วันรุ่งขึ้นนางถูกเรียกตัวไปพบกับเจ้าสำนักลิ่วอี้ นางยืนรอกู่ฉางเฟิงอยู่ค่อนชั่วยามแต่กลับไม่เห็นเขาแม้แต่เงา
เขาคิดจะชิ่งให้นางไปโดนกล่าวว่าอยู่คนเดียวเป็นแน่!
จ้าวลู่ชิงเดินตามเหล่าหญิงรับใช้ไปตามทาง เข้ามาถึงเขตอารามภายใน ซึ่งมีสวนดอกไม้อยู่ตรงกลางลานกว้างมีบ่อปลาและสัตว์อื่น ๆ อีกมากมาย รวมถึงกระต่ายที่นางชื่นชอบยิ่ง
แต่นางต้องเก็บความตื่นตาตื่นใจนี้ไปก่อนเพราะเจ้าสำนักผู้นี้น้อยคนนักที่จะได้เข้าพบ และนางดันถูกเรียกให้เข้าพบอย่างง่ายดายเช่นนี้
“ข้าพาแม่นางลู่ชิงมาเข้าพบเจ้าค่ะ”
“ให้นางเข้ามา”
เสียงนุ่มทุ้มให้ความรู้สึกสบายกล่าวลอดมาจากภายในตำหนัก ตำหนักแห่งนี้ช่างรื่นรมย์และปลอดโปร่งยิ่ง มันถูกล้อมรอบไปด้วยสวนและป่าไม้ เป็นที่ที่ให้ความสงบอย่างบอกไม่ถูก
“เชิญแม่นาง”
เมื่ออยู่ที่นี่นางนั้นจะมีศักดิ์ไม่ต่างจากคนทั่วไป เพียงแค่ได้รับอภิสิทธิ์ให้เป็นศิษย์สายตรงเท่านั้น นั่นหมาย
