เลือกของขวัญ

1329 Words
ไอ้ปิงมันขับรถพาฉันมาที่ห้างเพื่อหาซื้อของขวัญวันเกิดให้อาพิงค์ มันจับมือฉันเดินไปที่ร้านเครื่องประดับ "ช่วยกูเลือกหน่อยมึงว่าแม่กูจะชอบแบบไหน" มันชี้ให้ฉันดูแหวนที่เรียงรายอยู่ในตู้กระจก คือมันเลือกไม่ถูกอ่ะคือสวยอ่ะสวยทุกวงเลย ฉันเดาว่าราคามันก็น่าจะแพงเอาเรื่องสมกับเพชรที่ประดับอยู่บนแหวนแต่ละวง "วงนี้ก็สวยนะ" ฉันชี้ไปที่แหวนที่มีเพชรเม็ดเล็กๆ สีชมพูประดับอยู่ "มึงใจตรงกับกูเลยว่ะ กูก็คิดว่าแม่กูน่าจะชอบวงนี้ ขอดูวงนี้หน่อยครับ" มันพูดกับฉันก่อนจะบอกให้พนักงานหยิบแหวนออกมาจากตู้ "เท่าไหร่ครับ" "วงนี้แสนหกค่ะคุณลูกค้า^^" หืมมมมราคาเอาเรื่องจริงๆ "งั้นผมเอาวงนี้ห่อให้ด้วยนะครับ" "ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ" ระหว่างที่เรารอพี่พนักงานนำกล่องแหวนไปห่อของขวัญ ฉันก็มองดูไปเรื่อยๆ ฆ่าเวลา คือมันไม่ได้มีแค่แหวนไง มันมีทั้งสร้อยข้อมือ สร้อยคอ กำไล ต่างหู ละลานตาวิบวับอยู่ภายในตู้เต็มไปหมด ปรกติเวลามาเดินเที่ยวห้างฉันจะไม่ค่อยเข้าร้านพวกนี้ถามว่าชอบไหมก็ชอบนะผู้หญิงกับเครื่องประดับมันเป็นอะไรที่คู่กันอยู่แล้วแต่ฉันคิดว่าตัวเองยังเด็กไปที่จะใส่ของแพงๆ แต่ไม่ใช่ไม่มีนะฉันก็มีเพราะแม่ซื้อให้เอาไว้ใส่ออกงานถ้าวันปกติฉันจะไม่หยิบเอามาใส่ฉันกลัวมันหายน่ะเรื่องของเรื่อง "อยากได้ป่ะ" มันหันมาถามฉันคงเห็นว่าฉันมองอยู่ล่ะมั้ง "ไม่อ่ะ แกดูราคาดิ แสนอัพทั้งนั้น" "แล้วอยากได้ป่ะล่ะ" "ไม่" ปากบอกไม่แต่ตาของฉันดันไปสะดุดตากับสร้อยข้อมือเส้นนึง มันน่ารักมากอ่ะคือมองปุ๊บฉันละสายตาจากมันไมไ่ด้เลย ทั้งที่ปกติฉันจะเป็นคนชอบอะไรยากมาก "ขอดูสร้อยเส้นนี้หน่อยครับ" มันบอกพี่พนักงานอีกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น พี่เขาหยิบสร้อยเส้นนั้นออกมา มันรับมาแล้วก็ดึงแขนฉันแล้วเอาสร้อยข้อมือมาใส่ให้ฉันโดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว คือมันรู้ได้ไงว่าฉันมองสร้อยเส้นนั้นทั้งที่ในตู้มีวางอยู่ตั้งหลายเส้นแต่ฉันไม่ทันได้ถามอะไรเพราะ..... "เส้นนี้ราคาเท่าไหร่ครับ" มันถามราคาสร้อยข้อมือที่ตอนนี้มันอยู่ที่แขนของฉันเรียบร้อยแล้ว "สร้อยข้อมือเส้นนั้นราคาแสนสองค่ะคุณลูกค้า" นี่อย่าบอกนะว่ามันจะ.... "ผมเอาเส้นนี้ด้วยนะครับ" "จะให้ทางร้านห่อของขวัญให้ด้วยมั้ยคะ" "ไม่ต้องครับ" "ไอ้ปิง แกทำอะไรของแก" "ทำไร" "แกซื้อทำไม แกถอดออกเลยนะ" ฉันยื่นแขนข้างที่มีสร้อยให้มันเพื่อให้มันถอดออกให้เพราะฉันไม่กล้าถอดออกเองคือกลัวเพชรของเขาจะหลุดสร้อยมันจะขาดฉันแทบไม่กล้าแตะเลย "ซื้อให้" "ซื้อให้ฉันอ่ะนะ" "อืออ" "เพื่อ??? " คือมันจะซื้อให้ฉันทำไมไม่เข้าใจ แถมราคาก็โคตรแพงอ่ะ "ตอบแทนที่มึงมาช่วยกูเลือกของขวัญให้แม่กูไง" "สายเปย์เนอะ คงซื้อให้สาวๆ บ่อยอ่ะดิ" "ก็..