칠
Pag-uwi ko ay walang tao. Probably, work.
I didn't mind. It's expected naman. Pumasok ako na nabunutan ng tinik. Hindi ako makahinga ng maayos dahil sa tindi ng takot at kaba na sumasanib sa sistema ko. Yes, I decided to go home because I have to. Hindi naman sa nahihiya na ako kay Rafaela, I can even live there forever but it will such a bother. Nanibago ako, I admit. Hindi ko mapinpoint kung ano ang pagkakaiba pero yung feeling ko ay nangimbang bansa ako ng sampung taon at ngayon ay nakauwi na. I haven't experience that but I though that way. It's odd...
I led my way to my room because checking if someone's home. Naligo muna ako bago magluto ng hapunan. I'm planning to eat early and go to bed. If not, I'll lock myself and pretend to be sleeping.
Alam kong dadakdakan ako ng ate dahi
