กุมภัณฑ์ซ่อนรัก

ตอนที่ 5 ความซวยมาเยือน Past 1

“ยัยเด็กคนนี้ พ่อแม่ให้ส่งไปเรียนหนังสือ นี่อะไรเสื้อผ้าในตู้ มีแต่ชุดไปเที่ยว ไหนจะชุดแหวกอก กระโปรงสั้นจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน” เขาบ่นงึมง่ำ ๆ ก่อนจะดึงผ้าพวกนั้นออกมากองบนพื้นที่ละชุด จนเหลือเสื้อผ้าเพียงไม่กี่ชุดที่เขาจะพอใส่ได้

เสื้อยืดคอกลมสีเทา กับกางเกงขาสั้น และเป็นกางเกงขาสั้นสำหรับผู้หญิง เขาเห็นดังนั้นจึงจับมันฉีกออกเป็นชิ้น ๆ

“เด็กสมัยนี้ไม่รักนวลสงวนตัวกันเลย ข้าจะจับเผาให้ไม่เหลือซาก” ว่าแล้วเขาก็หยิบกางเกงวอมสีดำที่เขาพอจะใส่ได้ สวมใส่ลงไป

พลางเหล่สายตาไปทางหญิงสาวที่คงนอนหลับใหลไม่ได้สติอยู่บนเตียงนอน สายตาดุดันด้วยความโมโห ในจังหวะเดียวกันนั้น เขาก็ก้มลงหยิบเสื้อผ้าเหล่านั้นมากองไว้ที่หน้าระเบียง พร้อมกับกับเผ่าเสื้อผ้าให้เป็นจุณ ทว่าเขาแอบใช้คาถาโดยที่ไม่ต้องพึ่งอุปกรณ์ของโลกมนุษย์

“อยากรู้นัก ว่าไม่มีเสื้อผ้าพวกนี้แล้ว เจ้าจะใส่อะไรไปอ่อยผู้ชาย” เขาบ่นพลางในขณะที่สายตาจดจ้องไปยังเปลวเพลิงสีแดงที่แผดเผาเสื้อผ้าของหญิงสาว

เมื่อกุมภัณฑ์ได้เผาเสื้อผ้าไม่เหลือซากแล้ว เขาก็จัดแจงตนเองลงนอนบนโซฟาตัวเดิม โดยที่เขานอนเหยียดขาจนสุด แต่ถึงอย่างไร โซฟาตัวนี้มันก็คับแคบสำหรับเขาอยู่ดี

“อ๊ายยยยย” เสียงกรีดร้องของโมราห์ดังขึ้นมาจากห้องนอนของเธอ จึงทำให้ชายหนุ่มที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนโซฟา จึงค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้นเพราะเสียงของเธอ

“อารายยย เสียงดังแต่เช้าเชียว หาว~~~” กุมภัณฑ์ลุกขึ้นจากโซฟา ปากหาวหวอด ๆ ส่วนมือข้างที่ถนัดขยี้เข้าไปที่ดวงตา เพื่อปัดไล่ขี้ตาให้หลุดออก พลางสาวเท้าก้าวขาไปยังห้องนอนซึ่งอยู่ใกล้ ๆ

“เสื้อผ้าของหนูหายไปไหน” โมราห์ที่มีผ้าขนหนูสีชมพูห่อหุ้มร่างกายเอาไว้ กับตู้เสื้อผ้าที่ถูกเปิดออกด้วยฝีมือของเธอเอง ริมฝีปากบางถามชายหนุ่มอย่างเขา พร้อมกับดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ที่เพ่งมองหาเสื้อผ้าที่อยู่ในตู้อันน้อยนิด

“ฉันเอาไปเผาทิ้งหมดแล้ว” ชายหนุ่มที่เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับเอนตัวพิงที่ขอบประตู ตอบหญิงสาวด้วยสีหน้าไม่ทุกร้อนอะไร

“เผา? เผาเสื้อผ้าของหนูทำไม ในนั้นมีชุดทำงานของหนูอยู่นะ ไอ้ผู้ชายบ้า ไอ้งี่เง่า นี่มาอยู่แค่คืนเดียวมาเผาเสื้อผ้าแล้ว ถ้าอยู่เป็นเดือน ไม่เผาคอนโดฯ นี่ทิ้งหรือไง” โมราห์ค่อย ๆ ย่นก้นลงนั่งบนเตียง ด้วยสีหน้าหมดอาลัยตายอยาก

