น้องแบมของพี่แพรวา
1102 Words
แพรวา......
ขณะที่ฉันกำลังนั่งแท็กซี่เพื่อไปโรงเรียน เสียงมือถือก็ดังขึ้นมา
สายเรียกเข้า...พายุ...
"มีไร" ฉันตะคอกเสียงถามมันเนื่องจากยังโมโหเรื่องไอ้ปิง
"พูดกับน้องพูดเพราะๆหน่อยไม่ได้หรือไงครับพี่สาว"
"ฉันจะพูดแบบนี้แล่ะ ทำไมแกมีปัญหาอะไร"
"ก็แค่จะโทรมาถามว่าไอ้ปิงมันไปเรียนหรือเปล่าวันนี้" อ่อที่แท้ก็จะโทรมาถามหาเพื่อนรักเพื่อนเลิฟของมันนี่เอง
"ฉันจะรู้ไหมไม่ได้อยู่บ้านเดียวกันกับมันนี่ เพราะขนาดแกเป็นน้องชายฉันฉันยังไม่รู้เลยว่าแกจะมาเรียนหรือเปล่าไอ้ยุ หึ...แกคงจะลุกไม่ไหวอีกคนใช่ไหมเสียงนี่เหมือนยังไม่ฟื้นจากที่นอน คอยดูนะถ้าพ่อกับแม่กลับมาฉันจะฟ้อง ฟ้อง ฟ้อง!!!!"
"ถามนิดเดียวแม่งร่ายมาซะยาว จะฟ้องไรก็ฟ้องเหอะเพราะยังไงซะพ่อกับแม่ก็ต้องเข้าข้างลูกชายสุดที่รักอยู่แล้วยัยพี่สาวขี่บ่น บ่นเหมือนคนแก่ สงสัยอยู่กับเจ้รุ้งเยอะไป"
"แกเกิดหลังฉันแค่ไม่กี่นาทีอย่ามาพูดเหมือนฉันแก่ไอ้ยุ"
"ว่าแต่ไอ้ปิงมันไปเรียนไหม"
"ไม่รู้โว๊ย อยากรู้ทำไมไม่โทรไปถามมันเอง"
"โทรแล้วมันไม่รับ"
"เลยโทรมาถามฉันแทนเนี้ยนะ"
"ก็เห็นไปหามันที่บ้านก็คิดว่ารู้"
"ถ้าอาพิงค์ไม่ขอร้องจ้างให้ฉันก็ไม่มีทางไปบ้านมันหรอก"
"จริงอ่ะ"
"เออดิ"
"แน่นะ"
"อะไรแน่"
"ก็นึกว่าอาสาไปเองไง5555"
"ใครจะอยากไป เสียเวลาชีวิตนั่งรถมาสองต่อสามต่อ แกอ่ะเป็นเพื่อนกันทำไมไม่มารับไปเรียน"
"เรื่องไร มันก็มีรถป่ะ แล้วก็นะถึงผมกับมันจะเป็นเพื่อนเลิฟกันแต่เรื่องนี้ตัวใครตัวมันใครตื่นไหวก็ไปก่อนเลย"
"ดีเนอะต้องมาลำบากฉันแทน"
"เอาน่าหัดไว้ อีกหน่อยแต่งงานกันเป็นเมียมันจะได้ชินเวลาปลุกมันไปทำงาน5555"
"ไอ้ยุ!!!! แกอย่ามาพูดเรื่องนี้ให้ฉันได้ยินอีกเข้าใจไหม"
"ก็หรือไม่จริงเรื่องนี้แม่กับอาพิงค์อาปืนพูดตั้งแต่ผมจำความได้ว่าถ้าโตมาพี่กับมันต้องแต่งงานกัน"
"แกคิดว่าฉันจะยอมแต่งกับมันงั้นดิ.....ไม่มีทาง"
"มันมากกว่ามั้งที่ต้องพูดคำนี้อ่ะ"
"หมายความว่าไงไอ้ยุ"
"5555555 ไม่บอก"
"บอกมาไม่งั้นคือนี้ถ้าแกหนีเที่ยวอีกฉันจะเรียกพี่รุ้งให้ตื่นมาจัดการกับแกไอ้พายุ"
"แม่งเอะอะขู่ เอะอะฟ้อง"
"งั้นก็บอกมาไอ้ปิงมันพูดอะไร"
"ก็....อืมมมมพูดดีมั้ยน๊า พูดไปก็เหมือนนินทาเพื่อน เอ...บอกดีไม่บอกดี"
"จะบอกไม่บอก!!!" ฉันเริ่มโมโหแล้วนะกับไอ้พายุที่มันชอบกวนตรีน
"เค เคบอกก็ได้นี่เห็นว่าเป็นพี่สาวนะ เลือดย่อมข้นกว่าน้ำ"
"พูดมาอย่าพล่ามเยอะ"
"ก็....มันเคยพูดว่าถ้าบนโลกใบนี้เหลือพี่เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวมันจะยอมโดน้ำตายดีกว่ามีเมียแบบพี่55555"
"อะไรนะ!!!" ความโมโหเริ่มไต่ระดับขึ้นมาจากที่โมโหมันเรื่องเมื่อเช้าตอนนี้ฉันต้องมาโมโหกับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน
"55555มันบอกพี่ทั้งจู้จี้ขี้บ่นเจ้ากี้เจ้าการทุกเรื่อง มันอุส่าห์หนีพ่อหนีแม่มันมาอยู่ที่นี่เพื่อที่จะได้มีชีวิตอิสระ แต่ที่ไหนได้หนีเสือปะจระเข้"
"มันพูดจริงดิ"
"แล้วจะโกหกเพื่อ???"
