ตอนที่ 2
1458 Words
"ไม่มีใครแทนใครได้ กัสไม่ได้หวังจะไปแทนที่ใคร" ยัยนั่นรีบบอกออกมาไวๆ ในขณะที่ผม แสยะยิ้มใส่ทันที
"...งั้นเหรอ" ดวงตาคมเสมองออกไปทางอื่น รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นที่มุมปาก ทำไมจะไม่รู้ ว่าที่ผ่านมา เวกัสพยายามแค่ไหน พยายามที่จะเข้ามาในชีวิตของผมให้ได้
แม้จะเด็กมาก แต่ก็สวยนะ แต่ผมไม่เอา เพราะหากผมเอา ผมคงไม่ได้แค่เอาเล่นๆแบบที่เคยทำกับผู้หญิงคนอื่นอย่างแน่นอน
"เธอจะบอกว่าเธอรักมิลิน มิลินที่เป็นลูกสาวของฉันน่ะนะ" ผมยกยิ้มอีกครั้ง อยากพูดตรงๆด้วยซ้ำ ว่ายัยนี่ไม่จำเป็นต้องรู้สึกแบบไหนกับมิลินเลย
เธอเป็นแค่คนอื่น ต่อให้เธอจะรักลูกสาวของผมแค่ไหน แต่มันก็ไม่ได้มีความหมายอะไร
"กัสรักมิลิน เพราะกัสเห็นมิลินมาตั้งแต่เด็ก กัสรักน้องจริงๆ"
"งั้นเหรอ เธอรักลูกฉัน แล้วเธอยังรักฉันอยู่ไหม?" ผมจู่โจมยัยนั่น ด้วยการใช้ร่างกายของตัวเอง ดันร่างยัยนั่น จนชิดกับผนัง โดยที่ผมประกบตาม
เวกัสตัวสั่น อ่อนหัดชะมัด
"อย่าล้อเล่นกับความรักของกัสแบบนี้นะพี่แม็กซ์ หากกัสเปลี่ยนใจ พี่แม็กซ์นั่นแหละจะเสียใจ"
เหอะ ยัยบ้านี่ คิดว่าความรักของเธอ มันวิเศษกับผมมากแค่ไหน
"รักฉันมากงั้นเหรอ หื้ม.." ผมวางมือสัมผัสลงที่แก้มขาว ผิวดี เนียน สวย แต่ไม่ได้พิเศษอะไร ไอ้ผิวแบบนี้ ผมสัมผัสมาจนนับไม่ถ้วน
"พี่แม็กซ์รู้อยู่แล้ว ว่ากัสคิดกับพี่แบบไหน แม้กัสจะยังเด็กกว่า แต่กัสก็รู้ว่าการจมปลัก มันไม่ได้ช่วยอะไร ...กัสอยากให้พี่แม็กซ์ลืมเขา"
"ฉันต้องเชื่อเธอ?"
"ไม่ต้องเชื่อกัสก็ได้ แต่พี่แม็กซ์เองก็น่าจะดูออก ว่าอะไรเป็นอะไร เขาแต่งงานใหม่แล้วนะคะ"
หัวใจที่ด้านชา เหมือนถูกกรีดซ้ำด้วยมีดที่แหลมคม ผมขบกรามแน่น จ้องมองเวกัสไม่วางตา
"ถ้ายังไม่ลืมเขา ก็ไม่เป็นไรนะคะ แต่การที่พี่ทำร้ายตัวเองแบบนี้ กัสไม่โอเค ...กัสรักมิลิน และกัสก็พี่แม็กซ์นะ"
"แต่ฉันไม่ได้รักเธอ ไม่รักใคร ไม่รักผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น!"
เหอะ...
