เมียสมิง

สมิง

“นี่คุณสมิงวันนี้ฉันมาคุย อ๊ะ! นี่ไอ้บ้า อย่าดึงสิ” มายาที่ถูกวางลงบนเตียงรีบบอกธุระของตัวเองด้วยความกลัว แต่ยังไม่ได้คุยเลย คนที่ยืนอยู่ข้างเตียง ก็พยายามใช้มือดึงกระชากเสื้อแบบเกาะอกของเธอออก ไอ้คนมือไวใจเร็ว ใจเย็นสิเห้ย!

“ถ้าเดินเข้ามาหาฉันเอง แสดงว่าเธอพร้อมที่จะเป็นเมียฉัน แถมยังแก้ผ้าอ่อยฉันอีก ใจกล้าไม่เบานี่นามายา” สมิงโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้จนชิดกับใบหน้าที่ถูกแต่งแต้มให้ดูเซ็กซี่ต่างจากเธอคนเดิม แต่เธอในแบบนี้เขาก็ชอบนะ ดูเร้าอารมณ์ดี

“มันเป็นอุบัติเหตุเถอะไอ้บ้า คุณไม่แหกตาดูรึไง ว่าการ์ดของคุณทั้งกอด ทั้งลากฉันออกไปแบบนั้น มันเลยทำให้ชุดฉันขาดแบบนี้ไง” มายาค่อนขอด เขามัวแต่กอดผู้หญิงคนอื่นอยู่ไง ถึงไม่ได้แหกตาดู ว่าเธอไม่ได้มาเพื่อแก้ผ้าอ่อยเขา

“หึงจังเลยแฮะ” คำพูดที่มาพร้อมกับมือหนาที่กดลงที่ไหล่ ทำให้มายาเลิกคิ้วสูง อะไรนะ? เธอฟังอะไรผิดรึเปล่า หรือหูเธอมันดับไปแล้วรึไง ถึงได้ยินคำพูดอะไรแปลกๆ ออกจากปากเขาแบบนี้ คำที่ทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

ไอ้เสือบ้าจะมาหึงเธอได้ยังไง! เพิ่งจะเคยเจอกันตัวเป็นๆครั้งแรกเนี่ย

“คุณจะมาหึงฉันได้ยังไง เราไม่รู้จักกันดีขนาดนั้น อ๊ะ อืม”

ริมฝีปากหนากดทับลงปิดกั้นทุกเสียงของเธอไว้ กวาดต้อนลิ้นเงอะงะนั่นด้วยความช่ำชอง จนเธอโอนอ่อนตามในเวลาไม่นาน ดูดดึงหยอกเย้าลิ้นเล็กจนได้ยินเสียงครางเบาๆ จากคนใต้ร่างที่ถูกจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัว

“แต่งพรุ่งนี้เลยก็ได้นะมายา” สมิงพูดชิดริมฝีปากสีแดงสวย ขมเม้มไปมาเมื่อคนตรงหน้าอ่อนระทวยเพียงเพราะจูบร้อนๆ ของเขา สีหน้าของเธอตอนนี้ช่างเย้ายวนจนเขาอยากจะเข้าหอกับเธอตอนนี้ด้วยซ้ำ

“อย่าเอาแต่ใจได้ไหมคุณสมิง คุณไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ” แม้หัวใจจะเต้นไม่เป็นจังหวะ ร่างกายจะสั่นสะท้าน มายาก็ยังทำใจกล้าด่าออกไป ก็เธอต้องล่าเขา จะมาตายเพราะจูบเร่าร้อนแบบนี้เธอก็แย่นะสิ

“พูดเหมือนรู้จักฉันดี” น้ำเสียงอ่อนหวานพูดชิดใบหน้าสวย ทั้งริมฝีปากทั้งลิ้น ต่างไล่พรมจูบไปทั้ว เหมือนกำลังชิมรสชาติเหยื่ออันโอชะ

