“อย่าทำหน้าเหมือนกินยาขมขนาดนั้นได้ไหม” น้ำเสียงห้าวทุ้มเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา เลิกงานแล้วพราวตะวันรีบกลับมาเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าได้ครู่เดียว ไมเคิลก็โทรเรียกเธอลงมาหาเขาที่รถก่อนจะขับออกมาด้วยกัน แต่พราวตะวันก็ยังกลัวและเป็นกังวลอยู่จึงนั่งกอดกระเป๋าใบเล็กที่จุเสื้อผ้าใส่ทำงานและชุดนอนเพียงไม่กี่ชุดใส่มาเสียแน่น “ไอ้กระเป๋าเธอนั่นก็เอาไปวางที่เบาะหลังเสียก็ดีนะ นั่งกอดอยู่ได้”
เธอยื่นมือเอากระเป๋าไปวางที่ท้ายรถคันใหญ่ของเขาอย่างที่เขาสั่งโดยไม่สนว่าเขาจะใส่อารมณ์กับเธอหรือเปล่า เพราะตอนนี้เธอมัวแต่คิดเรื่องที่จะบอกหมิงลี่เฟยในหัวมากกว่า วันนี้เขาไม่ได้ขับรถสปอร์ตคันใหญ่ของเขามาอีกตามเคยเพราะว่าเขาต้องมารับเธอจึงไม่เลือกรถคันที่เป็นจุดสนใจคนมากนัก
“ฉันต้องไปค้างกี่คืนคะ ฉันไม่ได้เตรียมเรื่องไว้เลยว่าจะบอกเพื่อนยังไง”
“ทำไมเพื่อนเธอยุ่งชิบ จะทำอะไรทำไมต้องแคร์เพื่อน”
“ก็ฉันมีเพื่อนนี่คะ
