บทที่4. ทั้งต้นทั้งดอก
1078 Words
“เมื่อเช้าก็ลืมถามว่าคุณพ่อจะกลับมากี่โมงจะได้เตรียมทำกับข้าวไว้รอ”
รินรดาพึมพำกับตัวเอง เมื่อนึกถึงคุณวิทยาที่สะพายถุงกอล์ฟออกจากบ้านแต่เช้าตรู่ ช่วงนี้คุณวิทยาก็มีอะไรแปลกๆ เหมือนกำลังปิดบังอะไรไว้ แม้เธอจะเป็นลูกแต่ก็เป็นเพียงลูกเลี้ยง ไม่กล้าถามอะไรออกไป เอาเถอะ! เสร็จงานครัวแล้วยังต้องจัดการเสื้อผ้าอีกสองตะกร้าอีก แล้วไหนจะรีดให้เรียบร้อยอีก เอาน่า! ชีวิตนางซินที่ไม่หวังรอเจ้าชายเอารองเท้าแก้วมาคืน เธอจะเข้มแข็งเพื่อไปให้ถึงฝันให้จงได้
ด้านคุณวิทยาที่ออกจากบ้านมาพร้อมถุงกอล์ฟ แต่ความจริงเขากำลังนั่งหน้าซีดเซียวอยู่ในห้องทำงานขนาดเล็ก เบื้องหน้าคือชายอายุประมาณสามสิบ ผิวขาวร่างอ้วนอยู่ในสูทเนื้อดีแม้ใบหน้าจะมีรอยยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ทำให้อีกฝ่ายหวาดผวา
“เงินที่คุณกู้จากเราไปไม่น้อยเลยนะครับคุณวิทยา” ชายสวมสูทประสานมือวางไว้ตรงหน้า “ทั้งต้นทั้งดอกก็ห้าล้านเข้าไปแล้ว คุณยังจะกล้ามาขอกู้เพิ่มอีกหรือครับ”
“แต่ผมมีความจำเป็นต้องใช้เงินจริงๆ ครับ” คุณวิทยาหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อ แม้แอร์จะทำงานเต็มที่แต่เขารู้สึกร้อนและอึดอัด “คุณโกศลกรุณาช่วยผมอีกสักครั้งเถอะครับ”
“ทำไมคุณไม่กู้ธนาคารล่ะ” ชายหนุ่มสวมเสื้อยืดสีดำยืนอยู่ด้านหลังชายต่างวัยผู้สวมสูทหรู “คุณมีบ้าน มีบริษัทก็เอาเข้าธนาคารก็สิ้นเรื่องเงินแค่ห้าล้านสิบล้านไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่”
“เอ่อ...ผมเอาบ้านเข้าธนาคารมาปีกว่าแล้วครับ” คุณวิทยาเช็ดเหงื่ออีกรอบ ไม่กล้าสบตากับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่สวมเสื้อยืดสีดำกับกางเกงยีนสีซีดจาง เขาเดาว่าชายคนนี้เป็นบอร์ดี้การ์ดให้โกศล เพราะเขาจะเห็นทั้งสองปรากฏตัวพร้อมกันเสมอ โดยเฉพาะเวลาที่เขามากู้ยืมเงินนอกระบบอย่างนี้
“ผมก็ไม่อยากใจร้ายกับคุณนะครับ” โกศลเอ่ยยิ้ม “แต่เราก็ไม่ใช่สถานสงเคราะห์ ถ้าคุณไม่ใช้หนี้เก่าจะมากู้เพิ่มผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน”
“ช่วงนี้ผมหมุนเงินในบริษัทไม่ทันจริงๆ ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นคุณก็ต้องหาอะไรมาเป็นหลักทรัพย์ค้ำประกันเราซิ”
“หลักทรัพย์?” วิทยาทำเสียงขึ้นจมูก “ถ้าผมมีหลักทรัพย์อะไรนั้นจะมากู้เงินพวกคุณเหรอ ทั้งบ้าน ทั้งรถ ผมก็เข้าไฟแนลไปหมดแล้ว”
ชายหนุ่มสวมเสื้อยืดสีดำหัวเราะในลำคอ เขาส่ายหน้าไปมาแล้วหยิบไอแพดที่วางตรงหน้าโกศลขึ้นมาแล้วสไลด์เรียกรูปภาพขึ้นมาปรากฏที่หน้าจอ เขาหันหน้าจอให้วิทยาดูภาพที่ปรากฏเป็นหญิงสาวสองคนในชุดราตรีแสนสวย สาวคนหนึ่งตัดผมบ็อบสั้นทันสมัยสไตล์เกาหลี ส่วนอีกคนเกล้าผมเป็นมวยเหนือท้ายทอยแซมดอกไม้สีน่ารัก สองสาวยิ้มหวานในงานเลี้ยงแห่งหนึ่ง และถ้าวิทยาจำไม่ผิดภาพนี้คือลูกสาวของเขา มาติกาและรินรดานั้นเอง
“นี่มัน...หมายความว่ายังไงครับ”
“หลักทรัพย์ไง” ชายหนุ่มพูดแทนโกศลที่พยักหน้ารับช้าๆ “คุณก็ส่งลูกสาวคนสวยของคุณมาเป็นหลักทรัพย์ค้ำประกันเงินกู้”
“คุณจะบ้าเรอะ! ใครเขาทำแบบนี้กัน! นี่ลูกสาวผมทั้งคน คุณจะเอาลูกผมไปทำอะไร”
“จะเอาลูกสาวคุณมาทำอะไรมันขึ้นอยู่กับความพอใจของคุณพิชญะ ฉายฉาน เจ้าของเงินกู้ที่คุณกู้ไปนั้นแหละ” ชายหนุ่มยิ้มเหี้ยมที่มุมปาก “ถ้าคุณยอมส่งลูกสาวคุณมาขัดดอกกับเราก่อน เราจะยอมให้คุณกู้เงินอีกห้าล้าน รวมเป็นทั้งหมดสิบล้าน”
“อะไร...อะไรนะ!”
