EP 13
1147 Words
Ex-Men: วันนี้คงกลับไปรับไม่ทันนะ เดี๋ยวจะให้คนมาส่งก็แล้วกัน
ตึ๊ง!
นั่งๆ ทำงานอยู่ ก็มีข้อความส่งมาทางแอปพลิเคชันไลน์ ไรยาเปิดดู แล้วก็เบะปากใส่หน้าจอ ก่อนจะวางมันลงแล้วทำงานดังเดิม ในใจก็คิดไปด้วยว่าถ้าเขาเห็นชื่อ Ex-Men ที่ Memory ไว้จะรู้สึกยังไงนะ ‘ช่วยไม่ได้ก็นายเป็นแบบนั้นจริงๆ นี่’
Ex-Men: อ่านแล้วไมไม่ตอบ
Ex-Men: สติ๊กเกอร์โคนี่ยิ้มโหด
เห็นมันดังรบกวนอีก เลยตัดใจวางมือจากงาน คว้าเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมมาเปิดอ่าน เสร็จก็พ่นลมออกจากปาก ด้วยความเบื่อ ก่อนจะส่งกลับไปด้วยท่าทีเซ็งนิดๆ
Rhyya: สติ๊กเกอร์นิ้วโป้ง
Ex-Men: ห้ามใช้สติ๊กเกอร์นี้กับผม รู้ไว้ด้วยว่าผมไม่ชอบ
Rhyya: สติ๊กเกอร์นิ้วก้อย ‘ไม่โอนะแบบนี้’
Ex-Men: นี่ก็ไม่ได้
Rhyya: สติ๊กเกอร์นิ้วกลาง
Ex-Men: สติ๊กเกอร์หน้าโหด ‘ฝากไว้ก่อนเถอะ’
Rhyya: อย่าลืมเอาคืนล่ะ
Rhyya: สติ๊กเกอร์สาวน้อยโบกมือ ‘บ๊าย บาย’
ยิ้มเย้ยกับหน้าจอ เพราะว่าจะไม่ไปกับคนของเขา แต่จะนั่งแท็กซี่ไปบ้านพ่อ หลายวันแล้วไม่ได้เจอหน้ากัน นอกจากวิดีโอคอลหาเกือบทุกวันเท่านั้น เมื่อถึงเวลาเลิกงาน เธอรีบเก็บกระเป๋า จะออกจากออฟฟิศทันที
“ย้าเสร็จแล้วเหรอ เรากำลังจะมาตามพอดี งั้นไปกัน”
งงไม่น้อย เมื่อเห็นพชิราสะพายกระเป๋าเดินมาพร้อมวายุส
“ไปไหนเหรอ”
“กลับบ้านไง พี่ฮั้นท์ให้มารับ แกไม่มีรถไม่ใช่เหรอ”
พชิราเน้นคำท้ายๆ คล้ายๆ จะจงใจจี้จุดอ่อนในความรู้สึก เลยส่งเสียงห้วนๆ ใส่
“มี แต่อยู่บ้าน ยังไม่ได้ไปเอา”
“รถเก่าๆ แบบนั้นไม่ต้องไปเอาร๊อก บ้านพี่ฮั้นท์มีเยอะแยะ จะใช้คันไหนก็ได้ ไปกันเลย หลานในท้องหิวแล้วนะ”
ไรยาค่อนข้างงงกับท่าทีเป็นมิตรแบบปุบปับของอีกฝ่าย แถมยังคว้ามือเธอเดินออกออฟฟิศไปอีก วายุสเดินคู่อีกข้าง คอยให้ภรรยาเกาะแขน
“ไม่ต้องไปส่งหรอก พอดีว่าจะนั่งแท็กซี่ไปหาคุณพ่อนะ แล้วจะเอารถกลับไปใช้ด้วย”
เพราะไม่อยากนั่งไปกับคนทั้งสอง ถึงจะบอกไม่ได้ว่าความรู้สึกที่แท้จริงเป็นยังไง แต่แน่นอน มันก็ยังมีความเจ็บช้ำฝังอยู่ลึกๆ ในเมื่อเธอกับวายุสรักกันมาหลายปี ไม่ใช่เรื่องง่าย หากจะตัดเขาออกไปจากใจ ยิ่งได้อยู่ใกล้ ก็ยากขึ้น
“ไม่ได้หรอก พี่ฮั้นท์สั่งให้เรา พาแกกลับไปส่งบ้านอย่างปลอดภัย ห้ามแวะไหน สงสัยจะหวงเมีย ไปกันๆ บอกแล้วไง ว่าหลานในนี้หิวข้าวแล้ว”
พชิราชี้ที่ท้อง แล้วรั้งแขนไรยาพาเข้าไปนั่งในรถ
“ไปเลยจ้ะที่รัก เดี๋ยวย้ากระโดดออกรถแล้วจะยุ่ง”
วายุสทำตามคำของภรรยาทันที ไรยาไม่รู้จะทำอะไรได้ ก็เลยโทรคุยกับพ่อเป็นการฆ่าเวลาแทน เพราะไม่อยากคุยกับคนทั้งสอง
“ที่รักจ๊ะ ขับเร็วกว่านี้หน่อยได้มั้ย ลูกหิวแล้ว”
“เร็วไม่ดีหรอก พีชท้องอยู่นะ อันตราย”
“แต่พีชหิว ลูกก็ด้วย”
“กินขนมรองท้องไปก่อนสิ ตอนออกจากออฟฟิศ เวย์เอาใส่ไว้ในกระเป๋าชิ้นหรือสองชิ้นนี่ล่ะ...”
