บุษยาได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ นึกก่นด่าอีกฝ่ายอยู่ในใจ ถ้ารู้แล้วจะมาถามเพื่ออะไร พูดจาดูถูกเธอไม่พอ ยังพาดพิงไปถึงผู้เป็นแม่อีก นึกภาวนาให้อีกฝ่ายเปลี่ยนเรื่องพูดซะทีเถอะ เธอเบื่อจะพูดถึงเรื่องแสลงใจเหล่านี้เหลือเกินแล้ว และคำภาวนาของเธอก็ดูเหมือนจะได้ผล เมื่อจู่ๆ หม่อมราชวงศ์วิไลเลขาก็เบนหัวข้อสนทนากลับไปยังเรื่องเดิมอีกครั้ง
“พิมล ที่เธอบอกฉันว่าใครๆ ต่างก็พูดถึงงานวันเกิดของฉันน่ะ เป็นความจริงรึ”
“ก็ใช่น่ะสิจ๊ะ” พิมลตอบทั้งที่ในใจกำลังนึกยิ้มเยาะเพื่อนผู้แสนจะหัวอ่อนไม่ทันคนของเธอ ที่คงไม่รู้สินะว่าใครๆ ต่างก็โจษจันถึงงานวันเกิดที่ผ่านมากันจริงๆ แต่พูดเป็นทำนองว่าท่านชายรวีโชติจัดงานขึ้นราวกับงานสโมสรสันติบาต เพื่อกลบข่าวลือเรื่องฐานะที่กำลังยอบแยบเต็มทนของตัวเองต่างหาก ช่างไม่รู้ความนัยอะไรเอาซะเลย
ดวงหน้าของหม่อมราชวงศ์วิไลเลขาเกิดรอยยิ้มขึ้นทันที ทว่ารอยยิ้มดังกล่าวต้องสลายลงเมื่อฟังประ