“ใครไม่รู้จักคุณบ้าง นี่คุณ! มือคุณอะ” มายาตวาดออกไปเสียงดัง เมื่อมือที่ว่าง ลงมือกระชากเกาะอกเธออีกครั้ง โชคดีที่บลาปีกนกนี่เหนียวแน่น ไม่งั้นเต้าอกอวบๆ ของเธอได้เปิดเผยสู่สายตาเสือร้ายอย่างเขาแน่ๆ

“พูดมาสิ มาหาฉันถึงนี่ต้องการอะไร มาเร่งหรือมาเลื่อน” มือใหญ่ไล้ไปทั่วร่างกายขาวนวล เมื่อได้สิ่งที่ต้องการแล้วจึงได้หยุดมือลง และตวัดผ้าห่มผืนใหญ่มาคลุมร่างเธอไว้อย่างรวดเร็ว มองนิ่งๆ อย่างรอคำตอบ

“ก็บอกว่ามาคุย ไม่ได้เร่งหรือเลื่อนทั้งนั้น” มายาลุกนั่งอย่างไม่เข้าใจ เมื่อกี้เขาทำท่าทาง ราวกับว่าจะเขมือบเธอลงท้อง แต่กลับปล่อยให้เธอรอด และใช้เพียงแค่มือสำรวจรูปร่างเธอเท่านั้น มันแปลกนิดๆ แต่มันก็ดีสำหรับเธอ เพราะเธอยังไม่อยากออกแรงในตอนนี้ เขาน่าจะฉลาดพอที่จะคุยกับเธอรู้เรื่อง

“แสดงว่าจะแต่งจริงๆ” ร่างสูงกำยำเดินทิ้งห่างออกไป หยิบเหล้าในตู้เก็บออกมาเทใส่แก้ว แล้วกระดกรวดเดียวหมด

“ก็แต่งไง แต่คุณไม่เห็นเหมือนที่แม่ฉันอวดสรรพคุณเลยสักนิด ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยวกลางคืน แต่ฉันว่าคุณมันศูนย์รวมความชั่วชัดๆ” มายาเบะปากใส่คำพูดของคนเป็นแม่ มองคนที่ยกเหล้าดื่มเหมือนดื่มน้ำแล้วอดค่อนขอดไม่ได้

“ถ้าอยากได้ผู้ชายแบบนั้น ต้องไปบวชชีแล้วมีสามีเป็นพระแล้วล่ะมายา ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้จะมาเพราะเรื่องนี้” ร่างสูงหยิบขวดเหล้าไปด้วย เดินเลยออกไปนอกระเบียงร้าน แล้วเปิดประตูไว้กว้างๆ เพื่อฟังเธอพูด

“คุณกลับมานั่งคุยกันดีๆ ได้ไหมคุณสมิง” มายาอยากจะลุกไปลากคอเขามาคุย แต่ตอนนี้ข้างล่างเธอมันยังไม่มีอะไรปกปิดไปมากกว่ากางเกงในสีหวานนั่นเลย จึงได้แต่ตะโกนคุยกับคนที่อยู่นอกระเบียง

“ถ้าฉันกลับเข้าไปเธอจะไม่ปลอดภัยมายา พูดมาสักทีว่าต้องการอะไร” น้ำเสียงราบเรียบตะโกนตอบคนที่อยู่ในห้อง ยกขวดเหล้าที่ติดมือมาด้วยขึ้นดื่มช้าๆ อย่างเฝ้ารอสิ่งที่เธอต้องการ

“แต่งแล้วห้ามหย่า ต่อให้เข้ากันไม่ได้ก็จะไม่มีการหย่าเด็ดขาด ฉันไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงที่ผิดพลาดเพราะชีวิตแต่งงาน ถ้าคุณให้สัญญามาได้ อาทิตย์หน้าเราจะแต่งงานกัน” มายาพูดเสียงเบาลง เพราะคนที่อยู่ข้างนอกนั่น ขยับมายืนพิงประตูระเบียง ตั้งแต่เธอบอกว่าห้ามหย่าแล้ว