ซื้อนะแต่ไม่เคยซื้อให้ใครแพงเท่านี้" "ฉันสำคัญว่างั้น" "อืม สำคัญ" มันตอบแบบหน้านิ่งๆ มึนๆ แล้วทำเป็นเดินไปดูเครื่องประดับอีกตู้หนึ่ง พี่พนักงานก็ส่งยิ้มมาให้ฉันฉันก็เลยได้แค่ยิ้มตอบกลับไป "แฟนน่ารักจังเลยนะคะ^^" "เอ่อ ไม่ใช่แฟนค่ะ เราเป็นเพื่อนกัน" "ค่ะ^^" ตอบค่ะ แต่ทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นคะพี่พนักงาน คือพี่เขาทำหน้าแบบไม่ค่อยเชื่อที่ฉันพูดว่าเราเป็นเพื่อนกัน คือพี่เขาก็คงจะคิดอ่ะว่าเพื่อนกันยังไงซื้อของให้กันเป็นแสนๆ แบบนี้ "เรียบร้อยค่ะ^^" สักพักพี่พนักงานคนแรกก็ยื่นถุงเล็กๆ มาให้ฉันก่อนที่ไอ้ปิงมันจะหยิบบัตรแบล็คการ์ดให้พี่เขา หลังจากเซ็นต์อะไรเสร็จพี่เขายื่นบัตรคืนให้กับมันมันหยิบมาใส่กระเป๋ากางเกง "ขอบคุณนะคะ" พี่ทั้งสองคนยกมือไหว้เราสองคนด้วยรอยยิ้มที่สดใส ฉันก็ยกมือไหว้กลับเพราะพี่เขาน่าจะอายุมากกว่าเราสองคนหลายสิบปี "ไอ้ปิง" ฉันเรียกชื่อมันขณะเดินตามหลังมันออกมามือฉันก็คอยลูบสร้อยข้อมือที่เพิ่งได้มาหมาดๆ ด้วยความที่กลัวมันจะหาย "อะไร" "แกถอดมันออกให้หน่อย" ฉันยื่นแขนไปให้มันมันก็ทำเพียงเหล่ตามองที่สร้อยแล้วเงยหน้ามองฉันต่อก่อนจะชักสายตากลับแล้วทำเป็นไม่สนใจฉันอีกยังคงตั้งหน้าตั้งตาเดิน ฉันก็ทำได้เพียงเดินตามหลังไปมันเรื่อยๆ เพราะไม่รู้ว่ามันจะพาฉันไปไหนอีกนอกจากซื้อของเสร็จเรียบร้อยแล้ว มันพาฉันมาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านนึง มันเดินเข้าไปนั่งด้านในสุดฉันก็ต้องเดินตามมันไป มันสั่งอาหารกับพี่พนักงานเสร็จก่อนจะหยิบมือถือออกมาเล่นต่อ "ไอ้ปิง" "มึงจะเรียกอะไรนักหนาวะรำคาญว่ะ" อ่าว ไอ้นี่มันชวนฉันมาแท้ๆ แล้วมาว่าฉันน่ารำคาญมันใช่เหรอ "ถ้ามึงเบื่อกูกลับก่อนก็ได้นะ" ฉันลุกขึ้นหยิบกระเป๋านักเรียนมาสะพายเพื่อจะกลับแต่พอเจอสายตาที่มันมองมาฉันก็ต้องย่อตัวนั่งลงที่เดิม คือไม่รู้ทำไมฉันต้องกลัวสายตามันด้วย งงใจในตัวเองเหมือนกันนะ "มึงจะไปไหนไม่ได้ และวันนี้มึงก็ต้องไปนอนบ้านกู" "ว่าไงนะ" "กูบอกวันนี้มึงไปนอนบ้านกู" "ทำไมต้องไปนอนบ้านแกอ่ะ" คือไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยไปนอนบ้านมันนะ ก็ไปนอนบ่อยอ่ะ ยิ่งช่วงใกล้สอบเราจะนัดติวอ่านหนังสือกันซึ่งพ่อกับแม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะมีไอ้พายุไปด้วยไง "ก็จะได้คุยกันเรื่องจัดงานวันเกิดแม่กูไง" "แล้วมันจำเป็นถึงกับขนาดที่ต้องไปนอนบ้านแกด้วยหรือไง" "เออ" "งั้นแกโทรหาไอ้พายุเลยนะว่าให้มันมานอนด้วย" "มันไปกับสาวมันจะมาได้ไง" "งั้นฉันจะกลับบ้าน" "ไม่ได้ กูบอกว่าไง กูไม่ให้กลับ มึงตกลงว่าจะช่วยกูแล้วมึงก็ต้องอยู่ช่วยกูคิดธีมงานจนกว่ากูจะคิดออก" "แต่ฉันยังไม่ได้บอกเจ้รุ้งเลยนะว่าจะมาค้างบ้านแกอ่ะ" "เดี๋ยวค'อยไปบอกที่บ้านเพราะเดี๋ยวกูจะไปส่งมึงไปเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยน เอามาหลายๆ ชุดเลยนะเพราะมึงอาจจะต้องอยู่บ้านกูจนกว่าจะถึงวันงาน" "บ้าหรือเปล่าวะ ไม่อยู่หรอกบ้านแกอ่ะบ้านฉันก็มีนอนทำไมต้องมานอนบ้านแก" "น่านะ ถือว่ากูขอร้อง นะนะ^^" ดูมันทำหน้าดิอ้อนซะจริงๆ แล้วฉันก็เป็นพวกขี้ใจอ่อนด้วยไง สรุปฉันก็ต้องมานอนบ้านมันจนได้ และข้ออ้างที่มันพูดกับเจ้รุ้งมันก็ทำให้เจ้รุ้งปฎิเสธไม่ได้เพราะเจ้รุ้งน่ะรักอาพิงค์มากถึงมากที่สุด
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD