สูตรรักคุณหมอ

ตอนที่ 3-1

หลังจากที่นรินดาเข้าใจว่าธีรภัทรคือผู้ชายที่ช่วยชีวิตเธอและเขาคือผู้ชายที่เป็นจูบแรกของเธอ แล้วเขาก็คอยมาช่วยดูแลเธอตอนป่วย เธอก็แอบชอบเขามาโดยตลอดโดยที่เขาเองก็ไม่รู้ เพราะเธอไม่เคยได้บอกเขาเลย แม้กระทั่งเพื่อนๆของเธอที่ไม่มีใครได้รับรู้เลยสักคน และตลอดสามสี่อาทิตย์ที่ผ่านมา ความรู้สึกของเธอและธีรภัทรมันก็เริ่มจะก้าวข้ามไปมากกว่าพี่รหัสน้องรหัสแล้ว และเธอวันนี้เธอก็มาซื้อกาแฟไปให้กับพี่รหัสที่แสนดีของเธอ

“พี่คะ เอากาแฟดำแก้วหนึ่งค่ะ แล้วก็เอาชาเขียวปั่นอีกแก้วค่ะ อ่อพี่คะ เอาขนมไทยสี่กล่องนี้ด้วยนะคะ ลงชื่อไวน์ค่ะ” นรินดาเดินไปสั่งกาแฟตามปกติพร้อมกับจ่ายเงินเสร็จสรรพ ก่อนจะไปนั่งรอที่มุมนั่งชิวๆของร้าน เพราะมันเป็นร้านที่เธอมาเป็นประจำตั้งแต่มาเรียนที่นี่ แต่พอเธอหันไปมองด้านนอกร้านก็ถึงกับอึ้งกับหนุ่มหล่อที่กำลังจะเดินเข้ามาในร้าน

“หูย โคตรหล่อเลยอ่ะ แม่ง คนอะไรหล่อไม่เกรงใจมดลูกฉันเลย อ้าย” นรินดาคิดในใจไปก็กลืนน้ำลายลงคอทันที แล้วมองหนุ่มหล่อที่กำลังเดินเข้ามาแบบไม่ละสายตา เพราะดูรวมๆแล้วเขาคือผู้ชายที่เพอร์เฟคสำหรับเธอเลย นี่แหละสเปคของอีไวน์ หุ่นล่ำๆ สูงๆ ขาวๆ ดั้งโด่งๆแบบนี้เลย

“หูยแกหล่ออ่ะ ขาวตี๋น่ารักอ่ะแกดูนู้นสิ” สาวๆโต๊ะข้างพูดขึ้นมาแบบไม่แคร์ จนนรินดาหันไปมองแล้วก็ยิ้ม เพราะเป็นเธอเธอก็จะพูดออกมาแบบนี้แหละ แต่ไม่ได้ ในใจเธอมีแค่พี่ธามเท่านั้น คนอื่นก็ค่อยมองเป็นอาหารตาก็ได้

“สวัสดีค่ะ รับอะไรคะ” พนักงานในร้านรีบพูดต้อนรับหนุ่มหล่อแล้วก็ยิ้มให้แบบปากจะฉีกอยู่แล้ว แต่หนุ่มหล่อก็ยังคงทำหน้านิ่งและท่าทางเมินเฉย พร้อมกับมองไปที่ตู้เค้ก

“ผมเอาขนมไทยสี่กล่องนั้น แล้วก็เอาชาเขียวแก้วหนึ่งละกัน” ปากรณ์เอ่ยบอกพนันงานไปแล้วก็มองดูเมนูขนมในร้านที่เขาจะซื้อไปให้กับผู้เป็นป้า

“เสียงยังหล่อเลยอ่ะ พี่ธาม ขอนอกใจพี่ห้านาทีนะคะ นาทีนี้ไวน์ไม่ไหวแล้วจริงๆ เขาสเปคไวน์เลย” นรินดาที่แอบมองอยู่ก็พูดในใจไป แล้วกัดฟันมองหนุ่นคนนั้นแบบเขินๆ เพราะตั้งแต่มาเรียนที่นี่ก็พึ่งเจอช้างเผือกก็วันนี้แหละ

“อ่อ ต้องขอโทษจริงๆนะคะ ขนมไทยลูกค้าท่านนั้นสั่งไว้ก่อนหน้านี้แล้วค่ะ รับอย่างอื่นแทนได้ไหมคะ” พนักงานเอ่ยบอกไปแบบขอโทษ แล้วมองหน้าหนุ่มหล่อที่ยังคงเฉยๆอยู่

