“วันนี้กลับดึกจังนะคะ โทรฯ ไปก็ไม่รับสาย...”
“ผมทำงานนะจอม...ผมเหนื่อย ดึกแล้วทำไมคุณยังไม่นอน” สีหน้าและท่าทางของภรรยาที่ยืนอยู่ข้างๆ รถทำให้ชายหนุ่มต้องถอนหายใจแรง เวลาเกือบเที่ยงคืนแต่หล่อนกลับไม่ยอมหลับยอมนอน
“ฉันเป็นห่วงคุณค่ะ...แล้วเสื้อสูทไปไหนคะ หรืออยู่ในรถฉันจะได้ไปเก็บมาซัก” จอมเกล้ามองตามสามีที่เดินผ่านหน้าไปด้วยท่าทีเหนื่อยหน่าย หล่อนมองสำรวจเขาด้วยแววตาเป็นห่วงปนสงสัย
“คงลืมไว้ที่ทำงาน คุณไปนอนเถอะ ผมจะอาบน้ำ” ชายหนุ่มหันมาบอกแล้วก็หันกลับไปเดินมุ่งหน้าเข้าบ้าน ปล่อยให้เมียสาวที่สาวเท้าตามหลังชะงักกึก
สีหน้า ท่าทาง น้ำเสียงของเขาบ่งบอกถึงความเบื่อหน่ายเต็มที หล่อนก้มมองต่ำซ่อนน้ำตาที่ล้นเอ่อคลอเบ้า พยายามกระพริบเพื่อไม่ให้มันไหลประจานความน้อยอกน้อยใจเหลือประมาณ หล่อนติดต่อเมฆีไม่ได้ตั้งแต่ช่วงเย็น โทรฯ ไปที่ทำงานพนักงานก็กลับกันหมดแล้ว หล่อนเฝ้ารอเขาทั้งคืนด้วยความกระวน
