แต่งงานกับมิสเตอร์ลู่

บทที่ 4

　　เช็คปลิวเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย หมุนไปในอากาศอย่างสวยงามและตกลงสู่พื้น

　　เจมส์ หลูมองไปที่ใบหน้าที่ดื้อรั้นของผู้หญิงคนนั้นและระงับความไม่พอใจของเขา “ผมก็แค่หวังดี”

　　เอลิซาเบธ เหลียงยิ้มหยันและกล่าวว่า “ฉันรู้ว่าคุณหวังดี แต่สำหรับฉัน มันมีความหมายต่างกันออกไป ฉันผิดเองที่เข้ามาในห้องของคุณและถูกคุณลากขึ้นเตียง มันเป็นความผิดของฉันเอง ดังนั้น เก็บเงินของคุณไว้ ฉันไม่สน ฉันไม่ต้องการมัน"

　　เธอหันหลังเดินจากไป เธอไม่อยากอยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่กำลังบอกเธอเกี่ยวกับความผิดพลาดที่ไร้สาระที่เธอทำเมื่อคืนนี้

　　"เดี๋ยวก่อน!" เมื่อเห็นเธอหันกลับมา เจมส์พูดเบาๆ "ผมบอกว่าผมหวังดี" เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงยังอธิบายต่อไปว่า “ถ้าคุณไม่รับเงินของผม โปรดให้ผมส่งคุณกลับบ้านเถอะ”

　　เอลิซาเบธยกมุมปากของเธอขึ้น "ไม่เป็นไรขอบคุณ." เธอหวังว่าเธอจะไม่ต้องเจอเขาอีก!

　　เขามองสำรวจเธอและเย้ยหยันว่า “แน่ใจเหรอว่าจะออกไปแบบนี้”

　　เมื่อได้ยินเช่นนี้ เธอก็หยุด

　　ถูกต้อง มันคือเดือนพฤษภาคม แม้ว่าเธอจะสวมเสื้อผ้าแล้ว แต่รอยจูบที่คอของเธอล่ะ? เธอต้องการที่จะกลายเป็นเป้สาสายตางั้นเหรอ?

　　******

　　เอลิซาเบธ เหลียงนั่งอยู่ในรถของเจมส์ หลู มองออกไปนอกหน้าต่าง

　　ความเงียบยังคงดำเนินต่อไป

　　เมื่อรถขับผ่านไปที่หัวมุม เธอพูดว่า "คุณหยุดที่นี่ได้ไหม?"

　　เจมส์พยักหน้าและจอดรถไว้ข้างถนน

　　“คุณลงไปซื้อให้ฉันได้ไหม?” เธอชี้ไปที่ร้านขายยาที่สี่แยก จากนั้นเธอก็เปิดกระเป๋าหยิบเงินออกมาแล้วยื่นให้เขา เมื่อเห็นว่าเขามองเธอด้วยสายตาสงสัย เธอก็หน้าแดงทันที "แผน B ไง...ยาเม็ด..."

　　เจมส์มองดูหญิงสาวหน้าแดงแล้วมองดูเงินในมือของเธอ พอนึกถึงท่าทางดื้อรั้นของเธอตอนฉีกเช็ค เขาก็ไม่รับเงินที่เธอส่งมาให้ เขาเปิดประตูและลงจากรถ

　　เขาเดินเข้าไปในร้านขายยา รูปร่างที่สูงใหญ่และใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาทำให้เสมียนร้านค้าที่กำลังซุบซิบเรื่องอื้อฉาวของคนดังหยุดพูดในทันทีและมองเขาด้วยความหลงใหล

　　เจมส์แทบอดทนต่อสายตาพวกเขาไม่ได้ แต่เขาต้องถามอย่างอดทน "ขอโทษนะ คุณมี... ยาเม็ดแผน B ไหม?" นี่เป็นครั้งแรกที่เขาซื้อของแบบนี้ ดังนั้นเขาจึงค่อนข้างอาย

　　"ฮะ?" เสมียนคนหนึ่งถามอย่างงงๆ ยังคงมึนเมากับความงดงามที่อยู่ตรงหน้าเธอ

　　“แผน B คุณมีพวกมันไหม?” เขาขมวดคิ้วและขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

　　“อ๊ะ! ใช่ ใช่!” เสมียนรีบออกไป "อยากได้แบบไหน เรามีทั้งในประเทศและนำเข้า"

　　"นำเข้า" เจมส์คิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วเสริมว่า "อันที่มีผลข้างเคียงน้อยที่สุด"

　　หลังจากจ่ายเงิน เสมียนก็เริ่มคุยกันอีกครั้งก่อนที่เขาจะเดินออกจากร้านขายยา—

　　“โอ้พระเจ้า —— เขาฮอตขนาดนั้นได้อย่างไร เขาร้อนแรงกว่าดาราดังของฉันเสียอีก!”

　　“ฉันรู้แล้ว ฉันไม่คิดว่าจะมีสิ่งมีชีวิตใดจะร้อนแรงไปกว่าแฮร์รี่ สไตล์ส”

　　“อืม ฉันเดาว่าผู้ชายยิ่งหล่อก็ยิ่งเลว ดูเขาสิ ไม่ยอมใส่ถุงยางอนามัยเพื่อเขาจะได้มีช่วงเวลาดีๆ และตอนนี้เขาก็แค่ทำให้แฟนของเขากินยาเม็ด ชั้นต่ำอะไรอย่างนั้น!"

　　เจมส์หยุดเดิน เขาขมวดคิ้วและเม้มริมฝีปากจนเป็นเส้นตรง

　　เมื่อเดินออกจากร้านขายยา เขามองกล่องยาในมือ หันหลังเดินไปยังซุปเปอร์มาร์เก็ตข้างๆ และซื้อน้ำขวดหนึ่ง

　　"ขอบคุณ."

　　เอลิซาเบธหยิบกล่องยาและน้ำ เปิดออก หยิบยาเม็ดเล็กๆ ออกมา ป้อนเข้าปากของเธอแล้วกลืนน้ำตาม

　　เม็ดยามีรสขมเล็กน้อย แต่ไม่มีอะไรเทียบกับความขมขื่นในใจของเธอได้

　　“คุณหลู ตอนนี้คุณพอใจหรือยังที่ได้เป็นพยานตอนฉันกินยา?”

　　เจมส์มองดูเธอและรู้สึกหงุดหงิดอย่างอธิบายไม่ถูก ริมฝีปากของเขาขยับ แต่เขาไม่ได้พูดอะไรในท้ายที่สุด เขาสตาร์ทรถอย่างเงียบ ๆ และขับไปยังที่อยู่ที่เธอได้บอกไว้ก่อนหน้านี้