“ลองคิดดูละกัน ถ้าลูกสาวคุณทำตัวดีๆ เราอาจจะยกหนี้ให้ก็ได้”
“พวกคุณมันบ้า! ผมไม่มีวันขายลูกกินหรอก!”
ชายสวมสูทผายมือไปทางประตู “งั้นก็เชิญคุณออกไปได้เลย และผมให้เวลาคุณห้าวันสำหรับการหาเงินมาจ่ายดอกเบี้ยให้เรา ไม่อย่างนั้นเรื่องของคุณได้เป็นข่าวหน้าหนึ่งแน่ๆ”
วิทยากัดฟันกรอดๆ แล้วรีบลุกออกมาอย่างหัวเสีย เสียงปิดประตูดังปัง! ไม่กี่นาทีต่อมาชายหนุ่มก็แหงนหน้าหัวเราะออกมา
“เล่นแบบนี้ไม่สนุกเลยนะคุณเพลิง” โกศล-ชายหนุ่มร่างอ้วนส่ายหน้าไปมาแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้ “ให้ผมออกหน้าแทนแบบนี้ผมก็กลายเป็นตาแก่ตัญหากลับกันพอดี”
“คนอย่างนายวิทยายังไงก็ต้องคลานกลับมาพึ่งเราอยู่ดี”
เพลิงหรือพิชญะ ฉายฉาน เศรษฐีหนุ่มอายุน้อยที่ไม่ค่อยมีใครรู้จักเท่าไหร่ เขามักหมกตัวทำงานอยู่ที่ไร่ในอำเภอเล็กๆ ในภาคอีสาน หน้าตาหนวดเครารุงรังไม่ชอบเข้าแวดวงไฮโซกับใคร ทำให้ไม่ค่อยมีใครรู้ว่าเขาคือพิชญะ ฉายฉาน เศรษฐีอันดับต้นๆ ของเอเชีย และแน่นอนว่าเงินแค่ห้าล้านหรือสิบล้านมันแค่ปลายเล็บเขาเท่านั้น
“อยากได้ลูกสาวเขา ทำไมไม่ไปจีบเขาดีๆ ละครับคุณเพลิง” โกศลบ่นเพราะเขามักถูกเข้าใจผิดว่าเป็นพิชญะ แท้จริงเขาเป็นเพียงหัวหน้าคนงานในไร่เท่านั้น แต่โกศลสนิทสนมกับครอบครัวของพิชญะมาตั้งแต่รุ่นพ่อ ทำงานบุกเบิกกันมาจนร่ำรวยถึงทุกวันนี้
“ผมไม่ได้อยากได้นี่” พิชญะยักไหล่ “แค่อยากได้หลักทรัพย์ค้ำประกันเงินกู้”
“เงินสิบล้านนี่ซื้อผู้หญิงบริการได้เป็นร้อยคนเลยนะเนี้ย”
“ก็บอกแล้วว่าไม่ได้อยากได้ผู้หญิง” พิชญะหัวเราะ “แค่คนบางคนควรถูกสั่งสอนเสียบ้างก็เท่านั้นเอง”
“ใครไปทำอะไรคุณไว้เหรอครับ” โกศลถามอย่างแปลกใจ
พิชญะไม่ตอบแต่เดินไปหยิบเสื้อเชิ้ตยีนมาสวมแล้วเดินมาหยุดทีประตู “กลับไร่เราดีกว่า ถ้าเขาอยากได้เงินเขาก็ส่งลูกสาวมาให้เราเองนั้นแหละ”
“มันจะดีเหรอครับคุณเพลิง”
“ดีหรือไม่ดีผมตัดสินใจเองได้”
- Writer
