"ซื่อหยู....จักรพรรดิจำเป็นจะต้องคัดเลือกสาวงามเข้ามาในวังหลวงถึงห้าร้อยนาง เช่นนี้จักรพรรดิลำบากเจ้าแล้ว สตรีใดงดงามนัก เจ้าย่อมเลือกเฟ้นแทนสวามีเจ้าไปตามสมควรเถิด "
ร่างหนาแย้มยิ้มละไม ซื่อหยูกระพือขนตาขึ้น เหลือบสายตามองไปที่องค์จักรพรรดิ ด้วยความเหนื่อยหน่ายใจในคราหนึ่ง และค้อมกายลงน้อยๆอย่างงดงาม
"รับด้วยเกล้าเพคะฝ่าบาท "
ร่างหนาฉีกยิ้มส่งไปให้นาง ซื่อหยูปรายสายตามองไปอีกคราหนึ่ง และก้าวขาขึ้นเกี้ยวดั้นเมฆาไปอย่างงดงามนัก สตรีทุกนางล้วนไฝ่ฝันขึ้นไปชมผืนฟ้าซักคราหนึ่ง แต่ทว่า...เกี้ยวนี้นั้นรองรับผู้คนแค่เพียงสาม..องค์จักรพรรดิ รัชทายาทและองค์จักรพรรดินี นอกนั้นแล้วผู้ใดอย่าได้ฝัน มีเพียงรถม้าย่อมดีนักหนา ย่อมดีกว่าเดินไปเองอย่างยิ่งนัก
ในวังหลังศึกแห่งบุบผชาติย่อมมิมีทางจบสิ้นลง วังหลวงคัดสตรีเข้ามาในวังหลังทุกๆปี บุรุษจักรพรรดิมีสตรีงดงามนับร้อยนับพันนาง ทุกๆวันซื่อหยูต้องคอยรั
