ท่านชายดนัยเทพรังสรรค์ทรงได้ยินคำพูดแปลกๆ ที่ราวกับล่วงรู้ว่าในหทัยของท่านตอนนี้กำลังทรงคำนึงถึงสิ่งใดอยู่ ท่านสัญญากับพระองค์เองว่าจะต้องกลับมาหาหลวงตาชุ่มอีกครั้งในเร็ววันเพื่อทรงถามถึงปริศนาที่ทิ้งท้ายไว้นี้อย่างแน่นอน
“ขอขอบพระคุณหลวงพ่อมากนะคะที่เมตตาต่อหลานๆ ของดิฉัน” เสด็จพระองค์หญิงมีรับสั่งกับพระภิกษุชราอย่างซาบซึ้งในความเมตตา
“ไม่เป็นกระไรหรอกโยม วันนี้อาตมาคงต้องขอตัวพักผ่อนก่อน ขอสุขสวัสดิ์พิพัฒน์มงคลจงมีแด่โยมทุกคน”
“ถ้าอย่างนั้นดิฉันขอลาหลวงพ่อเลยนะคะ โอกาสหน้าจะเข้ามากราบเยี่ยมใหม่ค่ะ”
“อาตมายินดีต้อนรับ”
หลังจากออกมาจากอุโบสถ รสิกาก็นั่งเอ้เตอยู่บนรถม้าเพื่อกลับไปยังบ้านที่ไม่รู้ว่าเธอจะต้องอาศัยอยู่ต่อไปอีกนานเท่าไหร่ หญิงสาวมองถนนหนทางที่ไม่ค่อยจะคุ้นตาเอาซะเลย วัดชนะสงครามที่เพิ่งจากมาก็ช่างแตกต่างจากปัจจุบันโดยสิ้นเชิง แม้เธอจะไม่ค่อยได้มาทำบุญที่วัดสักเท่าไหร่ แต่
