“หากเราอยากปกป้องดูแลผู้ใด ย่อมต้องรู้ความเป็นไปของคนผู้นั้นมิใช่หรือ” เสือยิ้ม จากนั้นล้วงหยิบของบางอย่างในย่ามออกมาวางไว้ให้ข้างตัวสามห่อ เป็นของที่ห่อด้วยใบไม้ขนาดเล็กกว่าฝ่ามือ
“ของในห่อนี่มึงเอาไว้โรยสำรับก่อนกิน หากมียาพิษยาสั่งมันจักสลายไป ผู้ที่เอามาให้มึงจักคิดว่ามึงกินหมดแล้ว หากมึงต้องการสิ่งใดแลมีความจักแจ้งให้คนที่เรือนรู้ก็ส่งผีเลี้ยงของมึงไปบอกกู กูอยู่ที่เฮือนคำตลอด มิได้ไปที่ใด”
สิงห์คำพยักหน้า “ยินดีนัก”
ครั้นพอเงาร่างของเสือเลือนหายไป สิงห์คำจึงลืมตาขึ้น เขาโล่งใจนักที่เสือรั้งอยู่ที่เฮือนคำ หากมีเรื่องอันใดที่บิดาแก้มิได้ อย่างน้อยชายผู้นี้ก็ยังอยู่ แม้เขาจักมิค่อยชอบหน้ามันเท่าใดนัก กระนั้นสิงห์คำกลับรู้สึกคุ้นเคยกับเสืออย่างน่าประหลาด แลเหนือสิ่งอื่นใดนั้นสิงห์คำกลับไว้ใจคนผู้นี้ยิ่ง
เขาหลับตานั่งทำสมาธิอีกครั้ง เพลานี้ร่างกายเขาอ่อนแอ ต้องเร่งฟื้นฟูกำลังวังชาให้ก