เธอไม่อยากเปลี่ยนคนใหม่อีกแล้ว คงไม่มีใครเลวร้ายเท่าคุณสมิงอีกแล้วแหละ ถ้าเธอทนตานี่ได้ คนทั้งโลกก็เป็นคนดีแล้วสำหรับเธอ แต่เธอไม่อยากตัดสินว่าเขาเป็นคนไม่ดีเพราะคำพูดของคนเป็นแม่หรอกนะ เธอจะลองใช้ชีวิตแต่งงาน มาค้นหาข้อดีของผู้ชายอย่างเขาดูละกัน เผื่อว่าเขามันจะมีดีบ้างอะนะอ่า

“แล้วใครบอกว่าฉันคิดเรื่องหย่าตั้งแต่ยังไม่แต่งเหมือนเธอ”

คนตัวโตเดินมาหยุดยืนตรงหน้า มองคนที่ก้มหน้ามองผ้าห่มผืนสวย มากกว่าจะมองหน้าเขา

“ก็คุณน่าจะมีเหตุผลอื่นให้แต่งกับฉัน มากกว่าต้องการจะแต่งกับฉันเพราะความรู้สึกนี่นา” มายาเงยหน้าขึ้นมอง แต่ก็ต้องเบิกตาโพลง เมื่อคนตรงหน้ามีสีหน้าแปลกไป เขากำลังยิ้มให้เธอ ต่างจากสีหน้าที่ผ่านมาเมื่อครู่ ที่ทำแต่สีหน้าเรียบเฉยใส่

“มันก็มีทั้งสองอย่าง” มือหนาเลื่อนไปจับคางเธอไว้เบาๆ บังคับให้เธอมองตาเขา เมื่อเธอทำท่าเหมือนจะหนีอีกแล้ว

“อย่างแรก คือพ่อเธอติดหนี้ฉัน และสองคือฉันสนใจเธอ”

ริมฝีปากหนากดลงไปอีกครั้งอย่างห้ามตัวเองไม่ได้ เขาพยายามจะไม่อยู่ใกล้เธอ แต่ก็สู้เสียงในหัวใจไม่ไหว จึงยอมแพ้แล้วปล่อยให้ลิ้นกับปาก กวาดชิมเธอจนกว่าจะพอใจ ทั้งอ่อนหวานเย้ายวนและเนิ่นนาน

“อ๊ะ”

เพราะเขาไม่มีท่าทีคุกคามเลยสักครั้งใช่ไหม เธอถึงได้ปล่อยให้เขาทำตามใจอยู่แบบนี้ ทั้งที่ควรตบเขาสักฉาด แต่ร่างกายกลับโอนอ่อนไปตามรสสัมผัสวาบวาบนี่ถึงสองครั้งสองครา สรุปเธอมาล่า หรือมาเป็นเหยื่ออย่างที่แม่พูดกันแน่

ดวงตาสีดำสนิทมองคนที่เลื่อนมือมาโอบรอบคอเขาไว้ ยกยิ้มมุมปากนิดๆ เมื่อเธอทำท่าเหมือนจะยอมศิโรราบ แต่เขาคิดว่าแค่ตอนนี้แหละ คนแบบมายา น่าจะยอมเขาแค่บนเตียง แต่ถ้าเวลาปกติ เธอคงเล่นงานเขาหนักน่าดู

“นอนนี่ไหม” ริมฝีปากขยับเป็นรอยยิ้ม เมื่อคนที่เขาจูบ ถูกดันให้นอนราบไปกับเตียง และเพราะคำพูดที่เหมือนล้อเลียนของเขานั่นแหละ เธอจึงได้สติ และมองเขาที่คร่อมทับอยู่ด้วยสายตาขุ่นเคือง

“ยังไม่ใช่ตอนนี้คุณสมิง อีกอย่างที่ฉันจะบอก ฉันเป็นคนขี้หึงนะ ถ้าคุณเป็นสามีแล้วยังมีผู้หญิงมาเกาะแกะคุณแบบเดิม ก็เตรียมตัวมีแผลได้เลย ลุกออกไปเลย! ฉันหนัก” มายาดุเบาๆ เธอไม่ชอบใช้สามีร่วมกับใครหรอกนะ ถ้าเขาอยากแต่งกับเธอขนาดนั้น เขาต้องทำให้ได้