"แล้วมันคิดว่าฉันอยากแต่งงานกับมันหรือไงคบผู้หญิงทีละสามสี่คน ฉันขอบายถ้าต้องมาแต่งกับผู้ชายแบบมัน"
"โบราณเค้าว่าเกลียดแบบไหนได้แบบนั้้นนะ"
"จ้างให้ก็ไม่เชื่อ" ใครเชื่อก็เชื่อแต่ฉันไม่เชื่อ
ฉันนั่งรถมาถึงโรงเรียนได้สักพักแต่ยังไม่ขึ้นห้องเพราะตอนนี้ฉันยังรู้สึกไม่ค่อยโอเคหลังจากได้ฟังที่ไอ้พายุมันพูด ไม่เข้าใจทำไมต้องเก็บมาคิดเยอะคิดมากด้วย ทำไมต้องรู้สึกเฟล
"ยัยเตี้ย!!!" แค่คิดถึงมันก็โผล่เสียงอันน่ารำคาญมากระทบโสตประสาท
"อะไรของแกไอ้โย่ง" ชื่อที่ฉันเรียกเวลาโมโหมันอีกชื่อก็คือไอ้โย่งเพราะมันน่ะสูงมากร้อยแปดสิบกว่า ส่วนฉันน่ะเหรอร้อยหกสิบกว่า คือเตี้ยกว่ามันอ่ะ แต่ฉันคิดว่าถ้าเทียบกันคนอื่นฉันก็ดูปกติสูงกว่าคนอื่นนะ ถ้าไม่เทียบกับมัน
"ไอ้ยุมันมาเรียนป่ะ"
"อีกละถามอีกละ ทำไมแกสองคนไม่โทรคุยกันเองจะมาถามฉันทำไม"
"ก็เธอเป็นพี่สาวมันเธอก็ควรรู้ป่าววะว่าน้องชายมาเรียนหรือเปล่ายัยเตี้ย"
"แต่แกสองคนเป็นเพื่อนเลิฟกันไม่ใช่หรือไง ทีชวนไอ้ยุมันหนีเที่ยวนี่โทรหากันได้ทีเวลามาเรียนต้องลำบากฉันอีกพวกแกนี่นะ เห้อออ" พูดจบฉันก็ลุกเดินออกมาทันที ไม่อยากพูดไม่อยากเห็นหน้ามันเห็นแล้วรมณ์เสียยิ่งคิดถึงสิ่งที่มันพูดกับน้องชายฉันก็ยิ่งอยากกระโดดไปบีบคอมัน หึ๊ยยยย
หลังเลิกเรียน.....
"พี่แพรครับพี่แพร" เสียงคุ้นหูดังขึ้น พอหันไปก็เป็นน้องแบมรุ่นน้องของฉันเองเราอยู่ชมรมถ่ายภาพด้วยกันน่ะ
"ว่าไงครับน้องแบม" แปลกใจใช่ไหมว่าทำไมฉันถึงพูดเพราะกับน้องแบมก็เพราะน้องเขาน่ารักยังไงล่ะ น่ารักมากด้วยพี่แพรอย่างโง้นพี่แพรอย่างงี้ โอ๊ยใจละลายอ่ะบอกเลย ^^
"วันนี้พี่แพรว่างไหมครับ"
"ก็....ว่างอยู่ มีอะไรหรืเปล่า"
"เมื่อวานผมไปคาเฟ่ร้านนึงมามันสวยมากเลยมุมถ่ายรูปสวยๆก็เยอะแต่เมื่อวานไปมันค่ำมากแล้วเลยถ่ายมาได้ไม่เยอะเท่าไหร่วันนี้ผมเลนอยากชวนพี่ไปด้วยกัน"
"จริงเหรอ" ฉันถามอย่างตื่นเต้น คืออยากจะบอกว่าฉันน่ะบ้าการถ่ายรูปเป็นชีวิตจิตใจเพราะไม่งั้นคงไม่เข้าชมรมนี้อย่างแน่นอน ฉันเลยไม่ลังเลใจว่าจะไปกับน้องแบมผู้น่ารักของพี่แพร
- Writer
