เมียคุณหมอมาเฟีย

เจ้าของหัวใจ

อุณหภูมิจากเครื่องปรับอากาศภายในห้องต่ำกว่าปกติที่ร่างบางเคยนอนจึงทำให้รู้สึกหนาวกว่าปกติจนต้องหาที่ซุกเพื่อสร้างความอบอุ่นให้ตัวเอง เหนือน้ำรู้สึกคนข้างกายที่ดิ้นไปมาจึงลืมตาตื่นขึ้นมาดูด้วยความห่วงใย เมื่อเห็นร่างบางที่นอนขดตัวซุกผ้าห่มอยู่ก็พอจะรู้ว่าอากาศน่าจะเย็นเกินไปสำหรับเธอ

เขาจึงปรับอุณหภูมิให้สูงขึ้นเล็กน้อย แล้วหยิบผ้าห่มผืนเล็กมาห่มเพิ่มให้เธออีกชั้น ตอนนี้ยังเป็นช่วงเช้ามืดอยู่แต่ทว่าพอตื่นมาแล้วเขาก็หลับตาไม่ลงจึงต้องลุกไปหาอะไรทำแทน

ตังเมลืมตาตื่นมาในช่วงสายของวันเพร้อมกับอาการปวดหัวหนักมากเมื่อสังเกตเห็นลักษณะของห้องที่ไม่คุ้นเคยก็รีบเด้งตัวลุกพรวดขึ้นมาทันที ก่อนจะหันไปสะดุดกับรูปบริเวณหัวเตียงทำให้รู้ว่าที่นี่คือห้องของเหนือน้ำนั่นเองสภาพของเธอยังปกติดีทุกอย่างเลยรู้ว่าเขาไม่ได้ล่วงเกินเธออย่างที่ขู่เธอไว้แล้วยังมีผ้าห่มคลุ

มตัวเธอไว้ถึงสองผืนอีกด้วย

หญิงสาวยิ้มออกมาอย่างลืมตัวกับสิ่งที่เขาทำให้เธอ พอรู้สึกตัวก็รีบหุบยิ้มทันที แล้วลุกขึ้นสำรวจห้องของชายหนุ่มแทน เหนือน้ำที่จะเข้ามาปลุกหญิงสาวที่นอนหลับอยู่ในห้องแง้มประตูเข้ามาอย่างเบามือ ก่อนจะเห็นว่าร่างบางกำลังเดินสำรวจห้องของเขาอยู่ เขาจึงเดินเข้ามาอย่างเงียบๆโดยไม่ให้เธอรู้ตัว ตังเมมองวิวของเมืองจากกระจกห้องของชายหนุ่มซึ่งเป็นวิวที่สวยมากๆต่างจากห้องของเธอที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งจึงทำให้ไม่เห็นวิวของเมืองแบบนี้

“สวยจัง”

“ชอบเหรอ มานอนด้วยกันก็ได้นะ”ร่างบางสะดุ้งด้วยความตกใจแล้วจึงหันไปมองชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงที่เธอนอนอยู่ก่อนหน้านี้

“เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย”

“ก็นี่มันห้องของฉัน ฉันจะเข้าจะออกตอนไหนก็ได้”

“งั้นฉันกลับห้องตัวเองดีกว่า”ทันทีที่ตังเมทำท่าจะเดินออกไปจากห้อง มือหนาก็คว้าแขนของเธอไว้ทันที

“ไม่ปวดหัวแล้วเหรอ”

“ก็ยังปวดอยู่ แต่กลับไปนอนต่อที่ห้องดีกว่า”

“นอนห้องฉันก็ได้เหมือนกันนี่”เหนือน้ำดึงร่างบางให้ล้มลงมานอนบนเตียงอย่างกะทันหันจนตังเมเองก็ไม่ทันตั้งตัว วงแขนแกร่งดึงหญิงสาวมากอดพร้อมกับเอาขามาเกยไว้ที่เอวของเธอทันที

“ปล่อยฉันนะ จะกอดฉันทำไมนักหนาเนี่ย”ร่างบางพยายามจะดิ้นหนีออกจากอ้อมกอดของเหนือน้ำอย่างสุดกำลัง แต่ก็ดูเหมือนว่าจะสู้แรงเขาไม่ไหวอีกเช่นเคย