“คิดว่าตัวเองเป็นใครมายา” มือหนาบีบคางเล็กไว้เบาๆ มองเธอด้วยสายตาแข็งกร้าว เพื่อข่มให้เธอกลัว เขายอมให้หน่อยเดียว กล้ามาขู่ให้เขาเลิกใช้ชีวิตเป็นเสือได้ยังไง

“เป็นคนที่จะมาเป็นเมียผู้ชายที่ไม่มีใครอยากแต่งงานด้วยแบบคุณไง” มายายกมือที่อยู่ข้างตัว มาบีบคางเขาบ้าง และเธอก็บีบให้มันแรงมากกว่าที่เขาทำอยู่ ทั้งยังไม่คิดจะหลบสายตานั้นด้วย เธอจะไม่กลัวคนแบบเขาหรอกนะ แม้เขาจะน่ากลัวมากก็เถอะ จะพยายามไม่กลัวเขาจะได้ไม่ข่มเธอยังไงละ

“หึ! กลับเถอะ เดี๋ยวไปส่ง ช่วงนี้ฉันไม่ว่าง เธอไม่ต้องมาหา รอเจอกันวันแต่งทีเดียวเลย ส่วนเรื่องงานไม่ต้องห่วง ฉันจัดการทุกอย่างได้” สมิงลุกออกไปจากตัวเธอ เอื้อมมือไปตรงหน้าเพื่อฉุดให้เธอลุกขึ้นนั่ง แต่เหมือนเธอจะไม่ต้องการแบบนั้น ถึงยังนอนนิ่งอยู่ที่เตียงเหมือนเดิม หรือเกิดเปลี่ยนใจอยากนอนกับเขา?

“ชุดแต่งงานฉันก็ไม่มีสิทธิ์เลือกสินะ หวังว่าคุณจะไม่เอาชุดแปลกๆ มาให้ฉันใส่เข้าพิธีหรอกนะ แล้วอีกอย่างคุณจะพาฉันออกไปทั้งที่ข้างล่างฉันใส่เพียงชุดชั้นในไม่ได้นะ” มายาหน้ามุ่ย เขาจะพาเธอออกไปขายหน้าคนที่ผับรึไง ไม่ได้ดูสภาพเธอเลยสินะ

ร่างสูงฉุดเธอให้ลุกนั่งบนเตียง ถอดสูทตัวใหญ่ออกเร็วๆ รวมทั้งเสื้อเชิ้ตสีดำ สวมเสื้อเชิ้ตลงไปให้คนที่ตัวเล็กกว่าช้าๆ ในขณะที่เธอก็อยู่นิ่งๆ ให้เขาทำทุกอย่างเงียบๆ

ร่างบางเดินตามคนตัวโตกว่าออกไปนอกร้าน ที่มันยังดังอึกทึกครึกโครมไปด้วยเสียงดนตรี แม้เสื้อเขาจะสั้น แต่มันก็ไม่ได้ดูน่าเกียจมากนัก มันก็ดูดีกว่าใส่กางเกงในเดินออกมานั่นแหละ

“คุณหมิงไม่เป็นอันตรายตรงไหนใช่ไหมครับ” มือขวาคนเดิมที่เคยอยู่หน้าห้องรีบเข้ามาหาเจ้านายของตัวเอง ถามด้วยเสียงราบเรียบ ทั้งยังมองคนข้างหลังเจ้านายด้วยสีหน้าไม่พอใจเพียงเสี้ยววินาที

มายาแลบลิ้นใส่คนที่มองเธอตาเขียว อยากรู้นักว่าคนที่เป็นการ์ดของเขาจะมีสีหน้ายังไง เมื่อรู้ว่าเธอคือใคร

“ไม่หรอก ก็แค่เด็ก เด็กตัวแค่นี้จะทำอะไรฉันได้”

