ตอนที่5
1474 Words
(จอมทัพ)
“ถอดกางเกงให้เวนิสหน่อยสิคะ เวนิสร้อนจังเลย”
ไม่พูดเปล่าเวนิสยังดึงมือผมไปตั้งหมับเข้ากับลูกพีชนุ่มนิ่มด้านหลัง
“เธอเริ่มก่อนนะ”
“เร็วๆสิคะ”
ใบหน้าสวยแดงระเรื่อ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแอลกอฮอล์หรือเจ้าตัวร้อนจริงๆ
แต่ที่แน่ๆคือตอนนี้ผมทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว ผมพลิกตัวเวนิสกลับมาให้นอนอยู่ใต้ร่างผม
ก่อนจะค่อยๆดึงกางเกงเธอออก มืออีกด้านที่ว่างเอื้อมขึ้นไปปลดตะขอบราเธออย่าชำนาญ
“อ๊าา”
บอกตามตรงแค่เสียงเธอ ลูกชายผมก็แทบจะระเบิดแล้ว ผมเลื่อนปากไปกอบกุมเต้างามทั้งสองก่อนจะดูดดึงมันตามอารมณ์
“ซี๊ด ดูดแรงอีกสิคะ อ๊า”
“นิ่มชิบ”
ผมดูดดึงยอมปทุมเเรงขึ้นตามคำขอของเจ้าตัว มืออีกข้าง ค่อยๆเลื่อนไปสัมผัสดอกไม้งามด้านล่างเพียงแต่ผมสอดนิ้วเข้าไปหยอกล้อ คนตัวเร็วก็สะดุ้ง ตอดนิ้วผมแน่น
“อ๊าา ทำไมมัน อื้อ”
ใบหน้าสวยของเธอแปรเปลี่ยนหลายอารมณ์ในเวลาเดียวกัน เดี๋ยวเสียว เดี๋ยวทรมาน เดี๋ยวเหมือนเคลิบเคลิ้ม นั่นยิ่งกระตุ้นอารมณ์ผมมากขึ้นไปอีก
“ไม่ไหวแล้วอะ ขอใส่เลยไหวมั๊ย”
เวนิสพยักหน้าขึ้นลงก่อนจะใช้เขียนเรียวสองข้างรั้งคอผมลงมาจูบ
“อิอิ หน้าแดงเลย”
เวร นี่ผมหน้าแดงหรอวะ ปกติผมไม่เคยจูบกับผู้หญิงที่มีอะไรด้วยเลยแต่จะว่าไปจูบเมื่อกี๋มันทำให้ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
ผมสะบัดความคิดออกจากหัวเพราะมือเล็กเริ่มซุกซน จับลูกชายผมขึ้นลงอย่างสนุก
“เวนิส อ้ากว้างอีก”
ขาเรียวแยกออกกว้างตามคำสั่งผม ผมค่อยๆบรรจงสอดใส่ลูกชายเข้าไปในดอกไม้งามอย่างทะนุถนอม
“ซี๊ด อ๊า”
“อื้มม”
ผมครางในลำคอเสียงต่ำ จะว่าไปผมไม่เคยต้องทะนุถนอมใครขนาดนี้เลยแต่สำหรับเวนิส ผมทำรุนแรงกับเธอไม่ลงจริงๆ
“ใส่เข้ามาเลยค่ะ อ๊า”
ขาเรียวโอบรอบสะโพกผม นั่นทำให้ผมเผลอกระแทกลูกชายเข้าไปทีเดียวมิดด้าม
“กรี๊ด / อ๊า”
มือเล็กพยายามผลักผมออก น้ำใสๆเริ่มไหลออกจากตา หน้าตาเธอดูเจ็บปวดจนผมเองก็นึกสงสาร
“เวร ครั้งแรกหรอวะ”
ผมสถบกับตัวเองเบาๆเมื่อเห็นเลือดสีแดงสดไหลออกจากดอกไม้งาม
“โอ๋ ไม่ร้องนะ พีี่จะทำเบาๆนะเด็กดี”
ผมจูบซับน้ำตาให้เธอพลางลูบหัวเธอเบาก่อนจะก้มลงดูดเต้างามทั้งสองเพื่อให้เธอลืมความเจ็บด้านล่าง
“อ๊า ช่วยเวด้วย เว ซี๊ด”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ขยับแล้วนะครับ”
เมื่อเห็นว่าเวนิสพยักหน้า ผมเลยเริ่มซอยเข้าออกช้าๆแต่ภายในเธอตอดรัดแรงจนผมต้องเร่งซอยถี่หนักกว่าเดิม