เหนือน้ำพลิกตัวกลับมากอดร่างบางไว้ข้างใต้โดยที่เขาทับเธอไว้ข้างบน

“อย่าดิ้นสิ ขอกอดแปปนึง”ตังเมเริ่มหยุดดิ้นเมื่อได้ยินชายหนุ่มร้องขอ

เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเพราะอะไรเธอถึงได้ยอมให้เขาง่ายๆแบบนี้ แต่ถึงยังไงมันก็ไม่เสียหายอะไรอยู่แล้วเพราะอาทิตย์หน้าเธอก็ต้องแต่งงานกับเขาจริงๆแล้ว

“นายเป็นบ้าหรือไง”เหนือน้ำซุกจมูกบริเวณซอกคอขาวพลางสูดดมกลิ่นหอมจากร่างบางอย่างคุ้นชิน เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำด้วยซ้ำ ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมาเขารู้สึกโหยหาเธอจนอดไม่ได้ที่จะแอบเข้ามาดูเธอในห้องนอนทุกวันบางวันก็แอบแกล้งเธอบ้างนิดหน่อย ส่วนตังเมเองก็เริ่มรู้สึกดีกับเขาอย่างบอกไม่ถูก แต่เธอก็ไม่ค่อยกล้าที่จะแสดงออกไปนัก

“ฉันไม่รู้ว่าเธอจะจำฉันได้มั้ย แต่ฉันจำได้ว่าเธอคือเจ้าของหัวใจของฉันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเลยนะ”เหนือน้ำพึมพำออกมาเบาๆ

“นายว่าไงนะ”ตังเมที่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดไม่ชัดจึงถามซ้ำอีกรอบ

“ฉันบอกว่าพอเธอเมาแล้วตัวหนักมากเลยนะ”

“ไอ้บ้า ไม่ต้องมากอดฉันเลยนะ ออกไปเลย”ร่างบางที่โดนกวนก็รีบผลักชายหนุ่มให้ออกห่างทันทีพลางทำหน้าบึ้งใส่ที่เขาว่าเธออ้วน

“ลุกไปกินข้าวกัน ฉันทำอาหารเสร็จแล้ว”เหนือน้ำหัวเราะพลางยิ้มออกมาก่อนจะดึงร่างบางให้เดินตามออกมาจากห้องเพื่อทานมื้อเช้าที่เขาเตรียมไว้ให้

นับวันความสัมพันธ์ของเธอกับเขามันเริ่มดีขึ้นเรื่อยๆอย่างบอกไม่ถูกทั้งเธอและเขาต่างก็ดูเต็มใจกับงานแต่งงานครั้งนี้ แม้จะเริ่มจากการที่ผู้ใหญ่บังคับมาก็ตาม...

“แม่คะ สายฟ้ายังไม่อยากไปจากแม่เลยค่ะ”หญิงสาวผมสั้นเอ่ยพลางโผเข้ากอดจันทราผู้เป็นแม่บุญธรรม

“โถ ไปอยู่โน้นก็อย่าดื้อกับป้าเขาล่ะ เดี๋ยวแม่จะไปเยี่ยมบ่อยๆ”

“ค่ะ แม่ต้องสัญญานะคะว่าจะไปเยี่ยมบ่อยๆ สายฟ้าก็จะโทรหาแม่ทุกวันเลยค่ะ”ท่าทางออดอ้อนของลูกสาวคนเล็กทำให้จันทรารู้สึกหวั่นใจน้อยๆเมื่อต้องห่างจากลูกสาวอันเป็นที่รักทั้งสองคนอีกทั้งตอนนี้รอบๆตัวของลูกสาวก็มีแต่อันตรายและไม่น่าไว้ใจเลยแม้แต่น้อย

“จ้า เดี๋ยวออกไปรับชุดที่ร้านกับแม่นะ”

