ตอนที่ 7
903 Words
หลังจากบทรักอันเร่าร้อนได้จบลง เขาก็เอ่ยแนะนำตัวกับฉัน
"ผมชื่อแผ่นดิน"
ค่ะ..."
"คุณอยากจะเรียกผมว่าอะไรก็แล้วแต่ แต่ส่วนมากผู้หญิงจะเรียกผมว่าเสี่ย"
"บัวเรียกว่าพี่ดินได้ไหมคะ" ฉันข่มความประหม่าแล้วถามออกไป เพราะฉันไม่ถนัดจริงๆ ถ้าต้องเรียกใครสักคนว่าเสี่ย
"อื้ม"
หลังจากนั้นทุกอย่างก็เงียบสงบ พี่ดินนั่งดื่มเหล้าอยู่ตรงโซฟา เขาดื่มมันราวกับกำลังดื่มน้ำเปล่าอย่างไงอย่างนั้น ส่วนฉันก็นั่งอ่านหนังสืออยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง พอดีเห็นหนังสือมันวางอยู่ฉันเลยหยิบขึ้นมาอ่านฆ่าเวลาไปงั้น
"ผมจะไม่อยู่กับคุณที่นี่ และห้องนี้ผมยกให้คุณ" เขาเอ่ยทำลายความเงียบ ก่อนจะวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะแล้วเดินมาหาฉัน พี่ดินจับปลายคางฉันให้เงยหน้าขึ้นไปมองเขา จากนั้นเขาก็กดจูบลงมาที่ริมฝีปากฉันแผ่วเบา ก่อนจะหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ
"อื้อ..." ฉันร้องท้วงพี่ดิน เขาเป็นบ้าอะไรอยู่ดีๆ ก็กัดปากฉัน มันเจ็บนะ เขาไม่คิดว่าฉันจะเจ็บบ้างเลยหรือไง แต่ก็นะเขาซื้อฉันมาแล้วนี่ เขามีสิทธิ์ในร่างกายของฉัน จะทำยังไงกับฉันก็ได้ อย่างงั้นใช่ไหม พี่ดินถอนจูบออกแล้วจ้องหน้าฉัน มือหนาของเขาก็ลูบไล้อยู่ตรงขาอ่อนฉันไปพลางๆ
"ถ้าคุณทำให้ผมพอใจ ผมให้คุณได้ทุกอย่างกอบัว"
"ถ้าบัวทำให้พี่ดินพอใจ พี่ดินก็จะให้บัวกลับบ้านใช่ไหมคะ" ฉันถามเขาอย่างมีความหวัง ถ้าเป็นแบบนั้นจริงฉันจะยอมเขาทุกอย่าง ฉันจะได้กลับไปอยู่บ้านกับแม่กับน้อง
"คุณอยากกลับผมก็ไม่ห้าม แต่คุณต้องกลับมานอนที่คอนโด"
"งั้นพรุ่งนี้บัวขอไปหาแม่ที่บ้านนะคะ^_^" ฉันคลี่ยิ้มหวานให้เขา หวังว่าเขาจะไม่ห้ามฉันนะ
"อยากจะไปก็ไป เดี๋ยวผมให้ลูกน้องพาไปก็แล้วกัน" เขาพูดออกมาอย่างเรียบง่าย
"ค่ะ^_^"
"กฎของการเป็นเด็กที่ผมซื้อมา คือคุณห้ามยุ่งเรื่องส่วนตัวของผม"
"ค่ะ บัวจะไม่ยุ่ง"
"ห้ามยุ่งกับผู้ชายคนไหน เพราะผมไม่ชอบ ถ้าผมยังไม่เบื่อก็อย่าแม้แต่จะคิด"
"ค่ะ..."
"ห้ามวุ่นวายกับผู้หญิงของผมทุกคน"
"ค่ะ..."