“อ๊า แน่นชิบหาย”
“ซี๊ด พี่จอมทัพ อ๊า แรงอีกนิดค่ะ”
เธอจะรู้รึเปล่าว่าเสียงครางของเธอทำให้ผมแทบคลั่ง ผมจับเอวเล็กไว้แน่นก่อนจะกระแทกความใหญ่โตใส่เธอไม่ยั้ง
ตับ ตับ ตับ
“พี่จอมทัพ เวจะ อ๊ะ อ๊ะ ซี๊ด”
“ปล่อยมาเลย ไม่ต้องเกร็ง”
ผมกระแทกเน้นๆอีกสาม สี่ครั้ง เวนิสก็เสร็จไปก่อน ภายในเธอบีบรัดแน่นจนผมแทบจะเสร็จตามไปติดๆแต่ระดับจอมทัพแล้ว ใครๆก็รู้ว่าผมสายอึด
“อ๊า จะต่อเลยหรอคะ”
“อะไรกัน พี่ยังไม่เสร็จเลย”
“มะ...ไม่เอาแล้ว อ๊า”
เหมือนเจ้าตัวจะเริ่มมีสติหน่อยๆแต่มาอ่อยผมขนาดนี้คิดว่าผมจะปล่อยไปง่ายๆรึไง
ผมจับเวนิสนอนตะเเขง ยกขาเรียวขึ้นก่อนจะกระแทกลูกชายผมเข้าไปทักทายดอกไม้งามอีกครั้งแต่ครั้งนี้ผมกระแทกเข้าไปทีเดียวไม่ได้ค่อยๆเหมือนครั้งแรก
“กรี๊ด มันจุก”
“เดี๋ยวจุกกว่านี้อีกครับคนดี”
หลังขาวเนียนของเวนิสเต็มไปด้วยรอยจูบของผมจนแทบไม่เหลือที่ว่าง ใครให้หลังเธอสวยขนาดนี้ละ ช่วยไม่ได้
ตับ ตับ ตับ
“ซี๊ด นายจะรีบไปไหน อ๊า”
เวนิสคงเริ่มสร่างเมาเต็มที่แล้ว ถึงได้กลับมาปากดีอย่างเดิม ผมเลยก้มลงแกล้งกัดเต้าสีขาวเล่นจนเป็นรอยแดง
“อร๊าย ไอบ้ากัดมาได้”
“หึึหึ”
ผมยกยิ้มมุมปาก นึกขำกับท่าทางของเธอก่อนจะกระแทกลูกชายเข้าไปเร็ว แรงกว่าเดิม
“อ๊ะ อ๊ะ กรี๊ด จอมทัพเบาๆ อ๊า”
“อีกนิดนะ”
ตับ ตับ ตับ
“อ๊า/กรี๊ด”
เวนิสซบหน้าลงบนอกผมอย่างหมดแรง ผมจุ๊บหน้าผากเนียนเบาๆก่อนจะแกล้งแหย่เธอเล่น
“แค่นี้หมดแรงเลยหรอ”
และเป็นอย่างที่ผมคิด เวนิสตวัดสายตามองผมเขม็ง
ผมเลยยีหัวเธอด้วยความหมั่นไส้แต่ครั้งนี้เจ้าตัวไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดแถมยังหลับตาลงอย่างไม่สนใจปัดมือผมออกอีก สงสัยจะหมดแรงจริงๆ หึหึ
เที่ยงอีกวัน
(เวนิส)
อากาศภายในห้องหนาวขึ้นจนฉันต้องกระชับผ้าห่มให้แน่นขึ้นกว่าเดิม
“อือ”
เสียงพึมพำของใครอีกคนพร้อมความรู้สึกอบอุ่นเหมือนโดนกอดทำให้ฉันเบิกตากว้าง
“ชิบหาย”
ทันทีที่ลืมตา สิ่งแรกที่เห็นคือแผงอกหนาที่มีรอยสักรูปอะไรสักอย่างเด่นหลาอยู่
เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนเริ่มวนเข้ามาในหัวฉัน ภาพเหตุการณ์ต่างๆแจ่มชัดยิ่งกว่าหนังสามดีซะอีก
เมื่อคิดได้อย่างนั้น ฉันเลยค่อยๆแกะมือเขาออกแล้วย่องลงจากเตียง
“ทำอะไรลงไปวะ เวนิส”
ฉันยืนมองตัวเองในกระจกเสื้อกรามสีเทากับกางเกงขาสั้นที่ฉันใส่อยู่ ทำให้เห็นรอยแดงตามตัวได้ชัดเจน
“โอ๊ย ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนวะเนี่ย”