“ค่ะ”จันทราพาลูกสาวคนเล็กอย่างสายฟ้าออกไปรับชุดสำหรับไปงานแต่งของลูกสาวคนโตอย่างตังเม สีหน้าของจันทราเต็มไปด้วยความปีติยินดีกับการแต่งงานของลูกสาวและลูกเขยที่เธอมั่นใจว่าจะสามารถดูแลลูกสาวคนโตของเธอได้ดีไม่แพ้เธอเลยเช่นกัน

“แม่คะ สายฟ้าขอเดินไปดูหนังสือที่ร้านตรงโน้นนะคะ”

“งั้นเดี๋ยวแม่จัดการเสร็จจะตามไปหานะลูก”

“ค่ะ”สายฟ้าแยกตัวออกมาจากแม่และตรงมาที่ร้านหนังสือขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยหนังสือหลากหลายแนวที่อัดแน่นเต็มทุกชั้น อีกทั้งด้านในยังมีห้องสมุดสำหรับผู้ที่ต้องการเช่าหนังสือของร้านอีกด้วย

เธอค่อนข้างสนใจหนังสือวรรณกรรมภาษาอังกฤษเป็นพิเศษและมักจะแวะร้านหนังสือทุกครั้งที่มีโอกาสได้มาที่นี่อีกด้วย อีกฝั่งของร้านหนังสือขนาดใหญ่มีชายชุดดำสองคนกำลังจ้องมองหญิงสาวผมมสั้นที่กำลังเลือกดูหนังสือภายในร้านนั้น ก่อนจะเดินออกไป

โดยมีสายตาอีกคู่หนึ่งจับจ้องเหตุการณ์ทั้งสองฝั่งอยู่ทว่านัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกลับเต็มไปความลึกลับจนยากเกินกว่าจะคาดเดาได้

“สายฟ้ากลับกันเถอะลูก”สายฟ้ารีบเดินออกมาตามเสียงเรียกก็พบว่าแม่ของเธอมารอที่หน้าร้านพร้อมกับชุดที่รับมาเรียบร้อยแล้ว

“ค่ะแม่ สายฟ้าขอจ่ายเงินแปปนึงนะคะ”

“ซื้อหนังสืออีกแล้วเหรอ”ผู้เป็นแม่เอ่ยถามอย่างเอ็นดูเพราะทุกครั้งที่พาลูกสาวคนเล็กออกมาข้างนอกก็มักจะลากเธอมาร้านหนังสือเป็นเพื่อนตั้งแต่เด็ก พอโตขึ้นก็ยังคงชอบอ่านหนังสือเหมือนเดิม

“ค่ะ”

“งั้นไปกลับบ้านกันเถอะ เดี๋ยวแม่จะทำอาหารอร่อยๆให้ทานเย็นนี้”

“ดีจังเลยค่ะ”สองแม่ลูกเดินหยอกล้อคุยกันระหว่างทางอย่างร่าเริงโดยอยู่ภายในสายตาของคนคนนั้นที่ยังคงจ้องมองทั้งสองคนอยู่ ก่อนที่จะต้องละสายตาไปเมื่อมีชายชุดดำคนหนึ่งเดินเข้ามากระซิบอะไรบางอย่าง

“แม่คะ ป้าเดือนใจดีมั้ยคะ”

“ป้าเดือนใจดี แต่ว่าเป็นคนปากร้ายเท่านั้นเอง ถ้าป้าเขาพูดอะไรให้หนูต้องเสียใจก็อย่าถือสาป้าเดือนเลยนะ”สายฟ้าที่ได้ยินแม่ของเธอเล่าเกี่ยวกับป้าอย่างนั้นมันทำให้เธอรู้ว่าบางทีเธออาจจะต้องเจอศึกหนักเลยล่ะ เพราะจากที่ได้ยินมาตั้งแต่เด็ก พ่อไม่ชอบพี่สาวของแม่มากและมักจะบอกว่าป้าทำให้ครอบครัวต้องเกิดความร้าวฉานจนไม่ยอมให้ป้ามาเยี่ยมครอบครัวที่บ้านเลย แต่แม่เป็นคนใจดีจึงไม่ถือโทษโกรธใครมากนัก

“ค่ะ ว่าแต่พรุ่งนี้หนูขอไปนอนกับพี่ตังเมนะคะ”

“ได้สิ งั้นแม่จะไปส่งเอง”