แม่แช่มฟังแล้วรีบกระวีกระวาดลุกขึ้นเดินตัวปลิวไปหยิบมาให้ตามคำสั่งทันที
“น้องจะใช้ช้อนส้อมรึ” ชรินทร์เองก็เอ่ยถามออกมาอย่างไม่แน่ใจ นึกว่าตัวเองฟังผิดไปเช่นกัน ตัวเขาเคยผ่านการศึกษาจากต่างประเทศมาก่อน ดังนั้นเขาจึงใช้ช้อนส้อมได้ชำนาญอยู่แล้ว แต่น้องสาวผู้เคยอยู่แต่ในบ้าน มิค่อยได้ออกไปไหนกับใครเขา ซ้ำเคยถนัดแต่ใช้มือเปิบข้าว กลับร้องขอช้อนส้อม ดูเป็นเรื่องผิดปกติวิสัยอย่างมากในความรู้สึกของเขา
“ลูกใช้ช้อนส้อมเป็นด้วยรึการะเกด” ท่านเจ้าคุณก็มีความรู้สึกไม่แตกต่างจากบุตรชาย มองบุตรสาวด้วยความฉงน เพราะดูเหมือนอีกฝ่ายจะมีเรื่องให้ท่านประหลาดใจขึ้นทุกขณะ
“นั่นสิคะท่าน” คุณบุษรินพูดผสมโรงด้วยน้ำเสียงหยันๆ ทั้งนึกหัวเราะเยาะอยู่ในใจ แค่ช้อนยังไม่รู้จะใช้เป็นหรือเปล่า ยังแค่นจะขอช้อนส้อม ที่แม้แต่ตัวเธอยังไม่กล้าลองใช้เลย เพราะกลัวตักข้าวตกๆ หล่นๆ ขายขี้หน้าเปล่าๆ
การะเกดยิ้มเล็กน้อยแต่ยังไม่ย