"ผมจะมาหาคุณ อาทิตย์ละครั้ง หรือไม่ก็บ่อยกว่านั้น....ถ้าผมต้องการคุณ" สิ้นสุดคำพูดเมื่อครู่ที่เขากระซิบบอก พี่ดินก็งับเข้าที่ใบหูฉันเบาๆ หนึ่งที ทำเอาขนฉันลุกซู่ไปทั้งตัว
"ถ้าจะออกไปไหนก็บอกให้ลูกน้องที่เฝ้าหน้าประตูพาไปก็แล้วกัน" ฉันพยักหน้าหงึกๆ ตอบกลับพี่ดินอย่างเขินอาย
"นี่บัตร วงเงินไม่จำกัด" พี่ดินยัดบัตรเครดิตใส่มือฉันอย่างคนใจกว้าง เขายืนขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรอีก ฉันได้แต่มองตามแผ่นหลังของพี่ดินไป แค่แผ่นหลังของเขาก็ดึงดูดสายตาฉันมากขนาดนี้แล้ว เขาดูเป็นผู้ชายที่เข้าถึงยากนะ คำพูด อารมณ์และแววตาของเขาก็ดูเย็นชา แต่เวลาอยู่ด้วยทีไรใจฉันมันไม่อยู่กับร่องกับรอยเลย นี่ฉันเป็นอะไรของฉันกันนะ...
หลังจากที่พี่ดินออกไปแล้ว ฉันก็ลุกขึ้นไปเปิดตู้เย็นดู ทว่ามันไม่มีของอะไรที่พอจะเอามาทำอาหารได้เลย มีแต่เบียร์แช่เต็มไปหมด แกร่ก! ฉันเปิดประตูห้องออกมา ผู้ชายที่เฝ้าประตูห้องอยู่ก็หันมามองฉันทันควัน
"คุณกอบัวจะไปไหนครับ" ชายหน้าประตูเอ่ยถามฉันอย่างสุภาพ
"บัวจะไปซื้อของมาทำกับข้าวค่ะ พาบัวไปหน่อยนะคะ^_^"
"ครับ"
ณ ตลาดสด
"ไม่ต้องตามบัวไปก็ได้ค่ะ บัวซื้อของแค่แป๊บเดียว"
"ไม่ได้ครับ เสี่ยสั่งไว้"
"ก็ได้ค่ะ" ฉันไม่แย้งอะไรอีก ก้าวขาเดินลงจากรถแล้วเดินเข้าตลาดไป โดยที่ลูกน้องของพี่ดินคอยเดินตามหลังอยู่ไม่ห่าง
"อะ..." ฉันอุทานออกมาเบาๆ เมื่อจู่ๆ ก็มีมือนึงมาจับมือฉันที่กำลังเอื้อมไปหยิบผักบนแผง
"ขอโทษครับ" พูดเสร็จเขาก็รีบชักมือตัวเองออกจากมือฉันทันที พอฉันหันไปมองคนที่เอ่ยขอโทษเมื่อกี้ก็ทำเอาตะลึงไปหน่อยนึง...เพราะเขาคือผู้ชายคนนั้น คนที่ฉันเดินชนในวันนั้นนั่นเอง
"คุณ^_^" ฉันยิ้มจางๆ ให้เขาแทนคำทักทาย
"เจอกันสามครั้งแล้วนะครับ ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไร" เขาส่งรอยยิ้มหวานให้ฉันกลับมา พรึ่บ! จู่ๆ พี่ผู้ชายที่เป็นลูกน้องของพี่ดินก็รีบเข้ามายืนบังหน้าฉันเอาไว้ราวกับกำลังคุ้มกัน
"นี่คือผู้หญิงของเสี่ยดิน ผมว่าคุณเดเนียลอย่าเข้ามายุ่งเลยจะดีกว่านะครับ" เอ๊ะ เขารู้จักผู้ชายคนนี้ด้วยเหรอเนี่ย ฉันได้แต่ขมวดคิ้วมองเขาสองคนสลับกันอย่างสงสัย
- Writer
