Chapter 1 ไม่มีใครยอมใคร
1482 Words
พ่อเลี้ยงอติอุ้มพลอยไพลินไปขังไว้ในโกดังเก็บของเพราะหญิงสาวอาละวาดไม่ยอมหยุดและถ้ายังดื้อแบบนี้เขาจะจัดการขั้นเด็ดขาด
"กรี๊ดดดด ไอ้บ้าปล่อยฉันนะโว๊ย!"
หญิงสาวดีดดิ้นจะลงให้ได้แต่ชายหนุ่มร่างกายกำยำแข็งแรงกว่า พ่อเลี้ยงอติโยนเธอลงไปใส่กระสอบข้าวอย่างแรงจนหญิงสาวถึงกับปวดสะโพก
"โอ๊ยยยย จะ..เจ็บ"
"สมน้ำหน้าฤทธิ์เยอะนักนะเด็กบ้า สงบสติอารมณ์อยู่ในนี้แหละคิดได้ก็เรียกแล้วกัน"
เขาเดินออกไปก่อนจะปิดประตูล็อคขังหญิงสาวไว้ข้างใน พลอยไพลินพยายามลุกขึ้นใช้เท้าถีบประตูอย่างแรงก่อนจะร้องโวยวายเสียงดังลั่น
"เปิดนะนายไม่มีสิทธิ์มาขังฉันไว้ที่นี่!"
พ่อเลี้ยงอติถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจส่ายหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที พลอยไพลินมองซ้ายขวาด้วยความระแวงมันคือสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยและตอนนี้มันเริ่มมืดแล้ว
"ไม่นะ!ฉันกลัวความมืด"
หญิงสาวเริ่มหาทางออกเดินวนไปโดยรอบก่อนจะถอดใจเพราะมันคือโกดังที่สามารถออกไปได้ทางเดียวเท่านั้น หญิงสาวเดินมานั่งลงหน้าประตูกอดเข่าตัวเองไว้แน่นจินตนาการถึงสิ่งที่เธอกำลังเผชิญอยู่ เขาโกรธเพราะคิดว่าพ่อกับแม่ของเธอไปชนคนรักของเขาเสียชีวิตแล้วทำไมถึงไม่คิดบ้างว่าเธอเองก็โกรธผู้หญิงคนนั้นที่มาชนกับพ่อแม่ของเธอเช่นกัน
"ไอ้คนใจร้าย"
เธอร้องไห้ออกมาคิดถึงคุณพ่อกับคุณแม่จับใจ ชีวิตนี้เกิดมาเป็นลูกคนเดียวไม่มีพี่น้องแฟนก็ไม่เคยมีเรียนจบก็เอาแต่ทำงาน เพื่อนก็ไม่มีใครคบเพราะนิสัยที่ดูแรงของเธอแต่ก็มีพริ้งพราวแหละที่คบกับเธอได้เพราะเรานิสัยคล้ายๆกัน
"แล้วนายนั่นมันจะทำอะไรฉันบ้างเนี่ย"
เธอเริ่มจินตนาการไปถึงละครไทยที่มีฉากพระเอกพานางเอกมาทรมาน ไหนจะตบจูบโดนข่มขืนแค่คิดก็ขนลุกแล้ว
"อร๊ายยย ไม่นะ! ถ้าหมอนั่นพาฉันมาข่มขืนจะทำยังไงอ่ะ ฉันยังสาวยังสวยยังบริสุทธิ์อยู่นะ"
เธอเริ่มมีความเป็นกังวลกับสิ่งที่กำลังเผชิญอยู่ และดูท่าทางไอ้พ่อเลี้ยงบ้านั่นมันจะแค้นเธอมากและยิ่งเมื่อกี้เธอไปพังรูปเขากับคนรักมันไม่ฆ่าเธอก็บุญแล้ว
"ฉันต้องปกป้องความบริสุทธิ์ยิ่งชีพและจะต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้"
หญิงสาวเอามือปิดหูตัวเองไว้แน่นมองไปโดยรอบอย่างรู้สึกกลัวเพราะตอนนี้ในโกดังมืดมากแทบมองไม่เห็นอะไร หญิงสาวร้องไห้ออกมาน้ำตาคลอเธอเป็นคนที่กลัวความมืดยิ่งเฉพาะห้องปิดตายแบบนี้เธอยิ่งกลัวจนตัวสั่น
