“ลุกขึ้นมาเถอะผู้กอง”
เสียงแหบแห้งของชายชราเจ้าของบ้านบอกกับผู้กองหนุ่มที่กำลังก้มกราบเท้าของเขาอยู่ เป็นการแสดงความเสียใจและขอโทษที่ได้พรากชีวิตบุตรชายของตนไป
เมื่อได้ฟังดังนั้นอิทธิฤทธิ์ก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้น จากนั้นก็พยุงตัวขึ้นมานั่งกับส้นเท้าเพื่อสนทนากับพ่อเฒ่าซามูอย่างเผชิญหน้าแบบลูกผู้ชาย ถึงแม้อิทธิฤทธิ์จะทราบดีว่าอีกฝ่ายไม่ได้ถือโทษโกรธตน และปากบอกว่าได้ตัดขาดลูกชายเลวๆคนนั้นแล้ว แต่เขาก็เชื่อเหลือเกินว่าลึกๆแล้วความรู้สึกของผู้เป็นพ่อก็คงเสียใจไม่น้อยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ดี
“ขอบคุณพ่อเฒ่าที่เข้าใจ และให้อภัยกับการกระทำครั้งนี้ครับ”
อิทธิฤทธิ์กล่าวออกมาจากใจจริง เนื่องจากที่ผ่านมาเขาไม่เคยโดนผู้นำจิตวิญญาณของชาวบ้านผาตะวันคนนี้ดุด่าว่าร้าย มีแต่จะคอยสั่งสอนเหมือนลูกคนหนึ่งและอยู่ข้างความยุติธรรมเสมอ แม้ว่าสิ่งนั้นจะเป็นความจริงที่เจ็บปวด พ่อเฒ่าซามูก็ไม่เคยหมดศรัทธาในความดี
