นอวบอิ่มงดงามของสตรีในชุดสีทองตรงหน้าได้แล้ว คาฟาห์ก็กลบเกลื่อนความรู้สึกแท้จริงของตนเองด้วยการกัดฟันเค้นเสียงเหยียดหยามออกมา
น้ำเสียงกระด้างที่เต็มไปด้วยความดูแคลนทำให้ปรางสิตาหันไปมอง และก็ต้องหน้าแดงก่ำเมื่อเห็นเขา...
ใช่ เขานั่นเอง ผู้ชายที่จงเกลียดจงชังหล่อนตั้งแต่แรกเห็นหน้า
เขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไงกันนะ?
“คุณ...?”
คาฟาห์ยิ้มหยัน ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขณะเดินมาหยุดตรงหน้าของผู้หญิงที่ตนเองเข้าใจว่าคือกานติมา แม่หม้ายสาวพราวเสน่ห์จอมหิวเงิน
สายตาคมกริบจ้องมองไปตลอดร่างสาวอวบอิ่มของผู้หญิงตรงหน้า ลมหายใจของเขากระตุกไหวหลายครั้งติดเมื่อดวงตาปะทะเข้ากับความอวบอิ่ม เต่งตึง ของเจ้าหล่อน
ทำไมผู้หญิงตรงหน้าถึงมีเซ็กซี่นักนะ หล่อนไม่ได้ผอมแห้งบอบบางเหมือนกับผู้หญิงที่กำลังจะลากขึ้นเตียง หล่อนมีหน้าอกที่ใหญ่โต เอวคอดเล็กจนคิดไม่ออกว่าหล่อนมีไส้ด้วยหรือไม่ สะโพกกลมกลึงผึ่งผาย ก้นก็งอนงามจนน่าขยำด้วยฝ่ามือ
ผู้หญิงรูปร่างแบบนี้ไงที่บิดาของเขาโปรดปราน ไม่อ้วน ไม่ผอม มีน้ำมีนวลเปล่งปลั่ง และไม่ใช่แค่บิดาของเขาคนเดียวหรอกที่ชื่นชอบผู้หญิงหุ่นทรงนาฬิกาทรายแบบนี้ เขาเชื่อว่าผู้ชายทั้งโลก ไม่เว้นแม้แต่ตัวเขาเองก็ชื่นชอบเช่นกัน
กรามแกร่งของคาฟาห์ขบกันแน่น เขาต้องใช้ความพยายามมากมายในการขจัดตัณหาราคะออกไปจากสมอง เขาไม่ควรจะรู้สึกอะไรกับผู้หญิงแพศยามากเล่ห์คนนี้ แต่ทำไมนะ ไอ้สิ่งที่ไร้สมองที่ซ่อนตัวอยู่ในเป้ากางเกงถึงได้แข็งชันขึ้นมาแบบนี้
- Writer
