“ฉันโทร.ไปตามตำรวจมาที่ร้านแล้วค่ะ เตรียมตัวหาทนายได้เลย ถึงคุณจะมาสารภาพว่าข่มขืน ศาลอาจจะพิจารณาลดโทษให้คุณลงบ้างกึ่งหนึ่งที่สำนึกความชั่วแล้วเลือกกลับมาเปิดเผยความจริง แต่จำใส่หัวไว้เลย ฉันไม่มีวันอภัยให้หรอก”
สถานการณ์เวลานี้เริ่มตึงเครียดกว่าที่ฌอนคาดการณ์เอาไว้ ฌอนมองเสือสาวลูกติดที่เวลานี้ชักหน้าดุใส่เขา สีหน้าแดงระเรื่อ ราวกับมีความแค้นสุมอกที่เก็บเอาไว้มาหลายร้อยปี
“งั้นคุณจะต้องรู้สึกผิด แล้วพูดคำว่าขอโทษสามีขาดังๆ เพราะคืนนั้น ผมไม่ได้ข่มขืนคุณ”
ความโมโหทำให้เธอตะคอกใส่เขา “ไม่ข่มขืน พูดมาได้ยังไง” ในเมื่อเขายอมรับเองว่าเป็นคนที่ทำให้แพนตี้ของเธอฉีกขาดจนเธอตั้งท้อง ในขณะที่เธอไม่ได้สมยอม
แก้วมุกดาสบตาคมกริบมีเสน่ห์ที่จ้องตากลับราวกับจะยืนยันว่าเขากำลังพูดความจริง
“มันคือความจริง ผมไม่ได้ข่มขืนคุณ” ฌอนยังยืนกรานคำพูดเดิม
แก้วมุกดาพยายามคิดตาม ยืนนิ่งงันกับความรู้สึกย้อนแย้ง