"ใครก็ได้พาฉันออกไปหน่อย"
หญิงสาวร้องไห้ออกมาเสียงสะอื้นจากที่เก่งเมื่อก่อนหน้านี้มันหายไปหมดเหลือเพียงแค่ความกลัวเข้ามาแทนที่ พ่อเลี้ยงอติที่ทิ้งเธอไว้ในโกดังก็มานั่งสงบสติอารมณ์อยู่พักใหญ่เพราะโกรธที่หญิงสาวพังรูปคนรักของเขาไม่มีชิ้นดี และตั้งแต่ช่วงเย็นก็เผลอลืมหญิงสาวเอาไว้ไม่นึกถึงเลยแม้แต่น้อยเขาเดินมานั่งลงข้างน้องสาวมองโต๊ะอาหารก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเก้าอี้ตัวประจำของชาดา
"คิดถึงพี่ชาดาเหรอคะพี่อติ"
"อืม... คิดถึงสิทำไมชาดาต้องมาด่วนจากไปแบบนี้ด้วย"
"อายุยังน้อยแท้ๆไม่น่าเลย"
ชาริมีสีหน้าที่สลดลงเมื่อนึกถึงพี่สาวอีกคนที่ถูกรับเลี้ยงมาพร้อมกัน พ่อเลี้ยงอติลูบผมน้องสาวก่อนจะยิ้มออกมา
"เหลือกันสองคนแล้วนะพี่จะดูแลน้องเอง"
"ขอบคุณนะคะรักพี่อติที่สุดเลย"
ชาริสวมกอดชายหนุ่มก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าทำไมกรอบรูปของพี่ชาดาถึงแตกละเอียดขนาดนั้น
"อ่อชาริจะถามพี่ว่าเกิดอะไรขึ้นคะทำไมกรอบรูปของพี่ชาดาถึงได้แตกแบบนั้น"
"พูดแล้วก็หงุดหงิดเมื่อเช้านะยัยเด็กบะ... เฮ้ย!"
เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองพาพลอยไพลินไปขังไว้ที่โกดังหลังไร่ ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นก่อนจะวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที ที่โกดังมืดสนิทไม่มีแสงไฟเพราะเขาไม่ได้เปิดสวิตช์จึงทำให้ไม่สามารถเปิดไฟได้
เสียงสะอื้นของหญิงสาวดังลอดออกมาข้างนอก เขารีบเปิดประตูก่อนจะมองหาหญิงสาวหญิงสาวและก็เจอเธออยู่ในสภาพกอดเข่าร้องไห้ตัวสั่นอยู่มุมมืด
"พลอย..."
"ฮึก! กะ...กลัว เอาฉันออกไปที ฮืออออ"
หญิงสาวเอามือปิดหน้าตัวเองเอาไว้ไม่ยอมลืมตาเพราะไม่อยากเผชิญความมืดเพียงลำพัง พ่อเลี้ยงอติขยับเข้าไปใกล้นั่งคุกเข่าลงก่อนจะสะกิดหญิงสาวให้รู้สึกตัว พลอยไพลินสะดุ้งโหยงผลักชายหนุ่มหงายหลังก่อนจะรีบวิ่งออกไปจากตรงนั้นทันที
"พลอยหยุดวิ่งเดี๋ยวนี้"
เขารีบวิ่งตามหญิงสาวไปเพราะเธอกลัวจนเตลิดไปไกล ร่างสูงโปร่งก้าวเท้ายาวด้วยความรวดเร็วก่อนจะดึงมือของหญิงสาวเอาไว้แล้วกอดเธอไว้แน่น
"พลอยตั้งสติ"
"ฮืออออ พ่อจ๋าแม่จ๋าหนูกลัว"
หญิงสาวร้องไห้ออกมาเสียงสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม พ่อเลี้ยงอติอุ้มเธอกลับไปที่บ้านตลอดทางได้ยินแต่เสียงร้องไห้ดังระงม