ปากรณ์ก็หันไปทางผู้หญิงที่พนักงานทำมือชี้ไป แล้วก็สบตากับหล่อนเข้าพอดี แล้วมันก็เหมือนกับไฟฟ้าช๊อตเขา เพราะผู้หญิงตัวเล็กตาโต หน้าตาจิ้มลิ้มแบบใสๆ กำลังนั่งมองเขาอยู่ พอเธอเห็นเขาก็ยิ้มออกมาแบบเป็นมิตร จนเขามองไปอย่างเพลินสายตา และพูดได้คำเดียวเลยว่า “สวย” สวยแบบใสๆจนเด่นกว่าสาวๆที่นั่งอยู่ในร้านนี้ซะอีก

“เขามองเราทำไมเนี่ย แม่ง ยิ้มอ่อยไปก่อนละกัน” นรินดาเห็นหนุ่มหล่อหันมามองที่เธอ เธอก็ยิ้มส่งให้เขาไปแบบอ่อยสุดฤทธิ์

“อ่อยเกินเบอร์ไปแล้วเม่คุณ” ปากรณ์พูดในใจไปก็รีบหันกลับมาพูดกับพนักงานต่อ เพราะเธอเล่นส่งยิ้มมาให้เขาแบบอ่อยสุดๆ จนเขาเองที่ต้องเขินที่ถูกมองแบบนั้น ทั้งที่กับผู้หญิงคนอื่นเขายังไม่เคยเขินอายแบบนี้เลย

“อะไรอ่ะ คนอุตส่าห์อ่อย ไม่สนใจเลยหรือไงเนี่ย” นรินดาคิดไปแบบเสียดาย ก็เลยทำหน้าทำตามองไปที่หนุ่มหล่อแบบถอนหายใจแรงๆ เพราะนานๆจะเจอคนถูกใจ แต่เขากับเล่นตัวซะนี่ แต่ก็อย่างว่าแหละ หล่อๆ ไม่เล่นหูเล่นตาสาวๆก็คงจะมีแฟนแล้วนั่นแหละ

“งั้นเอาอะไรมาก็ได้ครับสักสี่อย่าง” ปากรณ์พูดบอกไปก็พยายามไม่หันไปมองเธอ ไม่งั้นคงได้ปล่อยไก่ที่นี่แน่ๆ สาวๆคนอื่นก็มองเขาแล้วอ่อยเหมือนกับเธอ แต่ทำไมสายตาของเขาถึงรู้สึกสนใจเธอนักนะ ทั้งที่เธอก็แค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง

“ได้ค่ะ คุณลูกค้าชื่ออะไรคะ” พนักงานถามไปเพราะต้องเขียนชื่อติดแก้วที่เขาสั่งน้ำดื่มให้ไป

“ปาร์คครับ” ปากรณ์พูดบอกไปก็จ่ายเงินให้กับพนักงาน แล้วเขาก็เดินไปนั่งอีกฝั่งหนึ่ง แต่เขาก็ยังหนีไม่พ้นสายตาของสาวๆที่มองอยู่ดี ส่วนสาวสวยคนนั้นเขาก็มองไม่เห็นเธอแล้ว เพราะมีเสาบังอยู่

“คุณไวน์คะ ของครบแล้วค่ะ ” พนักงานก็เอ่ยเรียกชื่นรินดาออกไป เธอก็รีบลุกไปทันที ก่อนจะเดินไปที่พนักงานด้วยรอยยิ้มสดใสแบบเป็นกันเอง

“ตัวก็น่ารัก ชื่อก็น่าชิม หึๆ ของจริงจะอร่อยไหมนะ” ปากรณ์คิดไปก็แอบคิดลามกอยู่ในใจ ว่าถ้าเขาได้ลองชิมเธอจริงๆมันจะอร่อยเหมือนกับชื่อของเธอไหมนะ “ไวน์” เป็นชื่อที่ฟังแล้วเข้าหูจริงๆ

“ขอบคุณค่ะพี่ ไว้มาอุดหนุนใหม่นะคะ อ่อพี่คะ ช่วยเอาขนมนี่ใส่ถุงให้ผู้ชายคนนั้นด้วยนะคะ แบ่งๆกันเห็นเขาเองก็อยากกิน” นรินดาพูดกระซิบกับพนักงานที่เธอพูดคุยด้วยเป็นประจำไป ก็เอากล่องขนมออกให้กับพนักงานสองกล่อง

