ต้นหลิวยืนมองหน้านลินและพ่อแม่ของหญิงสาวด้วยแววตาเย็นชา สภาพของสามคนพ่อแม่ลูกไม่ย่ำแย่เหมือนอย่างที่นลินไปนั่งร้องไห้อ้อนวอนเธอ ทั้งสามก็แค่คนขี้เกียจทำมาหากินเท่านั้น
“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปยุ่งกับฉันอีก ที่เตือนไปไม่ฟังเลยเหรอ” เธอไม่ได้ขออะไรมากมายทำไมคนพวกนั้นถึงยังตามจองเวรไม่เลิก
อ้างตัวว่าเป็นพ่อแม่ทั้งที่รู้กันอยู่เต็มอกว่าไม่ใช่
“ทำไมล่ะ กลัวว่าท่านประธานจะสนใจฉันมากกว่าเหรอ”
นลินท้าทายเพราะมั่นใจว่าตัวเองจะต้องทำให้ท่านประธานหนุ่มหลงได้
นังต้นหลิวมันทำได้ทำไมเธอที่ดีกว่าจะทำให้คีรันหลงรักไม่ได้ เขาเหมาะกับเธอกว่านังต้นหลิวซะอีก
“คุณคีกับฉันไม่ได้เป็นแค่เจ้านายกับลูกน้อง เธออย่ามายุ่งกับเขาถ้ายังอยากอยู่ดีมีสุข!” เสียงตะคอกแข็งกร้าวอย่างควบคุมความโกรธเอาไว้ไม่อยู่
ต้นหลิวโกรธจนตัวสั่น ชีวิตเธอไม่ได้พบเจอกับความสุขได้บ่อยนัก เกิดมาก็ต้องอยู่กับยายมาตลอด
คีรันนับเป็น
