CHAPTER 17
“แล้วเราจะทำอะไรกันดีล่ะ”
ฉันหันไปถามโอยะรันเมื่อพวกโรมิโอทักซิโด้พากันออกไปจนหมดแล้ว ตอนนี้เราสองคนนั่งเงียบเป็นป่าช้าอยู่ที่โซฟาตรงข้ามกัน
“นะ…นั่นสิ!”
“นี่…ทำไมต้องเสียงแข็งแบบนั้นด้วยล่ะ โกรธอะไรฉันหรือไง”
“ปะ…เปล่า!”
แน่ใจนะว่าเปล่า -*- น้ำเสียงกับหน้าตาคิ้วขมวดเป็นเลขแปดแบบนั้นมันตรงกันข้ามกับสิ่งที่พูดอย่างสิ้นเชิงเลย
“งั้นไหนลองยิ้มซิ ยิ้มหวานๆให้ดูหน่อย”
โอยะรันนิ่งไปเมื่อฉันพูดจบ ส่วนฉันก็จ้องหน้าเธออย่างใจจดใจจ่อรอที่จะดูรอยยิ้มจากยัยผู้หญิงที่มีแต่ไอปิศาจแผ่ซ่านไปทั่วคนนี้ ผ่านไปได้ครู่ใหญ่ โอยะรันที่เอาแต่ก้มหน้าก็ค่อยๆฉีกปากยิ้มออกช้าๆ
พะ…พับผ่าสิ! เกิดมาเพิ่งเคยเห็นคนที่ยิ้มได้น่ากลัวขนาดนี้เป็นครั้งแรก T^T รอยยิ้มต้องคำสาปชัดๆเลย
“ปะ…เป็นไง!”
“ยังมีหน้ามาถามอีกเรอะ! ฉันให้เธอยิ้มหวานๆ ไม่ใช่แสยะยิ้มเหมือนจะขู่ฆ่าแบบนั้น!”
“ปะ…เปล่านะ! ไม่ได้ขู่ฆ่าสัก