“แม๋น้องไวน์เห็นเขาอยากกิน หรือว่าเห็นเขาหล่อกันแน่คะ อิอิ” พนักงานพูดแซวไปแบบขำๆ แบบสนิทสนม

“ฮ่าๆ รู้ดีนะพี่เนี่ย ไวน์ไปแล้วค่ะ ฝากด้วยนะคะ” นรินดาพูดบอกไปก็ยิ้มอย่างน่ารัก ก่อนจะเดินถือกาแฟและชาพร้อมกับขนมออกไป ก่อนจะใช้สายตาแลมองหนุ่มหล่ออีกครั้งก่อนจะออกไป ขอมองให้ชื่นใจทีเถอะ ไม่รู้เมื่อไหร่จะได้เจอกันอีก

ปากรณ์ก็แลสายตามองเธอตั้งแต่เธอเดินไปแล้วเห็นเธอพูดกับพนักงานแบบสนิทสนมแล้ว เขาก็เห็นเลยว่าผู้หญิงคนนี้มีความน่ารักและความสดใสอยู่ในตัว แถมรอยยิ้มที่ยิ้มออกมาก็ยังน่ารักมากด้วย ปากรณ์คิดไปแบบเผลอๆ จนสายตาของเขาและเธอประสานกันตอนที่เธอกำลังจะออกจากร้านไป พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่ส่งมาให้เขา

“คุณปาร์คคะ ของได้แล้วค่ะ” พนักงานพูดขึ้นแทรกความคิดของเขาพอดี ปากรณ์จึงรีบลุกขึ้นไปรับของ แล้วก็ขมวดคิ้วเมื่อเห็นกล่องขนมไทยอยู่ในถุงขนมของเขาด้วย

“เมื่อกี้คุณบอกว่าขนมนี่หมดแล้วไม่ใช่เหรอ” ปากรณ์ถามไปก็มองดูขนมในถุงไป เพราะก่อนหน้าพนักงานบอกว่าผู้หญิงที่ออกไปก่อนหน้านี้เหมาไปหมดแล้ว

“ใช่ค่ะ แต่พอดีน้องคนเมื่อกี้เขาฝากให้คุณน่ะค่ะ เขาบอกว่าแบ่งๆกัน” พนักงานเอ่ยบอกไปก็ยิ้ม แล้วมองหนุ่มตรงหน้าแบบชื่นชอบ

“อ่อ ขอบคุณครับ” ปากรณ์บอกไปก็รีบเดินออกมาจากร้าน แล้วมองหาผู้หญิงคนนั้นก่อนจะเห็นเธอขึ้นไปที่รถคันสีขาว แล้วขับออกไป เขาจึงรีบไปที่รถแล้วรีบขับตามไปทันที เพราะเขาไม่ชอบติดค้างอะไรใคร อย่างน้อยเธอให้ของเขามา เธอก็น่าจะเอาเงินไป

จากนั้นปากรณ์ก็ขับรถตามเธอมาจนถึงคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ แต่เธอก็ดันจอดรถแล้วเดินเข้าไปในคณะของเธอแล้ว เขาเองก็ช่างใจอยู่ว่าจะเอายังไงต่อ

“เอาวะ ไหนๆก็มาแล้ว เอาให้สุด” ปากรณ์พูดไปแบบคิดหนัก เพราถเขาไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน ปกติสาวๆเอาของมาให้เขาก็ไม่ได้สนใจจะตามมาคืนแบบนี้ แต่กับคนนี้เขาคิดว่าเขาเอามาคืนเธอจะดีกว่า คิดได้ดังนั้นปากรณ์ก็เลยดับเครื่องยนต์แล้วลงจากรถไปตามหาผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อว่า “ไวน์”

ด้านนรินดาที่ซื้อของไปฝากให้กับพี่รหัสก็เอาไปลงชื่อไว้แล้วฝากไว้กับพวกรุ่นพี่ที่จะเอาของไปให้กันเอง แล้วเธอก็ไปรวมตัวกับเพื่อนๆ ในกลุ่ม แล้วก็พูดเม้าท์กันแบบสนุกสนานจนกระทั่งเบญจาเข้ามาหาเรื่อง