ตอนที่ 3 คำอธิษฐาน 2
313 Words
“โอ๊ย!!!” เสียงทุ้มห้าวร้องดังลั่นที่ถูกดึงเครายาวสีขาวอย่างแรง
“ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ซานตาคลอสหัวขโมย ถ้าไม่ออกไปฉันจะแจ้งความเดี๋ยวนี้” ว่าจบก็กระตุกเคราขาวนั่นอีกที
“โอ๊ย! เดี๋ยวก่อน คุณหยุดก่อน คุณฟังผมก่อนสิ ผมไม่ใช่หัวขโมย” นิโคลัสร้องโอดครวญรีบจับมือเล็กนั้นไว้ก่อนที่เคราขาวจะหลุดติดมือเจ้าหล่อนไป นึกแค้นใจปู่สุดรักที่เนรมิตเคราขาว ๆ นี่ให้เขาไปด้วย ปู่นะปู่! แต่ถึงกระนั้นเขายังคงเชื่อว่าไอ้หนวดเคราขาวสีดอกเลาราวตาแก่นี่ไม่มีทางปิดบังความหล่อเหลาของเขาไปได้
เมธาวียอมหยุดดึงแต่ยังไม่ปล่อยมือ “แล้วคุณเข้ามาในห้องฉันทำไม” เธอเค้นถามความจริงด้วยดวงตาเอาเรื่อง ขนาดตัวที่ต่างกันอย่างเห็นได้ชัดทำให้ดูคล้ายลูกแมวน้อยที่กำลังข่มขู่ราชสีห์อย่างไรอย่างนั้น
“เอ่อ...” นิโคลัสอ้ำอึ้งไม่รู้ว่าจะตอบเธอว่าอย่างไร จะบอกว่าเอาของขวัญมาให้อย่างนั้นหรือ แล้วไหนล่ะของขวัญ ในเมื่อข้างในถุงมีเพียงความว่างเปล่าและกระดาษแผ่นหนึ่งเท่านั้น
ใช่แล้ว! กระดาษ!
ใบหน้าหล่อเหลาภายใต้หนวดเคราสีขาวรกรุงรังกระตุกยิ้ม
เมธาวีเห็นดังนั้นจึงยิ่งไม่ไว้วางใจ มือเล็กกำหนวดเคราขาวไว้แน่นเตรียมที่จะกระตุกมันอีกครั้ง แต่นิโคลัสรีบคว้ามือเธอไว้ก่อนที่เธอจะได้ประทุษร้ายเขาอีกครา
“เดี๋ยวก่อน” ซานตาคลอสหนุ่มรีบร้องห้าม เขาไม่อยากเจ็บตัวด้วยน้ำมือคนตัวเล็กอีก
“บอกฉันมาว่าคุณเข้ามาในห้องฉันทำไม” เสียงเล็ก ๆ ข่มขู่ มันไม่ได้ดูน่าเกรงกลัวเลยสักนิด กลับกันเธอดูคล้ายเด็กแก่นแก้วน่ารักเสียมากกว่า
- Writer