เพียงแค่ผมพูดเท่านั้น ยัยเด็กนั่นก็ซึม แล้วเดินคอตกกลับบ้านไป
[คลับ COCO]
"แล้วพูดบ้าอะไรของมึงไปแบบนั้นวะ แล้วถ้าพรุ่งนี้คริส อ่าา โทษทีเว้ย ถ้าพรุ่งนี้แม่ของมิลินไม่มา มึงหาเหตุผลดีๆให้หลานกูได้แล้วหรือวะ แล้วนี่เรื่องบ้าอะไร เด็กที่ชื่อเวกัสชอบมึง น้องรักมึง ปลื้มมึง ถึงขนาดดูแลลูกมึงแบบดี แบบดีมากๆ แล้วทุกปีก็มีแต่เด็กนั่นที่ช่วยเกลี้ยกล่อมมิลิน มึงไปพูดแบบนั้น มึงคิดว่าเขาจะมาเหยียบบ้านมึงอีกไหม!" ไอ้นิกกี้แหกปากตะโกนฉอดๆใส่ เกลียดเสียงของมันฉิบหาย รู้งี้ไม่น่าเล่าให้มันฟัง
"กูถึงมาขอความช่วยเหลือจากมึงไง"
"เดี๋ยว คิดว่ากูจะช่วยมึงได้" ไอ้นิกกี้หมุนปลายนิ้วเพื่อชี้เข้าหาตัวเอง บ่งบอกชัดเจน ว่ามันไม่มีปัญญาช่วยเหลือผมได้เช่นกัน
ผมพิงพนักโซฟาอย่างหงุดหงิด มีเรื่องเดียวในชีวิตที่สำคัญกับผมมาก มิลินเป็นทุกอย่าง ผมไม่อยากทำให้ลูกเสียใจ เมื่อสุดท้าย ปีนี้ก็เป็นอีกปี ที่มิลินไม่มีแม่เหมือนคนอื่นเลย
"กูว่านะ มึงควรมีเมียใหม่"
"กูไม่เอา!"
"ไม่เอา แล้วที่หิ้วกลับไปกินทุกวันนี่คือมึงไม่ได้เอางั้นหรือวะ?"
"เอา แต่กูไม่เอามาเป็นเมีย!"
"เหอะ นางบำเรอ ผู้หญิงที่มีไว้ระบายอารมณ์ว่างั้น สัส หล่อฉิบหาย" ไอ้นิกกี้กุมหัวตัวเองด้วยความหนักใจ รู้แหละ ว่ามันห่วงความรู้สึกของมิลินไม่ต่างกัน
"มึงโทรหาเขาหรือยังวะ กูว่าควรคุยกันตรงๆปะ บอกเขาว่ามิลินต้องการแบบไหน"
"บอกแล้ว แต่เขาไม่ว่าง"
"ไม่ว่าง?" ไอ้นิกกี้เลิกคิ้วพร้อมกับทวนคำนั้น ในขณะที่ผมดันปลายลิ้นกับกระพุ้งแก้มอย่างหงุดหงิด เมื่อนึกถึงคำตอบของมัน
"ผัวใหม่เข้าโรงพยาบาล ลูกกูเลยไม่สำคัญ!" ผมยกแก้วเหล้าเข้าปาก ปล่อยปลายลิ้นสัมผัสกับความขมของมันภายในพริบตาเดียว ดวงตาคมกระตุกวูบ เจ็บจุกๆที่หัวใจ
เกลียดความใจร้ายของผู้หญิงคนนั้นฉิบหาย เพราะแบบนี้ ผมถึงนอกกายเธอทุกวัน แต่ผมคงจะลืมไป ว่าคำว่านอกกาย ไม่สามารถใช้กับคนที่เลิกกันแล้วได้ แต่สุดท้าย ผมก็ยังคอย
@บ้านของแม็กซ์เวลล์
ผมกลับเข้าบ้านในเวลาสองทุ่ม หวังที่จะกลับมาส่งลูกสาวเพียงคนเดียวเข้านอนเหมือนทุกๆวัน มิลินมีคุณย่าที่คอยดูแลทุกอย่าง มีพี่เลี้ยงอีกคนที่จ้างมาดูแลเฉพาะเช่นกัน และเหมือนมิลินจะไม่ได้เหงามาก เพราะทุกๆวัน มิลินจะมี ...ยัยนั่นอีกคน
"สีขาว มิลินชอบสีขาว" เสียงเล็กๆที่ดังอยู่ภายในห้องนอน ส่งผลให้ท่อนขาแกร่งชะงักเพียงนิด
"ถ้าอย่างนั้น พี่กัสซื้อสีขาวให้เป็นของขวัญวันเกิดมิลินนะคะ"
