ผ่านไปอีกหลายวันกับการใช้ชีวิตอยู่อย่างน่าเบื่อในห้องนอนสุดหรูของเจ้าของไร่ซึ่งหญิงสาวไม่ได้รู้สึกคลั่งไคล้มันแม้แต่น้อย โดยแต่ละวันที่ผ่านมามัฑนาไม่มีสิทธิ์ที่จะย่างกรายออกไปจากห้องเลยแม้แต่น้อย เพราะโดนคนใจร้ายสั่งห้ามไว้เด็ดขาด
“ให้ฉันได้ออกไปทำงาน หยิบจับอะไรบ้างเถอะนะ” หญิงสาวเอ่ยขึ้นในขณะที่ชายหนุ่มกำลังนั่งจดจ่ออยู่กับเอกสารกองมหึมาตรงหน้า
“เพื่อเธอจะได้ไปอ่อยไอ้ตะวันอีกรึไง”สายตาคมเข้มภายใต้กรอบแว่นเลนส์ใสค้อนขวับ จนมัฑนาต้องรีบก้มหน้าหลบสายตานั้นอย่างรวดเร็วซึ่งนับตั้งแต่วันที่เธอขึ้นมาอยู่ในเรือนใหญ่นี้อีกครั้งเขาไม่เคยข่มเหงรังแกเธอเลยแต่ก็ไม่ยอมแยกที่นอนถึงแม้หญิงสาวจะอ้อนวอนให้ตายก็ตาม
“วันนี้ฉันจะเข้าในเมืองจะไปด้วยกันไหมล่ะ”เมื่อเห็นคนตัวเล็กนั่งเงียบ ชายหนุ่มจึงเสนอขึ้น จนหญิงสาวแทบไม่เชื่อราวกับว่าเธอฟังผิดไปทำไมเขาถึงเปลี่ยนไปราวกับคนละคนได้ถึงขนาดนี้
“ไปสิ ถ้าคุณอนุญ