แต่มันก็ช่วยได้ไม่มาก ก็ในเมื่อหู ยังคงได้ยินเสียงพชิราคุยกับสามี ด้วยน้ำเสียงออดอ้อน สายตาที่มองเขาก็หวานฉ่ำอยู่อย่างนั้น
“เป็นยังไงบ้างแก ชีวิตแต่งงานมีความสุขมั้ย พี่ฮั้นท์เอาใจเก่งเป็นพิเศษหรือเปล่า”
พชิราหันมาหาเธอ หลังจากคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้กับสามีไปพักใหญ่แล้ว
“ก็ไม่มีอะไร ปกตินี่”
ถ้าบอกว่าหวานฉ่ำก็คงโกหก เลยตอบแบบกลางๆ
“อุ๊ย ปกติอะไร ตอนทำงานฉันเห็นพี่ฮั้นท์ออกจะหวาน ไม่รู้หรือไงจ๊ะ ว่าหลายคนแอบอิจฉาย้านะ ที่ได้พี่ฮั้นท์เป็นสามี หล่อล้ำเทพเบอร์นั้น แต่อย่าเหมาฉันไปด้วยนะ ไม่อิจฉาหรอก เพราะว่าเวย์ ก็หล่อเกินต้าน ดีเลิศเกินเบอร์ ทำงานเก่ง เอาใจเก่ง ห่วงใย ดูแลฉันกับเบบี๋เป็นอย่างดีเลยล่ะ จริงไหมคะฮันนี่”
ถึงไม่อยากเห็น แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นภาพตรงหน้าของเธอก็คือ พชิราโน้มไปจูบแก้มสามี มันเจ็บไปทั้งแผงอก น้ำตาก็เหมือนจะไหลออกมา แต่พยายามห้ามไว้
“แถมยังขยันด้วยนะ ทำงานตั้งสองที่แน่ะ”
พชิราไม่ยอมแพ้ง่ายๆ เลยเจื้อยแจ้วต่อ ทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้อยากฟังสักนิด
“เวย์ทำงานให้พี่ฮั้นท์แล้วยังรับจ๊อบเป็นอาจารย์พิเศษให้มหาวิทยาลัยด้วยนะย้า นักศึกษา โดยเฉพาะสาวๆ ชอบวิธีสอนของเวย์มาก...”
ไรยาไม่ได้ยินพชิราพูดอะไรต่อจากนั้นอีก เพราะคำว่านักศึกษานั้น เหมือนเปิดวาร์ปช่องความคิดไปหาอีกช่วงหนึ่งของชีวิต ที่ให้เธอได้รู้รสชาติอันหลากหลาย ไม่ว่าจะเป็น หอม หวาน หรือขมขื่น จนบางครั้งเธอแทบไม่อยากตื่นขึ้นมาพบกับความเป็นจริงเลย
เจ้าของส่วนสูงร้อยเจ็ดสิบห้า ออกไปยืนข้างรถยุโรปป้ายแดงรุ่นล่าสุด ใกล้ๆ คณะบริหารธุรกิจ เอียดออกไปยืนอีกข้างของรถ ในมือหิ้วกระเป๋ากับถุงกระดาษสามใบไว้ด้วย
อ่อนผู้เป็นคนงานเก่าแก่ในครอบครัว มีหน้าที่หลายอย่างและหนึ่งในนั้นก็คือ ขับรถรับส่งให้คุณหนู โค้งกายลงเพื่อลา แล้วพารถใหม่เอี่ยมเคลื่อนออกไปอย่างรวดเร็ว เช้าๆ การจราจรในมหาวิทยาลัยค่อนข้างจะจอแจ
“คุณหนูไปนั่งตรงนั้นก่อนดีกว่าค่ะ ป้าจะได้มัดผมให้” เอียดบุ้ยหน้าไปทางม้านั่งใต้ร่มไม้
“ได้ค่ะ”
นักศึกษาสาวสวยในวัยใสยิ้มรับผู้เป็นคนงานเก่าแก่ และทำหลายหน้าที่เหมือนนายอ่อนสามี หนึ่งในหน้าที่นั้นคือแม่นมของเธอ ทุกเช้าจะมีทั้งสองมาส่ง ตั้งแต่เรียนอนุบาลยันมหาวิทยาลัย บางทีตื่นสาย เธอก็จะนั่งกินมื้อเช้าในรถ ให้เอียดทำผมไปด้วย จะถักเปียแบบต่างๆ หรือมัดหางม้า หรือทำอะไรก็แล้วแต่
เช้านี้เธอไม่ได้ตื่นสาย แต่ออกจากบ้านเร็ว มื้อเช้ายังไม่ได้กิน ผมก็ยังไม่เรียบร้อย แม่นมเลยนั่งถักเปียให้ระหว่างทาง ส่วนที่เหลือคือต้องใช้ผ้ากำมะหยี่สีชมพูพาสเทลเส้นเล็กๆ ผูกเป็นโบกับจัดทรง เสร็จก็พอดีกับอ่อนวนรถมารับเอียด
- Writer