"เย้ๆ~" ส่งปรบมือดังขึ้นจากสองมือเล็กๆ ภาพที่ผมเห็น คือมิลินที่อยู่ในชุดนอน กำลังรวบคอเวกัสเข้าไปกอด ไม่ปฏิเสธหรอก ว่าลูกสาวของผมมีความสุขทุกครั้งที่อยู่กับยัยนั่น และเหมือนกับว่ายัยนั่นเอง ก็คงเอ็นดูลูกสาวของผมเช่นกัน
"วันเกิดมิลิน คูมพ่อจะพาคูมแม่มาหามิลินค่ะ" ประโยคต่อมา ทำให้ผมถึงกับชะงักไป
"ว้าววว ดีจังเลยค่ะ มิลินคิดถึงคุณแม่มากๆไหมคะ"
"คิดถึงคูมแม่มากๆค่ะ" เสียงหัวเราะคิกคักดังก้องไปทั่วทั้งห้อง หัวใจแกร่งกระตุกขึ้นมาอย่างแรง
"แล้วถ้าคุณแม่ไม่ได้มาล่ะคะ มิลินจะโกรธคุณแม่ไหมคะ" คำถามของเวกัส ทำให้ผมตวัดสายตามองไปที่ยัยนั่นอีกครั้ง เห็นมิลินชะงัก แล้วเอียงคอมอง สีหน้าเหมือนจะร้องไห้ ผมเดินเข้าไปด้านในทันที
"พูดบ้าอะไรของเธอ!" ผมตวาดออกไปเสียงดัง ยัยนั่นถึงกับสะดุ้งไป
"คูมพ่อ~"
"พี่อ้อยไปไหนครับ พี่อ้อยเอานมมาให้ลูกสาวแด๊ดดี้ดื่มก่อนนอนหรือยัง แล้วโทรศัพท์ มิลินไม่ควรเล่นโทรศัพท์ตอนกลางคืนนะครับ"
"มิลินดูชุดเจ้าหญิงกับพี่กัสค่ะคูมพ่อ"
"นิสัยไม่ดี พี่กัสนิสัยไม่ดี ที่ปล่อยให้ลูกสาวของแด๊ดดี้เล่นโทรศัพท์" ผมตวัดสายตามองยัยนั่นอย่างคาดโทษ เห็นเธอหลบสายตาในทันที
"มิลินไปหาพี่อ้อยที่ด้านล่าง แล้วดื่มนมให้เรียบร้อย จากนั้นให้กลับมาหาแด็ดดี้ที่ห้องนะครับคนสวย"
"ก็ได้ค่ะ" มิลินว่าง่าย เธอปล่อยแขนจากลำคอของเวกัส แล้วเดินออกจากห้องไป ปล่อยผมให้อยู่กับยัยนั่นตามลำพัง
"โกรธฉัน ก็มาลงที่ฉัน อย่าเอาเรื่องแย่ๆมายัดใส่หัวลูกฉัน!"
"เรื่องแย่ๆ พี่แม็กซ์หมายความว่ายังไง!"
"หึ อย่ามาแกล้งทำเป็นไม่รู้นะเวกัส การที่เธอบอกมิลินว่าแม่เขาจะไม่มา เธออยากให้ลูกของฉันรู้สึกแย่หรือไงวะ!"
"แล้วแม่ของมิลินจะมาหรือคะ?"
"มาหรือไม่มามันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ!"
"ทำไมจะไม่เกี่ยวล่ะคะ กัสดูแลมิลิน คุณป้าก็ให้เงินกัสค่าขนมตลอด แล้วการที่พี่แม็กซ์ไม่ยอมบอกความจริงกับลูกว่าแม่ของเขาจะไม่มา มันเป็นการให้ความหวัง และมันจะทำให้มิลินเสียใจนะคะ"
"มิลินเป็นลูกของฉัน ไม่ใช่ลูกของเธอ มันเรื่องของฉัน ไม่ใช่เรื่องของเธอ เธอไม่ต้องมายุ่ง!" เสียงตวาด ทำให้ยัยนั่นถึงกับสะดุ้งไป
"สำหรับพี่แม็กซ์ กัสเป็นตัวยุ่งนักหรือคะ?"
"เป็นแค่เด็กบ้านติดกัน จำเป็นต้องยุ่งวุ่นวายขนาดนี้หรือวะ มันใช่เรื่องของเธอเหรอวะ!"
"แม็กซ์เวลล์ ดุอะไรน้อง เสียงดังอะไรกัน" เสียงแม่ของผมดังขึ้น พร้อมๆกับการปรากฏตัว
"ผมแค่กำลังเตือนยัยนี่ ว่าเป็นแค่เด็กข้างบ้าน ไม่จำเป็นต้องมายุ่งเรื่องของผมขนาดนี้ ผมไม่ชอบ!"
"ขอโทษก็ได้ค่ะ ขอโทษที่กัสยุ่งกับพี่มากเกินไป"
- Writer