"หยุดร้องสักทีฉันรำคาญ"
"ฮืออออ ไอ้บ้านี่มันขังหนูในห้องมืด มันเป็นคนเลว! มันเป็นคนชั่ว"
หญิงสาวร้องไห้ไม่หยุดพ่อเลี้ยงอติรีบจ้ำอ้าวเดินไปยังบ้านของตัวเองก่อนจะวางหญิงสาวลงบนโซฟาแล้วพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหอบ
"ได้สติยัง"
เขาจ้องหน้าหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง พลอยไพลินลืมตาขึ้นมองไปโดยรอบก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาวิ่งไปอยู่หน้าประตูห้องนอนของเขา
"นายจะทำอะไรฉัน จะข่มขืนฉันเหรอฉันสู้นะ"
เธอเอามือปิดหน้าอกตัวเองเอาไว้แน่นมองหน้าชายหนุ่มอย่างระแวง เขามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
"นิสัยอย่างเธอฉันเอาไม่ลงหรอก ผู้หญิงอะไรนิสัยเสียไม่น่ารักเอาซะเลย"
ไม่รู้ว่าคิดผิดหรือคิดถูกที่จับเธอมาทรมานในไร่นี้ ดูท่าทางฤทธิ์จะเยอะและทำให้เขาปวดหัวมากกว่าจะได้ความสะใจ
"ถึงฉันไม่น่ารักแต่ฉันสวย สวยกว่าผู้หญิงของนายอีกหรือจะเถียง"
"เออไม่เถียงแต่ไม่เอาหรอกให้ฟรียังไม่เอาเลย"
เขาไม่ยอมแพ้เถียงเธอกลับเช่นกัน พลอยไพลินถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่ได้ยินคำพูดของเขาในวันนี้
"ยิ้มอะไรไม่ทราบ"
"ก็โล่งอกที่นายเอาฉันไม่ลงไง ฉันเกลียดนายและเกลียดผู้หญิงของนายด้วยเพราะนังนั่นพ่อแม่ฉันถึงต้องตายไง"
"พ่อแม่เธอต่างหากที่ทำให้ชาดาตาย"
เขาเดินเข้ามาใกล้หญิงสาวบีบแขนเธออย่างแรงจนมีรอยแดงจ้ำเป็นที่ พลอยไพลินสะบัดมือของเขาออกจากแขนของตัวเองเหลือบสายตามองผิวสวยที่มันแดงเป็นรอยนิ้วมือของเขาก่อนจะเงยหน้าขึ้นยื่นมือไปตบหน้าชายหนุ่มอย่างแรงจนหน้าหัน พ่อเลี้ยงอติอึ้งไปอย่างทำไรไม่ถูกตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าตบหน้าเขา ชายหนุ่มหันมามองหญิงสาวใบหน้าแดงก่ำเพราะแรงตบมันทำให้แก้มของเขาชาไปทั้งใบหน้า
"นี่เธอ!"
"อย่ามาใช้ความรุนแรงกับฉันฉันไม่ชอบ!"
"เธออยากโดนดีใช่มั้ย"
"ก็เข้ามาสิถ้านายคิดว่าตัวเองมีมือมีตีนอยู่คนเดียว แค่ฉันตบนายคืนก็โกรธเป็นฝืนเป็นไฟแล้วดูนี่สินายทำกับฉันแบบนี้คิดว่าฉันไม่โกรธบ้างเหรอ"
เขากำมือแน่นอย่างโกรธจัดตาจ้องตาอย่างไม่มีใครยอมใคร พ่อเลี้ยงอติสบถออกมาอย่างหัวเสียก่อนนะเดินออกไปจากห้องนอนของตัวเองทันที พลอยไพลินทรุดลงกับพื้นเธอกลัวมากเลยนะแต่ทำใจดีสู้เสือเพราะคนอย่างเธอไม่ยอมให้ใครมารังแกง่ายๆหรอก..
"ลองมาทำฉันดูสิฉันเอาคืนเป็นร้อยเท่าแน่!"
- Writer
