คิ้วของผมผูกปมเข้าหากัน เพราะหลังจากที่ผมเอ่ยประโยคที่ยาวเหยียดประโยคนั้นหลุดออกไป สิ่งที่เวกัสตอบกลับเป็นอันดับแรก ก็คือการยกยิ้มออกมา
หมายความว่าไงวะ!
ผมเกือบจะหลุดคำถาม ถ้าไม่ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า สิ่งที่ผมกำลังทำอยู่ในตอนนี้ ผลลัพธ์ที่ผมต้องการ มันคืออะไร
"เข้าใจที่ฉันพูดหรือเปล่า เวกัส!" ผมถามย้ำ พยายามที่จะจ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตคู่นั้น อยากรู้โดยที่ยัยนั่นไม่จำเป็นต้องพูด ว่าในขณะนี้ ความคิดของเธอมันเป็นแบบไหน แต่แปลกดีที่จังหวะนี้ ยัยหน้าซื่อ งี่เง่า ขี้แยคนนี้ ไม่ได้อ่านง่ายเหมือนอย่างตอนแรก ในดวงตาคู่นั้นมันมีความแข็งกระด้างแปลกๆ แม้มันจะปะปนไปกับความซื่อและไม่ทันคน แต่วูบหนึ่งที่เธอหลุดถ่ายทอดมันออกมา คือถ้าเมื่อไหร่ที่ยัยนี่ได้ดื้อ จะดื้อแบบสุดๆเหมือนกัน
"กัสเข้าใจค่ะ เข้าใจว่าเลือดมันข้นกว่าน้ำ!"
"..." ผมดันลิ้นกับกระพุ้งแก้ม เมื่อความรู้สึกหงุดหงิดมันแทรกผ่าน ทุกอย่างมั