ถ้าถามความรู้สึกตอนนี้ บอกตามตรงว่าฉันเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันแต่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่จะมาร้องฟูมฟายกับเรื่องแบบนี้อีกอย่างเพราะความเมาทำให้ฉันเริ่มก่อนด้วย คือเมื่อวานก็พอจำได้แหละแต่มันควบคุมตัวเองไม่ได้ -_-
“โทรหาลินินดูดีกว่า”
ลินินเป็นเพื่อนสนิทที่เมืองไทยคนเดียวของฉันแต่มันไปเที่ยวญี่ปุ่น ไม่รู้ว่าป่านนี้จะโทรมายัง
ตู๊ด ตู๊ด
“สวัสดีค่า คนสวยพูดค่ะ”
“ลินิน แกอยู่ไหน”
“สองพันค่าบอก”
“ถ้าบอกฉันตอนนี้ ฉันให้สองหมื่นเลย”
“อู้ว เพื่อนรวยน่าคบหา ฉันพึ่งกลับมาไทยเมื่อวาน อยู่บ้าน”
ไม่ค่อยหน้าเลือดเลย เพื่อนใครวะ -_-
“ขอไปนอนด้วยสักพักดิ”
“ทำไม แกมีปัญหากับคนดูแลแกหรอ”
อู๊ย แสนรู้ สมแล้วที่เกิดมาเป็นเพื่อนรักฉัน หลังจากนั้น ฉันก็คุยกับลินินต่อสักพักและจัดการอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะย่องออกจากห้องน้ำมาเก็บเสื้อผ้า
“จะไปไหน!”
ชะอุ๊ย ฉันว่าฉันเงียบแล้วนะ ทำไมเขายังตื่นมาอีกวะ ฉันทำเป็นไม่สนใจคำถามของจอมทัพ ตั้งหน้าตั้งตาเก็บของต่อ
“เวนิส ถามไม่ได้ยินรึไง”
โธ่เว้ย เขาไม่รู้รึไงว่าเรื่องเมื่อคืนทำให้ฉันมองหน้าเขาไม่ติด ฉันไม่พร้อมจะคุย จะมองหน้าหรืออะไรทั้งนั้น TT
หมับ
แง ทำไมนายต้องวุ่นวายกับฉันตอนนี้ด้วย ฉันพยายามข่มความประหม่าแล้วหันไปมองจอมทัพด้วยใบหน้าที่นิ่งที่สุด
“จะไม่ถามซ้ำนะ”
จอมทัพบีบแขนฉันแน่น พูดขึ้นเสียงเข้มเหมือนเขาก็พยายามข่มอารมณ์เหมือนกัน
“จะไปนอนกับเพื่อน”
“เพื่อนที่ไหน?”
จอมทัพเลิกคิ้วถามด้วยใบหน้าสงสัยแต่ใจฉันตอนนี้ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว
แผงอกแกร่งกับหน้าท้องที่มีซิพแพคเรียงสวยนั่นทำให้ฉันเริ่มหายใจไม่ทั่วท้อง
“เวนิส เพื่อนที่ไหน!”
“โอ๊ย นายไม่รู้จักหรอก”
ฉันสะบัดแขนออก ทำเป็นรำคาญกลบเกลื่อนความประหม่าก่อนจะหันไปเก็บของต่อ
“แล้วใครให้เธอไป”
คราวนี้ฉันตวัดสายตามองจอมทัพอย่างเหลืออด
“ฉันไง ฉันเป็นคนอนุญาตตัวเอง”
“เหอะ แล้วไปค้างทำไมวะ แค่ไปหาก็ได้มั้ง”
“จอมทัพ นายต้องการอะไรกันแน่ ถ้าจะให้ฉันรับผิดชอบเรื่องเมื่อคืน บอกเลยว่าฉันรับผิดชอบอะไรไม่ได้ ถือซะว่าต่างคนต่างเมาแล้วกัน”
ฉันหลับหูหลับตาพูดออกไปอย่างนั้นก่อนจะรูดซิปกระเป๋าแล้วเดินออกมา ปล่อยให้จอมทัพยืนนิ่งค้างอยู่แบบนั้น
เรื่องที่พึ่งเกิดขึ้นมันทำให้ฉันสับสนและหนักหน่วงกับฉันพอสมควร ฉันว่าการที่ฉันไม่เจอเขาสักพักอาจจะช่วยให้มันดีขึ้นก็ได้
———-
- Writer