“นี่คุณสมิง ทำไมไม่บอกว่าฉันจะมาเป็นภรรยาคุณละ ฉันไม่ใช่เด็กคุณนะ” มายาดึงคนที่สวมเพียงเสื้อสูทตัวนอกไว้เบาๆ เขาอายที่ต้องแนะนำเธอกับคนของตัวเองรึไง

“เห้อ! อาร์ชนี่มายา คนที่จะมายืนข้างฉัน ฉันจะไปส่งยัยเด็กนี่ ฝากที่ร้านด้วยนะ” สมิงถอนหายใจออกมาแรงๆ จับมือเล็กๆ เดินผ่านการ์ดออกไปอย่างรวดเร็ว เพราะไม่อยากเห็นสีหน้าแปลกๆ จากคนสนิทของตัวเอง

ชื่อที่ออกจากปากเจ้านาย ทำให้คนตัวโตมีสีหน้าเศร้าลง เป็นเธอจริงๆ สินะที่จะได้มายืนข้างๆ เจ้านาย ทั้งที่เขาตามเฝ้าดูแลมาตั้งหลายปี กลับไม่มีโอกาศได้ใกล้ชิดเลย และวันนี้เธอก็ดูสวยแปลกตาจนแทบจะจำไม่ได้ แต่เขาจำเธอได้ดี คุณหนูมายา

“อย่าเข้าใกล้อาร์ชมากนัก เข้าใจไหม” สมิงเดินเร็วๆ เพื่อพาเธอออกนอกร้าน คนแน่นร้านทุกวันมันก็ดี แต่วันนี้กลับรู้สึกรำคาญนิดๆ เพราะตลอดทางที่พาเธอเดินออกไป มีแต่คนเข้ามาทักทายเขา ทั้งยังมองเธออย่างสนใจอีก

“ทำไม” มายาไม่เข้าใจอะไรสักนิด เธอคิดว่าเธอเพิ่งจะเคยเจอเขาระยะประชิดครั้งนี้ครั้งแรกนะ แต่เขากลับพูดและทำเหมือนรู้จักเธอมานาน

“หึง” สมิงไม่หันกลับไปมองคนที่หยุดเดินอยู่ข้างหลังเมื่อเขาพูดจบ เธอคงสงสัยว่าเขาพูดเล่นอะไร แต่เขาไม่เคยพูดเล่นสักครั้ง

“คุณจะได้หึงฉันมากกว่านี้อีกคุณสมิง คุณโชคดีรู้ไหม ที่ได้เมียสวย” มายาพูดอย่างอารมณ์ดี ตีความหมายคำพูดไปว่า เพราะเธอสวยเขาเลยรู้สึกแบบนั้น

“อืม สวยมาก” ใบหน้าคมยิ้มกับคำพูดของตัวเอง

เธอสวยจริงๆ นั่นแหละ ตัวเล็กกว่าเขา น่าทะนุถนอมจมูกโด่งรั้นรับกับริมฝีปากแดงสด โดยเฉพาะดวงตาสีน้ำตาลสวยที่เขาชอบ มันรับกับผมสีน้ำตาลของเธอเป็นอย่างดี ทุกอย่างที่เป็นมายาสวยถูกใจเขาไปซะหมด ขนาดปากเธอแว๊ดๆ หนวกหู เขายังฟังว่ามันเพราะเลย

“อย่าชมเยอะ เดี๋ยวฉันหลงตัวเอง”

มายาที่เคยยิ้มอยู่มองด้วยสีหน้าเรียบเฉย ถ้าคำพูดนั่นออกมาเพราะว่ารักคงรู้สึกดีกว่านี้ แต่เธอกับเขาเพิ่งรู้จักกัน ไม่มีทางที่เขาจะรู้สึกแบบนั้นแน่ๆ เขาคงหมายถึงหวง เพราะเธอจะมาเป็นภรรยานั่นแหละ หรือไม่ก็คงอยากให้เธอทำตัวให้เหมาะสมนั่นเอง