“เป็นสาวเป็นแซ่ แต่งตัวอย่างกับออกไปหาเหยื่อ ฉันก็ต้องเผาทิ้งมั้ย” กุมภัณฑ์ที่ยืนกอดอกอยู่หน้าห้อง ผมเผ้าที่ดูยุ่งเหยิง

“มันใช่หน้าที่มั้ยล่ะ พ่อแม่ก็ไม่ใช่ ทำมาเป็นเจ้าข้าวเจ้าของไปได้” โมราห์ที่นั่งหน้ามุ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ไปทางเขา

“มันก็หน้าที่ของฉันเหมือนกันนะ ยัยเด็กบ้า ไปแต่งตัวได้แล้วไป เดี๋ยวก็ไปเรียนสายหรอก” เขาว่าพลางสาวเท้าจะหันหลังกลับ

“หนูมีเรียนบ่าย สาย ๆ ค่อยออกไปก็ได้ ว่าแต่พี่กุมภ์เหอะ ไม่ไปทำงานเหรอ” ด้วยความสงสัยเธอ เลยเอ่ยปากถาม

“ไม่! หน้าที่ของฉันคือดูแลเธอ ยัยเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม” เขาว่าพลางสาวเท้าก้าวเดินออกไป

“เดี๋ยว ๆ แล้วหนูไม่อยู่ห้อง จะไม่ไปไหนเหรอ” เธอถามอีกครั้ง

“ไปซิ ไปหาสาว ๆ ไง ว่าแต่ แถวนี้มีผู้หญิงน่ารัก ๆ มะ” ว่าแล้วเขาก็เอี้ยวตัวหันกลับมาหาโมราห์เกือบจะทันที

“หนูไม่รู้จักหรอกค่ะ ว่าแต่เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นคะ ทำไมจู่ ๆ โมราห์ถึงมานอนบนเตียงได้” เจ้าตัวใช้นิ้วจิ้มไปที่คางและพยายามนึก

“อยากรู้เหรอว่ามาอยู่บนเตียงได้ยังไง ฉันจะทวนความจำให้” กุมภัณฑ์ว่าพลางสาวเท้าไปหาหญิงสาวที่ตอนนี้นั่งอยู่ขอบเตียง โดยที่ร่างกายมีแค่ผ้าขนหนูคลุมร่างกายเอาไว้ ส่วนบนศีรษะมีผ้าผื่นเล็กคลุมผมเอาไว้ด้วยเช่นกัน

“เดี๋ยว ๆ” หญิงสาวที่นั่งอยู่ขอบเตียง กลับลุกพรวดพราดออกจากเตียงนอน ทำให้ผ้าขนหนูที่ห่อร่างกายของเธอเอาไว้ กลับร่วงลงบนพื้น

“ไม่ต้องอ่อยขนาดนี้ก็ได้มั่ง” กุมภัณฑ์ที่ยืนมองร่างกายอันเปลือยเปล่าของหญิงสาว ที่เขาเห็นของเธอทุกสัดส่วน

หน้าอกกลมมนขาวธรรมชาติ หน้าท้องแบนราบที่ขาวเนียน และเนื้อสาวที่เห็นแค่ส่วนนูน มีป่าปกคลุมขึ้นมาเพียงเล็กน้อย

“อ่อย? อ่อยอะไร หนูไม่ได้อ่อย” หญิงสาวไร้เดียงสาเอ่ยปากถามเขา แต่ชายหนุ่มบุ้ยปากลงไปบนพื้น ก่อนจะพบว่าผ้าขนหนูของเธอมันไม่ได้ปกปิดร่างกายของเธอแล้ว “อ๊ายยยยยย” เธอกรีดร้องจนสุดเสียง พลางเอาแขนมาปกปิดความสาวเอาไว้ พลางงอตัวให้พ้นจากสายตาของเขา

“ฉันเห็นหมดแล้ว จะอายทำไม อีกอย่างเล็ก ๆ แบบเธอมันไม่ทำให้ฉันนึกอยากจะปลุกปล้ำเธอหรอก ยัยเด็กน้อย” กุมภัณฑ์ว่าพลางสาวเท้าออกจากห้องนอนของหญิงสาว

“กรี๊ดดดดด” โมราห์ทำได้เพียงกรีดร้องใส่หลังเขา ก่อนจะเห็นว่าเขาได้หายไปจากการมองเห็นของเธอ เจ้าตัวจึงรีบเอาผ้าขนหนูมาห่อหุ้มร่างกายตามเดิม พร้อมกับสาวเท้าปิดประตูดัง ปัง!