CHAPTER 12
ฉันขับรถเอื่อยไปบนท้องถนนอย่างไร้จุดหมาย น้ำตามันหายไปไหนหมดก็ไม่รู้ หรือบางทีฉันอาจจะปลดปล่อยมันออกมาจนหมดแล้วก็ได้ ทั้งที่อยากให้น้ำตามันไหลออกมาอีกสักหน่อยแท้ๆ เพราะถ้าไม่มีน้ำตามาเป็นตัวช่วยในการระบายความเจ็บปวดขนาดนี้ หัวใจของฉันมันก็คงจะฝืนรับต่อไปไม่ไหว
‘ตอนที่เธอวิ่งร้องไห้ออกไป ตรงนี้มันก็เจ็บขึ้นมา ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ -_-‘
เหตุการณ์เมื่อวานฉายย้อนกลับมาในหัวทีละลำดับ ภาพใบหน้าจะหลับไม่หลับแหล่อยู่ตลอดเวลาของเขา นัยน์ตาเนือยๆกับริมฝีปากเรียบตึงที่ไม่ค่อยจะยอมอ้าปากถ้าไม่ใช่เรื่องกิน ทุกอย่างมันยังคงชัดเจนอยู่ในใจของฉัน
‘ฉันชอบเธอ’
“นี่คือคำว่าชอบของนายใช่มั้ย นายชอบฉันแค่นี้เองใช่มั้ย”
นี่ฉันอกหักแล้วสินะ… ภายในไม่กี่เดือนฉันโดนผู้ชายหักอกถึงสองครั้งสองครา จะว่าไป…ฉันคบกับอาจารย์เควินอยู่นี่นา ส่วนกับหมอนั่นก็ยังก้ำๆกึ่งๆอยู่ แต่ไม่ว่ายังไงฉันก็โดนเขาทำให้เจ็บปวด
