หัวใจไอรีณร้าวระบมหนักขึ้น เมื่อได้ยินเสียงปิดประตูห้อง สมองน้อยๆ อันบอบช้ำมีเพียงความคิดเดียวว่า เลอันโดรกับณิชาภาคงเข้าไปต่อความสัมพันธ์อันเร่าร้อนกันในห้อง การกระทำของทั้งคู่ที่ตนเห็นอาจไม่ใช่ครั้งแรก มันคงเกิดขึ้นหลายต่อหลายครั้ง หรือตั้งแต่คืนแรกที่ณิชาภาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ เพราะนับแต่วันนั้นเลอันโดรไม่เคยมาหาเธออีกเลย แม้แต่หน้าบางครั้งเขายังไม่มอง
ตัวจริงเขามาแล้ว คงหมดหน้าที่ผู้หญิงชั่วคราวอย่างเธอ ความเจ็บปวดตอกย้ำซ้ำๆ จนเจ็บแน่น ดวงตาคู่สวยมีน้ำตาหยดไหลตามความรู้สึกที่ยากนักจะปัดเป่าให้พ้นไปจากจิตใจ ก้าวแต่ละก้าวเจ็บระบมเสมือนเดินอยู่บนลวดหนามก็ไม่ปาน
ทว่าในความเป็นจริงตรงกันข้ามกับความคิดไอรีณ ณิชาภาไม่ได้เข้าไปในห้องเลอันโดร เธอกำลังยืนกอดอกมองร่างไอรีณที่เดินไปยังห้องแองเจลิน่าด้วยรอยยิ้มสะใจ แม้ว่าจะหงุดหงิดไม่น้อยที่ถูกเลอันโดรผลักไสและปิดประตูใส่หน้า แต่ก็ถือว่าแผนกา
