When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
หญิงสาวตั้งสติที่ฉายเข้ามาเรื่อยๆ จนเธอแทบตั้งรับไม่ทัน เธอค่อยๆ พาตัวเองมานั่งที่โซฟาตัวสีแดงตรงนั้นด้วยท่าทางเชื่องช้าและเกิดความประหม่าเมื่อนึกถึงภาพนัวเนียวาบหวิวของเธอกับผู้ชายคนนี้ "เปลี่ยนไปอย่างที่ได้ยินมาจริงๆ สินะ" ธนนท์บ่น แล้วนั่งลงตรงข้ามเขมมิกา แววตาราบเรียบจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย "ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันวันนั้น.." "คะ? ฮ่าๆ นี่ผมหูฝาดไปรึเปล่าเนี่ย ได้ยินคุณพูดคะขากับผมเป็นครั้งแรก โครตไม่ชินเลยครับ "เอ่อ ช่วยบอกฉันได้รึเปล่า เรื่องระหว่าง เอ่อ เรา.." "อะไรนะ?" ธนนท์ขมวดคิ้ว เขมมิกาชักจะเป็นเอามากอย่างที่ได้ยินมาจริงๆ ด้วยแฮะ "เอ่อ..ฉันจมน้ำนานไปหน่อยน่ะ สมองขาดออกซิเจนเลยจำเรื่องราวช่วงก่อนหน้านี้ไม่ได้น่ะ ดีหน่อยไม่ตาย ไม่พิการ ปาฎิหารย์มากเลยเนอะ" เธอพยายามพูดเพื่อกลบความประหม่าของตัวเอง "อ๋อ แบบนี้นี่เอง" ธนนท์ยกยิ้มมุมปาก แล้วเดินเข้