[พรุ่งนี้วันเกิดยัยมิ้นท์ รายนั้นชวนกัสหรือเปล่า]
"อ๋อ ชวนค่ะ เคยคุยกันไว้ก่อนหน้านั้นแล้ว อาจจะให้ของขวัญยัยนั่นช่วงเช้า ส่วนตอนเย็นอาจจะไม่ได้ไปค่ะ"
[อ้าวทำไมล่ะ ทะเลาะอะไรกันหรือเปล่า]
"เปล่าหรอกค่ะ แค่ไม่อยากออกจากบ้านตอนกลางคืนเท่านั้นเอง"
[อ้อ เด็กดีจังเลยนะ] พี่โม เอ่ยออกมาพร้อมกับยิ้มให้ ฉันยิ้มกลับตอบรับคำพูดนั้น ก่อนจะพิงแผ่นหลังกับหัวเตียง คุยโทรศัพท์ในท่าสบายๆ
"ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ ปกติก็ไม่เคยออกจากบ้านตอนกลางคืนอยู่แล้ว ตอนพ่อมีชีวิตอยู่พ่อชอบห่วงค่ะ" พอคิดถึงสิ่งที่ฉันกำลังพูดถึง รอยยิ้มแห่งความคิดถึงของคนที่ฉันกำลังนึกถึง ก็ผุดขึ้นมาโดยที่ฉันไม่รู้ตัว
พ่อของฉันจากไป ในตอนที่ฉันกำลังเรียนอยู่มัธยมปลาย แน่นอนว่าก่อนหน้านั้น พ่อจะรักและห่วงฉันมากๆ ออกจากบ้านในตอนกลางคืน เพื่อไปปาร์ตี้สนุกๆกับเพื่อนๆ ฉันไม่เคยทำ แม้ตอนนี้ฉันจะเข้าสู่วัยที่สามารถไปเที่ยวสถานที่แบบนั้นได้
